Veel mensen beweren dat ze er een zogenaamde bucketlist op na houden: een opsomming van activiteiten/wensen, die men eenmaal gedaan moet hebben voor je de pijp uitgaat. Of, zoals de Engelsen het al even plastisch uitdrukken: “before you hit the bucket”
Zo’n lijst heb ik er nooit op na gehouden, domweg omdat ik er geen behoefte aan had. In de eerste plaats verplicht zo’n lijst, na te zijn vervaardigd, ook tot stelselmatig afvinken, aangezien niemand weet wanneer pijp of bucket daar is.
Dus lijkt enig tempo wel geboden. En dat geeft volgens mij alleen maar de nodige extra onnodige stress. Bovendien was mijn vorderende leven tot nu toe zowel met veel vreugdevolle en mooie dingen gevuld, maar ook met gebeurtenissen en gedragingen die ik van zijn lang zal ze leven nooit op enig lijstje gezet zou hebben.
Dus op een belangstellende vraag daarnaar zou ik noch het zoet noch het zuur openbaren. En om er nu nog eentje te maken zou licht tot de conclusie kunnen leiden, dat hier een ontevreden of teleurgesteld mens achter zijn toetsenbordje zit.
En dat is geenszins het geval.
Eigenlijk heb ik nog maar een grote wens en dat is “echt wakker worden”. Maar het “hoe en wat’” daarvan is zelfs niet in woorden te vangen, laat staan op een lijstje te zetten.
Wat deze zaterdag gebeurde was absoluut geen wens noch bucketlistwaardig event, maar gebeurde wel voor de eerste keer in mijn toch niet meer zo prille voetbalbestaan. Want ik kan mij niet herinneren dat ik tot vandaag ooit twee wedstijden achter elkaar lijfelijk heb aanschouwd. Waarbij de een wel degelijk was gepland, wegens een toezegging om een wedstrijd van AMVJ 2 compleet te volgen.
Maar de ander een soort plotselinge oprisping was om ook nog een potje te bezoeken tussen twee tegenstanders waar het Kumar Cohort (dat vandaag vrijaf had) binnenkort tegen moet aantreden. En zo’n missie heb ik nooit eerder ondernomen.
De oude kenners zullen mij er nu aan herinneren dat in een grijs verleden in het Olympisch Stadion, zogenaamde “dubbels” achter elkaar werden afgewerkt. Dat klopt en daar was ik ook bij maar dat dat gebeurde wist ik van tevoren.
Echter: tegenstanders gaan bekijken en beoordelen?; echt nooit gedaan tot vandaag!
Het resultaat was: volgens afspraak acte de présence geven bij het (door selectiespeler) Daan van Hees getrainde en gecoachte tweede team van Bordeauxrood.
Waarover straks nog iets meer.
En daarna op naar- een compleet vernieuwd sportpark Sloten, waar het eens zo roemrijke DWS is neergestreken-of beter: is neergezet door de gemeente.
En -ook als degradant uit de tweede klasse- aantrad tegen derde klasser Ouderkerk. Aan de uitslag- 5-0 (rust 4-0) valt af te leiden wie hier de bovenliggende partij was. U zult mij niet kwalijk nemen dat ik mijn aantekeningen over de beide teams louter deel met coach Kumar en Co.
Terug naar het Loopveld waar rondom twaalf uur het tweede van AMVJ moest gaan opboksen tegen het vooraf als favoriet ingeschatte AFC.
Reden om er eens goed voor te gaan zitten en te kijken of er het nodige, tegen het eerste aanschurkend, talent te bewonderen zou zijn in dit team. Want aangezien de selectie van AMVJ 1 bewust is teruggebracht naar 20 man, is de nodige doorstroming uit Twee bepaald niet onvoorstelbaar.
Zittend op een campingtafel aan de overkant van de dug-outs mocht ik in alle rust ervaren dat die mogelijkheden er zeker zijn. Nee, ik noem geen namen, maar wil best kwijt dat dit team potentie genoeg heeft om tot een waardevolle aanvulling voor het eerste te kunnen gaan zorgen. Het spel was bij tijd en wijle van een zeer behoorlijk gehalte, compact spelend en tactisch gezien werden de voorschriften van Coach van Hees naar behoren uitgevoerd.
Wel moet worden toegegeven dat de basis deze middag zelf werd aangevuld met een paar leden van het competitie-vrije Kumar Cohort. Maar ook zonder die mannen kan dit team doorgroeien naar een niveau dat goed genoeg is om het ook hier verloren gegane terrein (reserve klasse 1A) te heroveren.
En wellicht was de eclatante 5-1 zege-met doelpunten van Jaden (2) Max, Puck en Donny (1)- op “het altijd lastige AFC” dan wat lager uitgevallen, maar een mentale opsteker voor het verdere seizoen was het optreden van dit belofte team zeker.
Vond ook-zij met wat kritische en eerlijke kanttekeningen- coach Daan van Hees; en zeker
Dirk
