Waar ik in mijn impressies over de handel en wandel van AMVJ 1 mij zelve in voorbije jaren nog wel eens mocht afficheren als “ uw chroniqueur met het vlagje”, was van dat epitheton ornans of wel “versiersel” aan mijn zaterdagse uitrusting te velde al een paar seizoenen geen sprake meer (ook dankzij Corona wellicht).
Men zei het wel niet hardop, maar de almaar uitbottende leeftijd en de daarmee gepaard gaande verstramming van onderdelen van het lijf waren de feitelijke argumenten om voortaan liever jeugdiger maar betaalde krachten in te huren.
Niks mis mee natuurlijk want een mens moet nu eenmaal aanvaarden dat met het vorderen van de jaren ook regelmatige bezoeken aan sportschool en zwembad geen garantie meer bieden voor een voortdurende, honderd procent soepele tred langs het kalklijntje.
Wat dus bleef was de herinnering aan wedstrijden met het vlagje waarbij vriend en vijand altijd wel iets grappigs of ernstig verstoords te melden hadden over het vilein partijdige dan wel opzettelijk onpartijdige optreden van deze grijsbejaarde grens. Zo werden mij verbaal ettelijke brillen aangereikt…..
Ook de weergoden deden weleens onvriendelijk zoals in 2019 bij een uitwedstrijd tegen CSW -zie de foto van deze verzopen kat- of nog erger in het landelijke Opperdoes waar het zo hoosde dat de zompige bodem langzaam bezit nam van mijn enkels (helaas is het fotobewijs daarvan ook in de prut verdwenen.)
Maar uiteindelijk had ik er vrede mee dat het met mijn vlagvertoon voor altijd “klaar was”. Tot vandaag waar op het Loopveld de niets meer te winnen (AMVJ) en periodiek nog alles te winnen (Jong Holland) match als slotakkoord van de competitie in 2a op het programma stond.
Die ochtend toen ik bezig was om de prullenbak van Wedstrijdzaken voor het laatst en- nu tot de nok- af te vullen had ik nog geen idee dat ik die middag spontaan aan zou bieden om het vlagje weer ter hand te nemen. Omdat een lid van het team besloten had zijn trouwplannen deze quartre julliet in het Douce France tot uitvoering te brengen en hij daarbij wel een stuk of acht leden uit de selectie (inclusief coach) zover had gekregen om daarbij als getuige op treden viel er voor het thuisfront weinig meer te puzzelen en moest er een beroep worden gedaan op boys uit het tweede. Voor de basis en de bank. (Gelukkig had dit team zich ook al veilig gespeeld en dat bood dus het nodige soelaas). Dank vrienden!
Toen de scheids van dienst vroeg of de grens zich tijdig wilde melden voor de instructie, kreeg ik van assistent Nick Tavenier te horen dat er door de leiding geen “zzp’er” geregeld was. Waarop mijn al vermelde spontane aanbod volgde dat noodgedwongen werd aanvaard.
Dus zat ik als in goede oude tijden, gezeten naast een weinig enthousiaste wissel van de tegenpartij (ook sprake van een afgehaakte grens?! ) een heus college aan te horen over de do’s and dont’s van grenswachters, gegeven door scheids van de dag, de heer R. Wassink.
Een strenge leermeester van dik boven de zestig (hem overigens bij lange na niet aan te zien; zie foto onderaan) die na zijn, naar zeggen, rijke carrière in hogere voetbalsferen absoluut wist “waar Abraham de refereemosterd haalt”. Dat bleek geen praatje voor de vaak te zijn geweest want hij leidde de pot tussen AMVJ en Jong Holland met onverbiddelijke hand. Geen speld tussen zijn beslissingen te krijgen.
Stiekem zag ik het langs het lijntje wel een paar keer een tikkeltje anders (ook wel in het voordeel van de tegenstander) maar ja in het kielzog van zo’n ervaren man hield ik mijn vlagje maar gedeisd.
In de rust waarin Jong Holland nog naarstig op zoek moest naar een vervanger voor de opstandige (want gedwongen) vervanger van de afwezige grens, mocht ik zeggen dat het niveau van de tweede klasse wellicht te licht voor deze leidsman was. Voor de wedstrijd die allang geen wedstrijd meer was kon het onverbiddelijke er m.i. wel een beetje af want de gasten koesterden bij de thee al een geruststellende voorsprong van drie doelpunten. (0-3)
Logisch tot stand gebracht door een ingespeeld team in the flow (JH) tegen een onwennig improvisatiegedwongen Bordeauxrood.
Het eerste kwartiertje leek het erop dat het nog best evenwichtig potje kon worden. Maar toen de 0-1 en kort daarna de 0-2 vielen, zag je dat bij de paar vaste basisspelers de vlag al werd gestreken.
Een gretig Jong Holland bleef ook het tweede bedrijf met vlag en wimpel doorballen en scoren. Zeker toen men in de gaten kreeg hoe de vlag er op het concurrente veld voor de periode voorstond werd de score spelenderwijs uitgebouwd tot 0-6. Tegen de thuisploeg waarin Nick Tavenier de jeugdige bank terecht nog de nodige speelminuten gunde.
Tja en daar sta je dan na negentig minuten met je vlagje een beetje mee te zwaaien met de bezoekende ploeg die alsnog en dik verdiend de nacompetitie voor een plek in de eerste klasse haalde.
Om tegelijkertijd daarmee meteen het seizoen voor AMVJ af te vlaggen. Want om in a nutshell deze competitie van Bordeauxrood te evalueren: “er is bepaald geen aanleiding om voor het vertoonde in 26 potjes de vlag uit te steken. Een binnensmonds klein hoeraatje voor het behoud van het tweede klasse-schap is meer dan voldoende”. (Is toch een beetje een als vlagje op een modderschuit)
In de zonovergoten nazit borg ik mijn vlagje onder het genot van een spaatje en een patatje dus echt voorgoed op. En sprak daarna nog gemoedelijk over koetjes en kalfjes met de goede maar nu ook volledig ontspannen ref.
Tot slot: dank lieve mensen voor het hardnekkig blijven lezen van mijn impressies. Iedereen en alles uit 2a een mooie vakantie gewenst. HBOK proficiat met de schaal!
En als Bordeauxrood opgewekt op naar een nieuw seizoen.
In de hoop dat het een normaal verloop heeft met aan het eind voor AMVJ een mooie vlag die ook een mooie lading dekt (lekker voetbal en hoog eindigen).
Dirk
