’s Ochtends tijdens de wekelijkse processie naar de grootgrutter was het weliswaar behoorlijk winderig maar droog, met een aan de lente kriebelende temperatuur. Thuisgekomen toch maar even de verdere perspectieven geraadpleegd; en die waren wat betreft de neerslagkansen niet alarmerend.
Reden voor uw chroniqueur van de Bordeauxrode strapatsen om bij aankomst op een wisselend bewolkt Loopveld de stormbestendige paraplu in de achterbak te laten.
Het was toen bij enen en ik zag het tweede van AMVJ onder leiding van trainer/coach (en eerste elftalspeler) Daan van Hees op het cakewalkachtige hoofdveld een toch aardige en weerbestendige 0-0 pot afwerken. Tegen een good-old uitgenast en ervaren team van Swift. Nuttig puntje in de strijd om lijfsbehoud.
Hoewel tegenwoordig het bezoek van bestuurderen en andere hoogwaardigheidsbekleders van bezoekende clubs tot de uitzonderingen behoort, was dat vandaag gelukkig traditioneel anders. De vroegere buren AMVJ en ASV Arsenal konden en kunnen het ook op bestuursniveau nog steeds goed met elkaar vinden en dus was de begroeting met duizendpoot Cees Brama (+ echtgenote) en voorzitter/assistent coach Iwan Zandwijken zoals altijd die van goede vrienden.
Met Iwan had ik in afwachting van de wedstrijd een aardig gesprek over veranderende tijden en opvattingen rond het voetbal van clubs en spelers in onze regionen; en hoe je daar als “stabiele verenigingen van de oude stempel” mee hebt te dealen. We konden elkaar verklaren dat dit ons lukt, zonder gekke dingen te doen (b.v. spelers betalen) en zonder blindgekleurde ambities ( bv. “hoe hoger, hoe beter”).
“Lekker kunnen blijven ballen waar we nu spelen is in principe goed genoeg”, is een statement waaronder we beiden onze handtekening konden zetten. En als je om heen kijkt is dat nogal eens een verschil van dag en nacht met de ambities van collega’s in onze streken.
NB: Al is die wens van klassebehoud voor Bordeauxrood door het nieuwe tekentafelproduct van de bond met z’n (z)onder meer bizar degradatie model momenteel nog wat minder vanzelfsprekend dan voor de puntenrijkere tegenstander van vandaag. Reden voor coach Kumar om al lobbyend voorelkaar te krijgen dat de wedstrijd op het kunstgrasveld gespeeld werd.
In de eerste plaats omdat zijn ploeg op deze ondergrond beter uit de voeten bleek te kunnen – zie de impressie van de pot tegen Jong Holland – dan op de bovenvermelde cakewalk. Maar wellicht had hij tijdens zijn queeste ook een vooruitziende blik, want vlak voor het begin was er letterlijk sprake van een weersverandering van dag naar nacht.
Scheids van dienst, de heer Knetsch, die als warming up het hele stuk naar de parkeerplaats nog eens hollend moest afleggen omdat hij anders tijdloos had moeten acteren, was tijdig present om beide ploegen aan het werk te fluiten (hetgeen hij de rest van de partij op een ijskoud rustige en prima manier deed!).
IJskoud en doorweekt werd het ook langs het lijntje. En voor de AMVJ adepten langs het lijntje niet alleen door de door stormwind gedreven striemende regenvlagen. Het was een extra koude douche om te moeten vaststellen dat het Bordeauxrood Kumarcohort het ook op hun favoriete mat presteerde om in zo’n 20 minuten met maar liefst 0-3 achter te komen.
Door twee corners, waarvan eentje in eigen doel gekopt en de tweede door slap en niet gedekt verdedigen de touwen in ging, stond het al heel snel 0-2. Bij de derde goal vergat de totale verdediging in te grijpen en in plaats daarvan vrije doorgang te verlenen (0-3).
Het leek een replica van de afdroogpartij die de grote broers gisteravond overkwam tegen FC. Mbappé en Co.
Tussendoor probeerde AMVJ het tij nog wel een beetje te keren, maar Arsenal had een weer uitblinkende nr. 8 ( Junior Toretto) en was als team een en al collectieve arbeidslust.
Daardoor ernstig gekneveld was het een hele tijd zeer, zeer matig wat er door Eén werd geboden. Zo slaagde de thuisploeg er pas in de laatste tien minuten voor rust in de bal iets langer in de eigen rijen te houden en zelfs wat gevaar te stichten in de vijandelijke zestien. Vooral door rushes en goede voorzetten van Enrico Patrick die als een van de heel weinigen zijn niet geringe niveau haalde.
Rillend en hunkerend naar warme chocolademelk met slagroom, zag ik door de slagregens heen de ruststand door deze kleine opleving alsnog een iets milder aanzien krijgen. Dit door een kopbal die Dev. Boldewijn, toch niet een van de grootsten, over de boomlange verdedigers van de gasten in het kruis mikte (1-3).
Maar gezien het krachtsverschil tussen beide partijen tot dan toe, werd er in de rust bij de bookmakers geen eurocent omgezet voor een beter resultaat voor Bordeauxrood. De omzet van warme dranken sloeg daarentegen wel alle records.
Aan het begin van de tweede helft werd het redelijk droog en gaandeweg leek het of de wind ook een beetje aan het uitblazen was. Er viel, zij het nog niet uitbundig, enig licht in de droevige duisternis te ontdekken.
En dat gold- oh wonder – ook voor het team van Kumar. Een paar omzettingen in de rust – en wellicht wat “opbeurende” woorden – werden op het veld met de minuut zichtbaarder. Een onherkenbare thuisploeg had blijkbaar besloten om opnieuw aan te tonen dat het op kunstgras wel degelijk lekker kan ballen.
Plots wel goede combinaties, doordachte passes en vooral door compact samen te werken werd de regie over de match volledig overgenomen. En ging men eensgezind op jacht naar meer en beter.
Wat er met Arsenal aan de hand was, liet zich niet direct duiden, maar duidelijk werd allengs wel dat de arsenalen aan longinhoud en vervangend personeel daar behoorlijk leeg begonnen te raken. Ze kwamen nauwelijks meer in het spel voor laat staan dat ze gevaarlijk werden.
Een verschil van nacht (1e helft) en dag (2e helft) voor de thuisploeg; en omgekeerd evenredig voor de gasten.
Dus nu kwamen er aan de andere kant voor AMVJ wel degelijk kansen en…….. doelpunten! Eerst bracht Jonathan Robertson de marge terug tot één doelpunt (2-3). En niet veel later tekende Serra Austin de luid bejubelde gelijkmaker aan (3-3).
En met nog zo’n tien minuten te gaan ging het ook nog weer regenen. Maar ook kansen regende het letterlijk die resterende minuten voor de thuisploeg om deze bizarre middag ook nog winnend af te sluiten.
Dat ging steeds maar net mis, maar de krachttoer om een remonte te maken van een schier hopeloze achterstand naar een meer dan verdiend gelijkspel gaf toch een mentale boost die dag en nacht verschilt van sof van een nieuwe zeperd op zelfs een als favoriete ondergrond bestempelde mat.
Na in de amicale nazit- zie foto – eerst Cees Brama te hebben ontdooid, de scheids van beide kanten nogmaals te hebben bedankt voor zijn prima leiding en Iwan Zandwijken – ook al kenner bij uitstek daarvan- de AMVJ kroketten met een voldoende had beloond, mocht een commentaar van coach Kumar in deze impressie over verschillen van dag en nacht niet ontbreken van
Dirk
Tot AFC, vrienden en keep smiling!
