Mijn vaste lezers weten dat ik maar heel zelden iets meer over een scheidrechter schrijf dan het vermelden van zijn naam als hij of zij naar mijn idee een goede of zelfs puike pot heeft gefloten. Bij mindere of zeer mindere vertolkingen van de fluitist noemde ik tot voor een paar weken naam noch prestatie.
Degenen die mijn impressie van de wedstrijd tegen Ouderkerk hebben doorgeploegd weten wellicht nog dat ik toen van dat geloof ben afgevallen. Ik heb ’s mans naam niet opgeschreven maar van zijn optreden binnen en buiten het veld toch nog een beetje luchtig beeld willen schetsen. Over hoe een van begin tot eind autoritair -“heerszuchtig en eigenmachtig” – optreden niet alleen een op zich aardige en faire pot, maar ook de middag van de vrijwilligers die hem het vergeefs naar de zin trachtten te maken, grondig verprutste.
Hoe anders was dat vanmiddag op het Loopveld waar de “topper” tussen AMVJ en Legmeervogels op het affiche prijkte.
De KNVB dacht blijkbaar dat het goed zou zijn om daar een ervaren kracht naar toe te sturen. En dus werd rond half twee de heer Roelof Luinge met het golfkarretje van good-old Jean Bollen, de niet weg te denken eminentie van RAP, vanaf de parkeerplaats bij het AMVJ clubhuis afgezet.
“Wat nou ervaren kracht”, zullen veel wat jeugdiger zielen dan uw chroniqueur van de Bordeauxrode omzwervingen wellicht denken. Omdat zij van deze inmiddels bijna 70-er niet hebben gehoord of nog in de pupillen speelden toen hij stopte met fluiten op het hoogste niveau in Nederland en daarbuiten.
Dus eerst even wat achtergrondinformatie over deze bijzondere scheids.
Zijn eerste Eredivisiewedstrijd floot hij als 28-jarige in oktober 1983 en had er vervolgens zo’n 850 achter de kiezen en was drie keer uitgeroepen tot scheids van het jaar, toen de KNVB het medio 2010 op topniveau welletjes vond.
Velen vonden dat jammer, hij zelf nog wel het meest wellicht, want van ophouden wilde deze toendertijd 55-jarige, fitte en jeugdig ogende ref. bepaald niet weten. Tot de dag van vandaag fluit hij – ”omdat ik het niet kan laten en er plezier in heb”- daarom zijn wedstrijden. Weliswaar op een lager niveau, maar met nog steeds dezelfde passie en goed voor zich zelf zorgende scheids als die 28-jarige.
En dat hebben, spelers, coaches en publiek ook deze middag volop kunnen ervaren.
De bij de ontvangst en nazit in het clubhuis uiterst amicale man die al zo’n zestien jaar samen met zijn vriend Peter de velden afstroopt, toont zich aan de campingtafel als een gezellig verteller over onder meer zijn nog drukke leven als graag geziene gastspreker bij vele voetbalbalclubs, organisaties en bedrijven.
Maar in het veld is hij de ervaren autoriteit, een man van gezag, die een wedstrijd van spelers waarvan een groot deel qua leeftijd zijn kleinkinderen konden zijn, nog moeiteloos naar zijn hand weet te zetten. Trouwens, hij schroomde ook niet om een nog iets oudere man dan hijzelf, die het langs de lijn waagde hem te kapittelen over een beslissing, even luider stemme op zijn nummer te zetten… (jazeker, dat was ondergetekende, die hem in de rust daarvoor zijn welgemeende, en ook loyaal aanvaarde, excuses aanbood).
Kortom: het was een mooie middag om zo iemand in je midden te hebben. Van mij mag Roelof Luinge nog jarenlang in gezondheid fluiten en is hij bij ons weer van harte welkom. Ook al verloor Bordeauxrood de wedstrijd tegen de koploper en nu bijna kampioen met 0-2. Want aan de scheids had het niet gelegen, zoals duidelijk mag zijn.
Waaraan dan wel?
In ieder geval begonnen de gasten de eerste twintig minuten voortvarender dan AMVJ. Dat leidde na knappe aanvallen tot behoorlijk wat gevaar en een paar goede kansen. Daarna kwam er wat meer evenwicht in de match, waarin vooral het middenveld van AMVJ de nodige grip kreeg op de tegenstander.
De grote makkes bij de ploeg van Kumar was dat de voorhoede zich nauwelijks of geen kansen schiep. Dat kwam mede door het slimmer ballende Legmeervogels, dat de eigen zestien hermetisch afschermde. En die in ieder geval nog een grote kans kreeg op een voorsprong, maar keeper Maksim van Ingen voorkwam ook dat nu weer.
Zo kwam de thee met een Van Turenhoutje (0-0).
Conclusie in de rust bij de zijlijn: “Aardig potje met het vooruitzicht dat wie de eerste scoort waarschijnlijk ook de winnaar is.”
Het evenwicht hield ook het tweede bedrijf lang stand. Maar nu was de thuisploeg voetballend de betere ploeg. Er kwamen wel een paar mogelijkheden, maar grote kansen bleven ook nu weer uit. Ook de opponent brak wat dat betreft weinig potten meer, zodat het evenwicht ook in de eindstand dreigde te worden uitgedrukt.
Maar dat liep anders: twee kapitale patsers van de AMVJ defensie hielpen de koploper aan twee goals binnen een kort tijdsbestek (0-2).
Het eerste cadeautje zoog al de nodige restant-energie uit de Bordeauxrode lijven en bij het tweede presentje kon men zien dat het “over en uit” was. Legmeervogels kreeg nog een grote kans om het leed aan de kant van de thuisploeg nog te vergroten, maar dat zou een tikkie geflatteerde uitslag hebben opgeleverd.
Eind: 0-2.
Na afloop bleef het nog lang gezellig druk in de kantine waar de supporters en spelers van de bezoekers al dansend een voorschotje namen op het komende kampioenschap.
Aan tafel bij de scheids en zijn vriend was de sfeer prima. Zeker toen de heer Luinge meedeelde dat hij best nog eens terug wilde komen.
Bij AMVJ restte de berusting van de toch wat schlemielige verliezer, die hooguit nog kleine hoop kan koesteren op meer dan een redelijk zielloze plek op de ranglijst.
Althans, als we de woorden van coach Kumar mogen geloven gaat dat zeker nog gebeuren….
En dat doet dan ook nog steeds
Dirk
NB: Voor de aanhang van Legmeervogels en de coach: zijn interview is doorgestuurd naar de redactie van de Acht van Amstelveen en wordt dinsdag op de site gezet.
D.
