Het seizoen zit erop. Met Nieuwland, de sympathieke maar helaas al afgedaalde Amersfoortse club als laatste tegenstander. Nog een keer een rit oostwaarts, zoals er zoveel waren in deze competitie waarin de KNVB meende ons een keertje te moeten inzetten in 2B.
Was best even wennen; totaal ander voetbal dan in het vertrouwde 2a met al die Amsterdams/Noord-Hollandse bekenden.
Toch met hooggestemde verwachtingen aan begonnen: “nu een keertje niet stranden in de nacompetitie maar op naar klasse 1”, luidde het aanvankelijk optimistische parool van coach Schakel en zijn discipelen.
Welaan, hoe anders kan het lopen. Het werd in het geheel geen glorieus gebeuren, maar veeleer “het seizoen van de 5 P’s” .
Zullen geleerde lezers wellicht nu een referaat verwachten over de vijf elementen van de marketingmix, ik moet hen teleurstellen. Alhoewel het goed mogelijk zou zijn om het strijdplan van Bordeauxrood in termen van product, prijs, plaats, promotie en personeel te poneren, het gaat uw chroniqueur met het (allerlaatste) vlagje niet om plannen maar om het resultaat.
En dan komen er trivialere zaken aan bod als: prima, pover, pijn, panne en plezier.
Een afwisselend beeld?
Klopt, wie de impressies over de handel en wandel va de Schakelboys een beetje heeft gevolgd, zal moeten beamen dat het allemaal nogal wisselvallig is geweest wat er over de ploeg te melden was: geprezen, gekapitteld, gewoon goed, geweldig teleurstellend en gekwetst, om het maar eens met een andere alliteratie te schetsen.
In het kort nader verklaard: er zaten prima potjes bij waarbij door vriend en vijand de kwaliteit van het spel werd geprezen. Maar ook heel povere afleveringen, die weinig aanleiding gaven tot vreugdedansen langs de lijn.
Niet weg te poetsen is trouwens dat er onherkenbaar massaal sprake was van veel pijn in de vorm van bijna epidemisch blessureleed onder het Bordeauxrode volkje.
Dat alles leidde in puntverlies uitgedrukt dat er te veel panne werd opgelopen om nog maar een beetje zicht te houden op de in aanvang zo ferm aangehangen promotie naar hoger. Het werd op een gegeven moment zelfs oppassen voor de negatieve nacompetitie.
Maar wat ondanks alle makke bleef, was toch uiteindelijk het plezier onder een hechte vriendenploeg die ook buiten de witte krijtlijnen het Amsterdamse nachtleven meer dan eens tezamen onveilig maakten. Kortom een mooi stel, coach en fysio, keeperstrainer, en andere hulpen inbegrepen zoals oud-coach Hassan Azoum, die tijdens zijn trainer-sabbatical onbaatzuchtig zijn niet geringe diensten aanbood.
Deze zaterdag had bijna alles in zich om het gelijk van mijn korte seizoen-analyse te onderschrijven.
Allereerst herinnerde coach Schakel zich nog net voor het uitrijden van Amsterdam dat hij de wastas met schone Jansen en Tilanus bij moeder vrouw had laten staan.
De geheel vernieuwde A1 richting het oosten bood echter alle gelegenheid om nog tijdig op de alleraardigste accommodatie van de tegenstander te arriveren.
De door ondergetekende vorige week uitgesproken zorg over de bezetting te velde werd gelukkig weer opgevangen door twee mannen van Twee (Michiel Roosendaal was nummer twee), waarvan als spits zichzelf “van klos tot Boss” promoveerde.
Want in de kleedkamer werd hij als debutant voor deze pot direct uitgeloot om na afloop de vuile was mee te nemen. Als troost kreeg hij ook de aanvoerdersband om. En dat kleinood gaf hem blijkbaar een extra impuls om zich maar direct tot “Boss van de middag” te kronen door voor rust twee keer te scoren.
Na rust voegde Bram van der Driest er met een droge knal nog derde aan toe, waarmee ook meteen de eindstand van de door de jonge heer Nieuwland (nee, geen familie) correct geleide correcte pot op het scorebord kwam.
Opmerkelijke wissels: Keeper Dirk Roelofsen mocht met gekwetste duim en al een poosje zijn voetbalcapriolen etaleren; en als kers op de taart vlak voor tijd de “invalbeurt” voor de grote kleine matador van Eén gedurende vele seizoen: Imke van Moorselaar die door een uiterst gekwetste knie gedwongen werd voortijdig te stoppen.
Al met al een match waarin Bordeauxrood in alle opzichten voetballend het seizoen op waardige wijze afsloot.
Na afloop snel terug naar de hoofdstad alwaar een open sloep met veel bier, andere spiritualia en een weldadig overvolle Indische maaltijd (hulde aan onze onvolprezen keepertrainer Lucky en assistent Lex) lag te wachten voor een ongekend gastronomisch vuurwerk als super slotakkoord door de Amsterdamse grachten.
Nog even deden de A1 naar het westen (van A naar Beroerd) en dreigend zwerk nog pogingen tot een valse noot, maar tevergeefs.
Opperbeste stemming, die niet omsloeg toen na een kort ritje het roer van de sloep er de brui aan gaf en stuurloos moest worden aangemeerd tegenover een achterdochtig loerende steenbok die zijn rust in Artis blijkbaar door een de jolige meute danig verstoord zag.
De panne aan de boot werd al snel vertaald als symbool voor de loop van het seizoen, maar dat alles was geen reden om half aan wal en half op het water Mark Schol te kronen tot speler van het jaar en via hartelijke woorden van Chris Boer afscheid te nemen van Hans Schakel, die drie seizoenen aan het roer stond; en hem de overige begeleiders namens het team handgeschreven bedankjes en een etentje van de spelers aan te bieden. Niet alleen voetballend maar ook vriendschappelijk gezien een waardig slot aan het seizoen.
Tot slot: aan alle betrokkenen bij Eén: dank voor jullie geduld met de ouwe; aan de vertrekkende spelers: het ga jullie goed.
Aan Hans Schakel: dank. Dank ,dank en veel succes met de cursus oefenmeester 1;
En aan alle lezers van mijn frutsels: hopelijk tot volgend (ietsje minder wisselvallig) seizoen
Dirk
