Zelfs de meest hardnekkige kunstgrasvelden hadden op deze bizarre zaterdag de strijd tegen de elementen al opgegeven.Maar in Oostzaan was het geloof van de kunstvezelmat in de meteokundigheid van de KNMI voorspellers blijkbaar zo groot ("In het westen nog een enklel buitje….") dat het zich groen en wel tot het uiterste verzette tegen afkeuring. En zo kon het gebeuren dat AMVJ Eén zich als een van de weinige clubs in 2a in de Bordeauxrode Jansen en Tilanus diende te hijsen teneinde in een schraal winters potje tegen een bepaald niet te onderschatten OSV te proberen drie punten uit Amsterdam Noord richting Amtelveen te transporteren. Al tijdens de op nog redelijk groen afgewerkte warming up werd al duidelijk dat de weersvoorspellers het weer eens bij het rechte end hadden met hun "enkele buitje…"Alleen waren ze vergeten erbij te vermelden dat het een sneeuwjacht voor de hele verdere middag zou zijn. Want naarmate het beginsignaal dichterbij kwam verschoot de kunstmat uit schrik voor zoveel wit geweld steeds meer van kleur. Voor de scheids, een mannetjesputter uit het verre Veenendaal echter geen enkel beletsel om de beide ploegen aan het werk te fluiten. In eerste instantie leek het echter alsof alleen het thuisspelende OSV had begrepen dat de wedstrijd toch niet was afeglast. Want zeker de eerste vijftien minuten was er maar één ploeg die zich aan de kleumende omstandigheden weinig gelegen liet liggen en er fris van de lever van probeerde te maken wat er van te maken was. Het zou niet vreemd zijn geweest wanneer dat montere ploegje zich zelf had getrakteerd op een tot dan toe verdiende voorsprong. Alleen kiep Levien Rocha had blijkbaar als een van de weinigen geen zin in het geven van cadeautjes.
Omgekeerd evenredig: in geen enkel opzicht leek de Mauricemeute in aanvang de ploeg die vorige week tegen AFC nog zo lekker spritsig over het veld rakkerde. Het was slappe happie totdat captain Mark schol en zijn mannen begrepen dat er met tikkie takkie gedoe niks te halen viel op de door sneeuw allengs lastiger te bespelen mat; en dat de lange scherpe pass voor rappe rakkers als Tjerk Veltman wel eens de bevrijdende wake up call zou kunnen betekenen om de zaakjes alsnog te kantelen. En die intuïtie werkte na zo'n twintig minuten wonderwel. Plots vielen de mogelijkheden en kansen als rijpe sneeuwvlokken uit de hemel voor Bordeauxrood. De tegenstander die wellicht ook wat al te veel enegie in de beginfase had gestoken kwam er behoudens ongerichte lange halen nauwelijks meer uit. Slechts een bekwaam door Levien Rocha gepareerde vrije schop ineens betekende het reutelend restant van het ook door de barre elementen wellicht snel uitgedoofde aanvangsvuur. Zoniet bij Eén dat zich door de steeds dichter windstil neerdwarrelende sneeuwvlokken blijkbaar geheel ontwaakt wist en vlak voor rust na een voor de omstandigheden zelfs heel aardige aanval via een lepe schuiver in het uiterste hoekje van het vijandelijke doel van de inmiddels compleet ontdooide Tjerk Veldman op voorsprong kwam. De inspanningen van de wissels van OSV om al tijdens de eerste helft met bezems en wissers de zijlijnen en -heel sneaky- zelfs de zestien meter zichtbaar te houden ten spijt; en ondanks de inzet van het cohort vrijwilligers van OSV dat in de rust manmoedig trachtte het sneeuwlandschap nog enigermate in een voetbalpitch om te toveren, vond de scheids het nu toch- terecht- een tikkie te listig worden om de pot vol te maken. En dus moet Eén te zijner tijd en hopelijk onder een koesterend lentezonnetje nog een keertje vijfenveertig minuten naar Oostzaan om een 0-1 te verdedigen tegen deze in alle opzichten aardige club. Waarvan de naam voor deze middag naar omstandigheden is getransformeert tot O)ost S(iberie) V(ooruit) door
Dirk
