Na een week van evenementen en vooral festiviteiten, waardoor zelfs de training van afgelopen Dinsdag geen doorgang kon vinden, en als afsluiting een heus GALABAL trad VR2 aan voor de wedstrijd tegen de Meer met de bedoeling er een GALAVOORSTELLING van te maken. De Meer was enkele weken geleden nog met 7-0 aan de zegekar gebonden, wat kon er mis gaan?
Nou, flink wat. De start was nog redelijk, maar al snel nam de Meer, dit keer op oorlogssterkte, het initiatief, fris en fruitig zochten zij de weg naar het vijandelijke doel. Gelukkig bleek keeper Jeltsje een behoorlijke sta-in-de-weg, griste diverse ballen voor de schietgrage voetjes van de Meer weg, maar opeens, een oprapertje, werd een oepsje, 0-1.
Dat kan gebeuren, de 2e tegengoal, die was het team echt aan te rekenen. Normaal gesproken zitten we er boven op, nu stonden we te kijken hoe een Meisje van de Meer zich met volle overgave op de bal stortte, al vallend de 0-2 in de bovenhoek joeg.
Blessures bij Linda en Manuela, het leek een ENKELTJE richting nederlaag te worden. De imposante knieband van Ruth kon niet voorkomen, dat zij ook moest wisselen, chaos alom, wie moet er in, en op welke plek? Een grensrechter, die zich niet realiseert dat hij grensrechter is geworden, Lucky kon nog amper coachen, druk bezig om van de enkeltjes retourtjes te maken.
Bagger, we spelen k…., het is kl…. dat waren de woorden, toen de rust was aangebroken. Ja, daar sta je dan, met je ouders langs de lijn, die een keer komen kijken, we spelen altijd zo leuk, ja, en nou?
Van Lucky kan je niet elke week wonderen verwachten en met slechts 13 Meiden om te spelen kan je ook niet veel wisselen. Het devies, de mouwen opstropen, laat het maar zien.
De thee spoelde blijkbaar het zand uit de motor en de machine kwam op gang. Als vlagger, nu wel bij de les, hoefde ik bijna niet op buitenspel te letten, de Meer werd op eigen helft terug gedrukt, het was wachten op het 1e doelpunt. Na een fantastische ren van Anne, de brommer op rechts, schoof zij de aansluittreffer binnen en daarna regen de kansen zich aaneen, vanwege hands een penalty mee, dat wordt de gelijkmaker, helaas, een Jaap Stammetje.
Niet getreurd, gewoon doorgaan, en Lotte, de 1e helft heel goed in verstoppertje spelen, tikt de 2-2 in de korte hoek. Referee Joost fluit voor het einde van de wedstrijd en dan gebeurt, wat (Voetbal)sport zo mooi maakt.
Van emotie huilende spelers van de Meer, we hebben 1 puntje, we hebben 2 doelpunten gemaakt; coach Thomas wordt geknuffeld/omhelsd. Begrijp goed; voor de Winterstop speelde de Meer VR5 in de poule van AMVJ VR1.
10 wedstrijden gespeeld, 0 punten, 2 doelpunten voor, meer dan 90 tegen, toch geven ze niet op. Ik heb daar alle bewondering voor, hulde aan de Meer VR5.
Komende week, ander verhaal, dinsdag trainen, Zaterdag wacht DVVA, dan moet er uit een ander vaatje worden getapt. Nu ik het zo lees, is dat best wel een aardig woordgrapje.
Geen brakke balletjes, taaie tijgers, dat willen we zien.
