In de faunawereld komen nogal wat soorten dieren voor die de gave hebben om van kleur te kunnen veranderen. De voor velen bekendste daarvan is toch wel de kameleon, een dier uit de hagedissenfamilie.
Deze hagedis – in lengte variërend van enkele centimeters tot een dikke halve meter – heeft naast een apart uiterlijk, het vermogen om in enkele milliseconden letterlijk van kleur te verschieten.
Vaak gebruiken ze die kwaliteit wanneer ze angstig zijn of worden. En dat gebeurt in hun normale habitat (de natuur) nog wel eens. Het diertje schiet dan als het ware in zijn camouflagepak, en neemt de kleur aan van zijn omgeving.
Dat doen ze ook vaak als ze zich bedreigd voelen. Maar het komt ook voor dat ze zich juist dan met felle oorlogskleuren tooien om een tegenstander af te schrikken.
De mens ontbeert deze supersnelle fysieke eigenschap, want een rood hoofd krijgen door blozen dan wel een opkomende drift of schaamte gaat toch aanzienlijk langzamer; laat staan de tijd die het kost om een blauwe neus door overmatig drankgebruik te fabriceren.
Het laten aanbrengen van kameleontisch kleurrijke tattooages is tegenwoordig veler hobby, maar daarvoor heeft men wel de langdurige dienstverlening nodig van de Henk Schiffmachers onder ons.
Toch worden ook ondermaanse stervelingen wel eens “een echte Kameleon” genoemd. Maar dat is dan meestal in de overdrachtelijke zin van “draaitol” of “veranderlijk persoon”.
Voor degenen die in zo’n pak carnaval gaan vieren zijn vast andere bijnamen toepasselijk maar 
die mag u zelf verzinnen……
Tot zover een korte exegese over een wonderlijke verschijning in de natuur. De vraag wat dit van doen heeft met een potje voetbal tussen DVVA en AMVJ is snel te beantwoorden: hoegenaamd niks maar met een beetje fantasie toch alles. Zeker als het om “van kleur verschieten” gaat.
Zo waren er vanmiddag voor de aanhang van Bordeauxrood langs het oergezellige lijntje in Amsterdam-Oost heel wat momenten om van kleur te verschieten, dan wel het Kumar Cohort en hun tegenstander datzelfde op het veld te zien doen.
Met nog in het achterhoofd de nuttige en felbevochten zege op Jong Holland, waarin het team in ieder geval geen angst toonde, op kunstgras liet zien een tijdje aardig te kunnen ballen en bovendien tot het eind toe strijdbaar bleef, mocht worden verwacht dat daarmee de toon was gezet voor een kleurrijk slot aan de competitie. Zeker als je weet dat vandaag de match tegen een aloude, maar sowieso altijd moeilijk te bestrijden ploeg wachtte, die bovendien trots als tweede op de ladder staat.
Bij het aanschouwen van de grasmat ging er al een licht gevoel van onbehagen door mijn ingewanden, want deze botanische knollentuin leek het zo op het oog nog te winnen van de door mij in de vorige impressie zo schamel bewierookte hobbelmat op Het Loopveld.
Hoewel tijdens de entree van beide teams het Bordeauxrood van de gasten en het Geel van de gastheren nog gelijkwaardig fel in het doorbrekende lentezonnetje kleurden, was er vanaf het begin van evenwichtigheid geen sprake meer. Het Bordeauxrood verkleurde snel tot een vale schut(terende)kleur die volledig werd weggeschenen door het intens feller kleurende Geel.
Ofwel het fris, fruitig en fel op de bal spelende DVVA had van het aanvankelijk benepen en kleurloos ballende AMVJ heel weinig te duchten. Langs de lijn verschoot dan ook menig AMVJ adept veelvuldig van schutkleur bij het aanschouwen van de terugval tot oude fouten: veel balverlies, onnauwkeurigheid in passing en niet fel genoeg in de duels.
En toen, na al een stelletje gevaarlijke corners te hebben zien voorbijvliegen, een volgende hoekschop door een ongedekte DVVA-er kon worden verzilverd, leek het pleit al na zeven minuten beslecht (1-0).
Het ging daarna wel ietsje beter, omdat de boys in de gaten kregen dat er tegen de duelkracht van de tegenstander meer verweer noodzakelijk was. Maar van balans was nog geen sprake. Het thuisteam bleef gevaarlijker en kon ook voetballend beter uit de voeten op de abominabele grazige vlakte.
En toch had het na een half uurtje heel anders kunnen lopen…..
Na een lange en nu eens goed gedoseerde lange bal maakte de DVVA keeper hands buiten zijn gebied…. En had de scheids van dienst, de heer Koning, het begrip “voordeel” toegepast, dan zou de goal die direct daarna door Thierry van der Kooye uit de rebound werd gemaakt gewoon geteld hebben. Maar het fluitje had reeds geklonken voor een vrije trap met slechts “geel” voor de doelman. Hetgeen voor vriend en vijand buiten de lijnen “rood” had moeten zijn.
Een kameleontische move van de ref. derhalve.
In plaats daarvan deed echter voor rust het zoveelste balverlies op het middenveld AMVJ opnieuw van kleur verschieten bij de schok van de vrije doorgang tot een 2-0 achterstand.
Heel even na rust leek het of de kameleon zich met de oorlogstooi had gekleurd. Koud een minuutje veel agressiever begonnen, schoot Thierry een nu wel degelijk tellende aansluiting in het netje (2-1).
Het Bordeauxrood ging nu ook weer mooier van kleuren, maar het was helaas niet van lange duur. Er werd wel meer strijd geleverd maar echt gevaarlijk werd het nooit. In tegenstelling tot de thuisploeg die met hun snelle spitsen voor veel dreiging en gevaar zorgden.
En toen een daarvan na een kwaliteitssolo de 3-1 scoorde was het over en uit voor de gasten. Lange ballen haalden niets uit en zo kwam er een vaal einde aan deze in meerdere opzichten teleurstellende pot.
Vond ook coach Kumar:
Conclusie: Mijn dierbare Bordeauxrood was te veel van kleur verschoten ten opzichte van de week ervoor. En kon het een kleurloos begin tegen een (sportief) “oorlogsgekleurd” DVVA niet te boven komen en zo het camouflerende vale kleurtje duurzaam vervangen door fysiek geschraagde oorlogstooi.
Zie hier de parabel van de kameleon die langs het lijntje vandaag helaas te vaak van kleur verschoot en die, toch een tikkie meewarig, zag hoe DVVA buiten de kleedkamer de verdiende winst uitbundig vierde.
Volgende week dan maar weer in strijdbare kleuren en met succes op ons eigen hobbelveld aan de slag.
Dirk
