Mijn dank gaat in de eerste plaats uit naar de heer Harry Visser. De vaste grens van AMVJ Eén en vader van speler Wieger met de zelfde achternaam had het bestaan om zomaar een dag vrijaf te nemen. Blijkbaar zag hij op tegen een reprise van de act die hij verleden jaar in de uitwedstrijd tegen opponent Opperdoes uithaalde door een bal die mijlen zou zijn uitgegaan dik binnen de lijnen magistraal in één keer dood te leggen.
Maar het betekende wel dat coach Maurice bij absoluut gebrek aan beter en in arren moede ondergetekende naar de zijlijn moest dirigeren. En ik trof het bijzonder: het weer kon niet beroerder deze zompige zaterdagmiddag in het verre Noord-Hollands vlakke land. Was de ijzige kilte en de meedogenloze miezermot tijdens het eerste bedrijf nog wel enigszins uit te houden, na rust werd het onder een zwartdonker dreigend zwerk door gestaag neergutsend hemelnat en een onaangename wind een ware spookachtige bedoening.
Zeker toen mijn ruitenwisser loze veraf-brilletje het tegen de elementen moest afleggen, het tafereel te velde daardoor nog een tikkie waziger werd, mijn plunje de strijd tegen het doorsijpelende vocht staakte en de gevoelloze vingers nog een vaag idee hadden dat er een vlagje werd omkneld, was de lol er voor deze stand-in grens helemaal vanaf geweest als ook de uitslag nog spookachtig slecht zou zijn uitgepakt.
Maar toen een, zeker gezien de bizarre omstandigheden alweer zeer goed leidende scheidsrechter van dienst (de heer de Jong uit Almere, onthoudt die naam) voor de laatste keer afblies, kon ik gelukkig voor Bordeauxrood, zij het met botverkleumd lijf, de vlag toch nog één keer uitsteken.
Want ook vandaag liet het keurkorps van coach Maurice zich tegen een lager geklasseerde –maar helemaal niet zo beroerd ballende tegenstander –van de goed strijdvaardige kant zien. En dat op een ongunstig smal veld dat door allerlei voorwedstrijdjes bovendien veel weg had van een net gerooide akker vol Opperdoezer rondjes. Hetgeen strak voetbal over de grond welhaast tot een illusie maakte.
Dat de boys van Eén er desalniettemin in slaagden er bij tijd en wijle toch nog een flitsende combinatie uit te gooien was meer dan bewonderenswaardig. En dat lukte zowel in de eerste helft toen het nog een beetje uit te houden was, maar ook na de pauze toen zelfs collectief druk zetten geen soulaas meer bood aan de verkleumde botten van de acteurs.
Over de wedstrijd zelf kan ik niet zoveel kwijt aangezien de aandacht van deze lijnrechter naast de triviale zaakjes als “uit”, “corner” en “buitenspel”, naarmate de strijd vorderde zich allengs meer diende te richten op het simpelweg overeind blijven en steeds moeizamer voort ploegen in het tot een ware modderpoel verworden grensgebied.
Ik zag wel dat AMVJ in de eerste helft sterker en dwingender aanwezig was, maar nou niet echt het verschil in punten op de ranglijst overtuigend uitdroeg. Er was best een handvol mogelijkheden en zelfs een paar heuse kansen, maar het was aan een intuïtief als voorzet bedoeld schot dan wel een als bananashot bedoelde intuïtieve voorzet van Imke van Moorselaar te danken dat er door AMVJ met een wat schrale 0-1 kon worden opgewarmd.
Een weliswaar aandoenlijk hardwerkend maar niet zo productief Opperdoes stelde daar slechts twee vrijgevig door de AMVJ defensieven aangereikte doelkansen tegenover, maar een hevig bemodderde Levien Rocha weigerde ook deze middag weer ook maar een klein beetje te capituleren.
De Spookpot na rust deed ondergetekende grotendeels naar Honolulu in de zomer verlangen. Maar tussen die idyllische gedachten door ontwaarde ik een in de eerste vijftien minuten hevig pressend Opperdoes dat blijkbaar beter bekend was met en weerbestendiger was dan hun wat ieler gasten. Dat leverde wel enige dreiging op maar weinig gevaar voor het Bordeauxrode doel.
Gelukkig voor de deze middag schaarse maar uitmuntende diehard AMVJ supporters nam de ploeg met het vorderen van de tijd het heft weer meer en meer in handen; en liet het zien dat er ook onder Siberische omstandigheden nog best aardig gebald kan worden. En de door ondergetekende voor aftrap nog wat zorgelijk aanschouwde fysiek van Bram van der Driest nam daarop keihard wraak door twintig en vijftien minuten voor tijd uit dode spelmomenten eigenvoetig de wedstrijd definitief in het verdiende winnende slot te gooien en zo de wat ruime 0-3 eindstand op het bord te zetten.
De aardige bestuurders van Opperdoes zorgden voor een lekker warm après voetbal zodat de terugtocht na deze after all nog positief verlopen vlaggetjesdag geheel ontdooid kon worden afgelegd door
Dirk
