Als ik de kenners mag geloven, woon ik maar zo’n 25 minuten snelweg van “het mooiste dorp van Nederland: Broek in Waterland”. Gekenmerkt als een idylle, stammend uit de late middeleeuwen (15/16e eeuw) met een rijke historie en omringd door water en weilanden.
Naar uitwedstrijden van Bordeauxrood ben ik vaak langs dit historische pareltje gereden op weg naar tegenstanders in het midden en de kop van Noord-Holland. Ik kan me herinneren dat ik in vroeger tijden wel een keer ben uitgenodigd voor een copieuze maaltijd bij het toen legendarische restaurant “Neeltje Pater” dat in 1981 door brand volledig werd verwoest. Daarna stokt echter het historisch brein van ondergetekende.
Maar vandaag zou dat veranderen, want AMVJ 1 moest deze middag aantreden tegen de plaatselijke trots: SDOB (Sterk Door Onderling Begrip: een veelzeggende naam tegenwoordig naar mijn idee). Zelf nooit tegen gespeeld en na mijn voetbalstop ook niet door eerste teams waarmee ik op pad was.
Ik moet u zeggen dat ik, na mijn karretje op de aangegeven parkeerplaats te hebben gestald, gevangen werd door een haast weldadige rust in een rustieke atmosfeer. Het leek of de pressie en jachtigheid van het dagelijks leven aan dit dorp met zijn vele historische monumenten was voorbij gegaan.
Dat gold ook voor de plek waar de thuisclub zijn onderkomen had gevonden.
Staande in het midden van het hoofdveld -waarover straks meer- wilde ik u een slechts door warmlopende spelers enigszins verstoorde impressie geven van de “rusticus” (landelijke sfeer) van dit eenvoudige maar warme onderkomen.
Omdat ik benieuwd was waar “Broek” voor staat in de naam van het dorp was Google zo vriendelijk om mij te vertellen dat het “drassig land of een moeras” betekent. Dat zal het in ver vergane jaren ook wel geweest zijn: een dorp in het Waterland dat zich aan de drassigheid of zelfs een moeras had ontworsteld.
Helemaal tot in de perfectie leek dit echter niet te zijn gelukt. Het veld van de thuisclub had die strijd zo op het oog glansrijk verloren.
De kwalificatie moeras zou wat al te overdreven zijn, maar de staat waarin dit toch niet onbelangrijke tool bij een potje voetbal zich bevond was behoorlijk belabberd. En voor een wedstrijd die, na eerdere afgelasting, nog voor de eerste periode moest worden ingehaald en die er nog toe deed wie “de periodeschaal” omhoog zou mogen houden, niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht.
Eén ding stond al bij voorbaat vast: goed combinatievoetbal was op dit knollenveld niet mogelijk.
Wat wel mogelijk bleek: de goed leidende scheids Appel had nog niet voor de aftrap gefloten of de lange hijs naar voor bleek een probaat middel om de bal al na koud een halve minuut in de goal van SDOB te zien verdwijnen.
Na een paar goede aannames – ook al niet eenvoudig op dit strijdperk – liet Jeroen Halsema een voorzet los die door een verdediger van de thuisclub snoeihard achter zijn verbouwereerde kiep werd gekopt (0-1).
Ik kan me voorstellen dat een dergelijk misfortuin op weinig begrip bij toeschouwers van de tegenstander mocht rekenen. Je zal maar zo’n vroege mispeer “aan je broek krijgen…….”
Persoonlijk heb ik het niet zo op heel vroege scores, want de ervaring leert dat er nog heel veel tijd is voor de opponent tot herstel van de schade. Bovendien zou het scorende team (AMVJ) in de verleiding kunnen komen om zichzelf al te vroeg “een veer in de broek te steken” en te denken dat de buit reeds binnen was.
Daar leek het wel een beetje op, want na die treffer was er hooguit sprake van evenwicht tussen twee hardwerkende maar ook hevig ploeterende ploegen. Veel hoogstaand Hotseknots gedoe, weinig gelukte combinaties en ook weinig kansen aan beide kanten.
AMVJ was wel ietsje beter en af en toe dreigend, maar vooral met corners werd het ook soms lastig voor het doel van Roland Visscher. De vroege stand bleef daarom ongeschonden tot aan de rust (0-1).
“Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat…..” leek het adagium waarmee Bordeauxrood in de rust door de staf “achter de broek werd gezeten”. Met andere woorden:” trek de broekriem aan” en ga strijdend deze pot over de streep trekken.
En dat gebeurde. Safety first was het parool en vele ballen verdwenen in het niemandsland en over het dak van het knusse tribunetje. AMVJ hield tegen en kwam zelf niet of nauwelijks meer in de buurt van het doel van de thuisclub.
Die boys deden er met zowaar af en toe aardige combinaties alles aan om in ieder geval gelijk te komen. Maar collectief hardwerkend, vooral strak verdedigend en goed keeperswerk verhinderden lange tijd dat het betere SDOB juichend naar de middenstip kon teruglopen.
Even leek het erop dat AMVJ alsnog de pot in het slot zou gooien toen de doorgebroken Dion Reuvekamp kansrijk was, maar net de verkeerde kant van de paal koos.
Het bleef spannend tot de laatste minuten van de lange blessuretijd. Voor thuis- en uitpubliek liep het soms “dun door de broek” van de spanning. Maar toen Dion alsnog een vrije doorgang leek te krijgen en zo – had hij gescoord – alsnog de periodetitel had kunnen veiligstellen (zie hierna), floot de scheids deze bizarre pot naar het verleden.
Vreugde over de (gelukkige) drie punten zonder zelf te scoren bij Bordeauxrood. Die werd daarna toch wat getemperd door de mededeling dat die titel met slechts 1 doelpuntje te weinig aan de neuzen voorbij was gegaan.
Coach Kumar vertelt hoe dat precies zit.
Jammer, maar het positieve nieuws is dat de achterstand op de koploper alweer tot slechts twee puntjes geslonken is.
En dat is toch ook best iets om het (en niet: hem) nog eens flink “uit de broek te laten hangen”: een lekker feestje te bouwen bijvoorbeeld.
Veel plezier gewenst boys, na deze harde arbeid door
Dirk
