In mijn vorige impressie over “een prachtig drieluik” sprak ik de hoop uit nog zo’n potje te mogen aanschouwen in de halve finale.
Nu de 1-1 van Ajax thuis in Turijn in de tweede helft magistraal werd omgebogen in een goudgerande zege, is mijn wens verhoord. Het wordt half-Ajax (vier exen) tegen een compleet Rood/Wit keurkorps.
Benieuwd of de schier onstuitbare flow van de Ligt en Co zich blijft manifesteren op alle drie fronten waarop nog wordt gestreden. (ik lees zojuist dat het een schamele 0-1 in Groningen is geworden)
In Brexitland wordt door menigeen het kampioenschap in de Premier League als het walhalla gekoesterd.
Logisch als je zoals Man. City net bent uitgeschakeld in het miljoenen verslindende Europese voetbalgeweld en dan vanmiddag dezelfde opponent (Half Ajax zie boven) in de League aan de (ook al schamele) 1-0 zegekar weet te binden.
Pep en zijn mannen zullen nog moeten buffelen om met nog een paar potjes te gaan zich de “internationale Kloppboys” van het even “internationale” lijf te houden.
Want heel veel puur Engels bloed zal men in de topploegen in het United King-dom niet meer aantreffen.
En echt ouderwets Engels wordt er in het van grootkapitaal doordesemde English Football
aan de overkant van de plas al lang niet meer gespeeld.
Hoe anders was dat in vroeger tijden toen coryfeeën als Bobby Charlton, Peter Shilton, Gary Lineker, Bobby Moore en Michael Owen (om er maar een paar te noemen) furore maakten in een speltype dat hartstochtelijk werd omschreven als “kick and rush”.
Voordat ik daar over verder palaver, eerst nog iets over de Nederlands/Mokumse voetbaltroetel.
De kaartjes voor de terugwedstrijd zullen, gezien de Eurohebberigheid van de Ajax- bestuurderen, nu wel de pan uitgieren vrees ik, maar ja, wie weet wanneer zich nog eens zo’n buitenkans voordoet om een heuse halve finale in de Johan Cruyff Arena bij te wonen….Dus neemt uw chroniqueur er de komende twee weken maar even een krantenwijkje bij.
De finale in Madrid volg ik volgaarne via de buis en dat geldt ook voor de huldiging van de boys op het Museumplein….! Optimisme is mijn deel, vrienden!
Terug naar het tweedeklas- niveau zaterdag van de KNVB.
Een forse stap in de diepte, maar wel een alleraardigste. Want ook op dit level valt er best het nodige te beleven. En zeker in de merkwaardige afdeling 2a.
En dan heb ik het niet alleen over de vroeg ingevallen zomer, die het langs de lijn lekker toeven maakte, maar binnen de krijtlijnen voor behoorlijk wat zweetverlies zorgde en het nodige krampgesteun veroorzaakte.
Gedurende een match tussen AMVJ en Arsenal (een overigens oer-Hollandse club); het werd een potje met de nodige nostalgisch Engelse trekjes.
Engelsen kijken immers graag met weemoedige arrogantie terug op hun roemrijke “Splendid Isolation (en doen er nu alles aan om die afscheiding rigoureus weer te herstellen).
En ook op het Loopveld werd het een middag van nostalgisch terugkijken. Samen met de “eeuwige” en deze middag in een gentleman’s clubsuit gestoken preses van de bezoekers: de, als het om verhalen van vroeger gaat, verbaal nooit stilvallende Wim Teuling.
Gesecondeerd door zijn old-English-style-besnorde teammanager Cees Brama, werd het voorafgaand aan de wedstrijd en in de nazit weer een gezellige boel.
Stof genoeg om dagen mee te vullen.
Immers, decennia lang waren AMVJ en Arsenal goede buren op ons complex en hebben wij samen in die tijd heel wat bestuurlijk lief en leed gedeeld.
Maar er moest natuurlijk ook nog gebald worden.
En op die pot stond blijkbaar toch behoorlijk wat spanning.
Van onderscheiden aard overigens. Arsenal met senior Holwijn als geslepen draaischijf heeft nog dikke kans op de nacompetitie naar boven en de Kumar Kids moeten juist zorgen om die dans naar beneden te ontspringen.
Het werd op het stuiterige natuurgras dan ook geen gepolijst voetbalspektakel. Na een minuut of tien viel hier en daar al lichtelijk besmuikt de kreet : Hotseknotbegonia; en dat weinig vleiende epitheton is de spelers eigenlijk gedurende twee keer vijfenveertig minuten blijven achtervolgen.
Nauwelijks lekker lopende aanvallen, veel wegroeiers zonder doel en meer een voetbalgevecht dan weloverwogen concept-gestuurd ballen. Met slechts het ouwerwetse Engelse “kick and rush” als plan van aanpak Van beide zijden wel te verstaan.
Toch had de thuisploeg lang zicht op een driepunter. Medio de eerste helft scoorde Serra Austin op fraaie wijze en na wel een lekkere aanval de 1-0.
Meest opvallende van de eerste helft: het verbannen van Bordeauxrode grens Steve , die na een keer of drie te zijn genegeerd voor buitenspelgevallen, beleefd maar met hoorbaar volume vroeg of hij (toch redelijk professioneel geschoold) voor Jan met de korte achternaam aan het lijntje stond.
(NB. zijn collega aan de overkant had blijkbaar een betere verstandhouding met de leidsman want elk vlagsignaal was kat in het bakkie).
Maar goed zijn taak werd vlekkeloos overgenomen door wissel Milan de Wijs en in het tweede bedrijf door een van de gekwetsten: Thijs de Graaff
Het spelbeeld na rust was eerder nog een tandje erger kick and rush dan daarvoor, maar dat maakte de gang van zaken soms best spectaculair.
Met een beetje meer mazzel had AMVJ “met lange halen gauw thuis” de voorsprong kunnen vergroten maar het netje achter de Arsenal goalie wilde helaas niet meer bollen.
Dat deed het behang achter Maksim van Ingen wel. Het was (met respect) senior Holwijn zelve die een puike voorzet niet lang voor tijd gedecideerd binnenkopte. (1-1)
Een terechte draw, zullen we maar op zijn Engels besluiten; met vast nog een kostbaar puntje voor beiden: de concurrent van Arsenal verloor en Bordeauxrood kan elk puntje nog steeds heel goed gebruiken.
Met deze conclusie wens ik u allen in goed Brexitjargon:
Happy Paysdays en tot over een tijdje weer voor het slotakkoord in dit seizoen.
Dirk
