Mocht er na de toch al heel redelijkje seizoenstart bij deze en gene toch nog een spoortje twijfel zijn blijven hangen over de houdbaarheid van Bordeauxrood in de tweede klasse, na het door mij wegens vakantieperikelen gemiste gelijke spel tegen WVH enz. en de degelijke zege van vandaag op het aloude TOB hoeft niemand daar meer over in te zitten. Mijn conclusie is tenminste zoals gesteld in de flauw woordspelige, maar niet minder duidelijke kop boven dit verslag. Met andere woorden: mits er wedstrijd voor wedstrijd met “finaleprikkels†wordt geacteerd, hoeft de Mauricemeute het voor geen enkele ploeg dun door de Jansen en Tilanus te laten lopen. Ofwel: met 9 uit 5 en nog zonder nederlaag heeft het team al vroeg in de competitie aangetoond de uitdagingen van deze hogere klasse met verve aan te kunnen.
En dat hebben de boys ook op deze weer tropische aandoende, zongestreelde middag -gedurende behoorlijk wat speeltijd – met lekker gedreven spel en vlagen van klasserijk voetbal, overduidelijk aangetoond.
Want om tegen een opponent die kilotonnen meer aan spier- en borstkast-massa op de mat brengt niet alleen overeind te blijven maar in feite gedurende een groot deel van de pot met redelijk tot goed combinatievoetbal de dienst uit te maken, getuigt zonder meer van een groep met een hoogpolige dosis voetbalpotentie.
Ik durf nu ook wel te beweren dat als de hier en daar nog oogluikende nonchalante wisselvalligheid verder afneemt en het veelgeprezen voetbalgogme omgekeerd evenredig nog wat groeit, een vaste plek in de kopgroep van het linkerrijtje zelfs niet geflatteerd hoeft te zijn. Dat AMVJ daar nu al tegenaan schurkt, is een compliment aan de hele (jeugdige) groep en zijn (dito) coach waard.
Toch liet het zich tegen TOB op een ietwat stroperig ogende mat niet direct aanzien dat er vrij simpel voor de tweede keer drie punten in de bordeauxrode tas zouden verdwijnen.
Eén startte wel gedreven, attaqueerde soms fraai maar met de afronding wilde het aanvankelijk nog niet erg vlotten. En toen na een minuut of 15 de defensie met jarige Driest en niet jarige Mark aan het hoofd wat al te vrijgevig reageerde op een van de weinige maar venijnige tegenstoten van de tegenstander, kon Kiepie het balletje zelfs uit het eigen netje bukken. Een ogenschijnlijk onnodige tegentreffer als gevolg van de door mij hierboven gesignaleerde nonchalante wisselvalligheid annex gebrek aan gogme.
Het duurde gelukkig niet lang voordat “het agrarisch duo van het AMVJ driespitsen systeem eendrachtig voor de gelijkmaker zorgde. Na een al even vrijgevige actie van de TOB verdediging bezorgde lekker doorzetten van Vissertje. Boertje een niet te missen intikker.
Tot de rust was het Eén wat de klok sloeg en met een beetje meer gogme en mazzel en wat minder paal had het pleit toen al definitief beslecht kunnen (moeten!) zijn.
Maurice zal, gehoord de decibellen aan gehijg aan TOB zijde, in de kleedkamer ongetwijfeld iets hebben geroepen van: “en nu drop en drover vrienden!â€, maar daar was aanvankelijk weinig van te merken in het tweede bedrijf. De tegenstander was zelfs beter bij de les dan een aanvankelijk tamelijk nonchalant wisselvallig en met weinig voetbalgogme (zie boven) opererend AMVJ.
Er was sprake van een zeker evenwicht dat ook door een optisch glaszuivere maar door de scheids genadeloos gecancelde goal van Visserje niet werd verstoord. Dat equilibrium werd echter halverwege door een om volstrekt onduidelijke reden op een volstrekt onbegrijpelijk plek op het middenveld naptrappende tegenstander hoogstpersoonlijk met rood ongedaan gemaakt. En tegen 10 reeds fors uitgebluste mannetjesputters was er voor het nog vrij fris ogende AMVJ geen vuiltje meer aan de broeierige lucht. Eerst mocht spits Vissertje, met het koppie nog wel, zijn gram over de eerder afkeuring wegpoetsen, waarna spits Boertje een door de vijandelijke goalie niet goed verwerkte pegel van ook al jarige Jonne genadeloos voor de definitieve winst in de touwen joeg. Met een beetje minder nonchalance en wat neer gogme (zie alweer boven) had in de resterende tijd de score nog verder opgevoerd kunnen (moeten!) worden. Maar 1-3 was uiteindelijk toch wel een prima met terecht gejubel genoteerde uitslag tegen een in meerdere opzichten te neergeslagen TOB. Want werd de nederlaag nog manmoedig sportief verwerkt, het vooruitzicht om door een politiek laagstandje van een droevig dolende deelraad zeer waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd van de knusgezellige thuisbasis te worden verjaagd, stemde de aardige bestuurderen van deze 70 jaar jonge en gerenommeerde zaterdagclub uit Noord terecht nog veel triester. Ik hoop van harte dat zij deze schandelijke overtreding tegen hun voortbestaan alsnog met diep rood weten te bestraffen. Succes mannen!
Dirk
