Waarom ik liever niet met Monnicken dam

De titel boven dit stukje suggereert wellicht een meeslepende verhandeling over een damhoge denksport. En belooft geenszins een frisse impressie van een fruitig voetbalmiddagje op het Amstelveense Loopveld. Toch is dat laatste het geval. Het is althans ook nu weer de bedoeling geweest van ondergetekende om in alle vrolijkheid uit te pakken over de heldendaden van het door mij zo gekoesterde Bordeauxrood.

Weliswaar begint de vorderende leeftijd enige sleetplekken in de grijze massa te etsen , maar het verschil tussen een dammetje doen en een potje voetbal is toch nog stevig genoeg in mijn brein verankerd.

Maar toen op de terugweg een of andere radiozender mij het door de the late Seth Gaaikema zo indringend vertolkte ‘Plaatsnamenlied’ offreerde, kon ik de verleiding niet weerstaan om de naam van club en plaats van herkomst van de opponent van AMVJ 1 op deze in alle opzichten weer zonovergoten middag in de leader te verpakken.

Ik neem aan dat velen van u deze cabareteske parodie op een van oorsprong Amerikaanse tekst (“what did Della wear –Delaware- boy”) ergens in een krocht van het geheugen hebben opgeslagen. Zo niet, dan biedt een simpele zoekopdracht aan Google soepeltjes soelaas. Daar vindt u in het zesde Nederlandse couplet ook meteen het triviale antwoord op de kop boven dit artikeltje. Dat begint namelijk zo:

“omdat ik niet kan schaken en nog veel Rotterdam (2x)

En brei ik er voor deze gelegenheid de volgende strofen aan toe :

“zult u wellicht begrijpen dat als ik daar ooit kwam, liever tegen hen voetbal dan tegen Monnicken dam..”

Zelf heb ik in mijn grijs voetbalverleden ook wel tegen deze aardige vereniging gebald, maar de resultaten van die ontmoetingen zijn mij niet bijgebleven. Echter de afgelopen jaren ben ik als gedienstig M.v.A. van diverse coaches herhaaldelijk getuige geweest van confrontaties tussen Monnickendam en AMVJ, die het, soms spectaculaire, aanzien meer dan waard waren. Met, het mag gezegd: Bordeauxrood dat in de meeste gevallen Groen/Wit schaakmat zette. (om nog maar even in denksporttermen te verwijlen)

En dat gebeurde vanmiddag op het Loopveld opnieuw. In een door scheids van dienst van Rijn puik geleide wedstrijd, waren de Schakelcoryfeeën tactisch, technisch en qua inzet beter dan de best goedwillende maar als geheel wat minder getalenteerd opererende gasten.

Maar ik had hier mogelijk toch andere teksten uit de toetsen moeten persen, wanneer in de aanvangsfase Levien Rocha niet tot tweemaal toe met voortreffelijke reflexen had gereageerd op evenzoveel vrije doorlopers van diezelfde gasten.

Nu bleef het in de eerste helft lang bij dubbelblank. In een partij waarin door beide ploegen het middenveld blijkbaar meestentijds tot verboden gebied was verklaard. Recht op het doel af was het strijdpatroon; van schaakvoetbal geen sprake. Eén deed dit overigens na de zojuist genoemde wake-up calls aanzienlijk gevaarlijker dan de Monnickendammers. En dat leverde kansen maar nog geen goals op. En omdat de stormbal bij de Bordeauxrode verdediging vrijwel niet meer gehesen hoefde te worden, leken de ploegen direct af te stevenen op een van Turenhoutje bij rust (nul-nul).

Maar daar dachten Imke van Moorselaar en René Boer toch anders over. Vijftien tellen voor het rustsignaal verzond eerstgenoemde een alles splijtende pass op zijn spits; die er vervolgens tien oneindig lange tellen over deed om eerst de goalie uit te spelen en vervolgens ook nog een verdediger het herfstkleurige lover in te sturen. Om vervolgens in de laatste tel zijn makkers tot jubelende knuffels op de thee uit te nodigen.

Die op een subliem tijdstip geplande voorsprong had na rust vleugels voor Eén en schier lamgeslagen benen voor de Monnickendammers in petto. Kortom AMVJ bleef doen waar het goed in is, veroverde nu ook het middenveld en creëerde kans op kans. En van de tegenstander viel tot een minuut of tien voor tijd nog maar weinig vermeldenswaardigs te melden.

In de tussentijd had Eén de stand al verdubbeld. Een formidabel getimede passeerbeweging van de ook vandaag weer duidelijk in zijn element ballende Chris Boer, gevolgd door een uiterst nauwkeurige voorzet werden door captain Bram van der Driest op fraaie wijze tot de 2-0 gekopt.

Na die geruststelling wenste AMVJ de pot blijkbaar op een vooral zakelijke manier verder af te doen. Maar dat ging de boys in een onzekere slotfase helemaal niet zo gepolijst af. Een plotsklapse tsunami aan persoonlijke fouten leverde toch nog het nodige poep- in- de- broek –achtige gedoe op en zowaar nog wat dreigende momenten op voor het Bordeauxrode doel.

Van rustig uitspelen was pas op het allerlaatste moment weer sprake toen na een flitsende uitbraak en een lekkere assist van opnieuw René Boer youngster Joram Melis met het derde doelpunt het puik slotakkoord aan de verdiende driepunter mocht geven.

In de door de sportieve Monnickendamse bestuurderen goedbezochte nazit werd de verdiende overwinning van Eén overigens geheel terecht en loyaal bevestigd. En over dammen heb ik het wijselijk maar niet meer gehad….

Dirk