Niet erg verdiend, wel erg lonend….

Toen na amper 20 seconden Imke van Moorselaar met een welgemikte pegel de 0-1 aantekende bij het laatstgeplaatste NFC, prevelde ik met het vlagje weer eens in de hand tegen de euforische bank van AMVJ de wellicht wat paradoxale maar ervaringrijke strofe: “die valt veel te vroeg, coach, let maar op……”. Maar diezelfde coach zag ik in gedachten een lange neus naar zijn licht bejaarde gelegenheidsgrens trekken, toen Jonne Seriese na 6 minuten uit een licht gegeven pingel de score voor Eén gedecideerd als altijd mocht verdubbelen. Visioenen van wellicht weer een zevenklapper (of meer) kon je bij de AMVJ aanhang haast van de gezichten aflezen.

Maar hoe anders zou het vervolg van deze herfstachtige pot zich ontwikkelen. Niet om gelijk te krijgen, maar na die gemakkelijk verkregen voorsprong was het voor Eén wel over met de voetbalpret. Een deken van gemakzucht daalde neer over het team van coach Maurice. De duels werden niet meer gewonnen, evenmin als de befaamde “tweede bal”. Het veld werd ook al spreekwoordelijk steeds langer en “de lange bal”van de tegenstander werd een immens hinderlijk attribuut voor de ook al niet scherp meer acterende verdedigers van Bordeauxrood. Na een minuut of twintig werd een zo’n bal defensief zo schromelijk verkwanseld dat aan de kleine maar uiterst begaafde blonde spits van de thuisploeg vrij baan werd verleend om een bemoedigende “aansluiter” te produceren.

Eventjes leek het erop dat de AMVJ geesten weer uit de fles kwamen. Maar nadat Tjerk Veldman een inderdaad supersnelle en geoliede aanval voor de 1-3 in het net mocht tikken, dommelde de ploeg collectief weer zeer bedenkelijk in. Het handelsmerk van de week ervoor: collectief en druistig de strijd blijven aangaan, had naast een blaartrekkend “laat- maar- waaien- labbekakkie- houding” ook plaatsgemaakt voor een, het team absoluut onwaardig, maar zeer heftig en luidruchtig onderling gekrakeel. De tegenstander rook kansen waarop ze na de voor hen rampzalige eerste minuten niet meer hadden durven rekenen. Zij wierpen zich derhalve wel veel energie in de strijd en dat leidde logischerwijs tot een alweer ruim baan weggegeven nieuwe hoopgevende 2-3 door dezelfde kleine begaafde blonde spits.

In de rust vlogen de decibellen ongenoegen van coach Maurice over de vertoning van zijn discipelen hoorbaar over een groot deel van het park. Maar blijkbaar was het “one of those days”want zijn woorden bleken in het tweede bedrijf absoluut geen heilzaam effect te hebben gesorteerd. NFC was het die de energieke toon zette en AMVJ moest zich hoofdzakelijk tot tegenhouden beperken. Het leek af en toe wel dat de medekoploper en de rode lantaarndrager even van plaats op de ranglijst gewisseld waren. Het enige makke van de thuisploeg was dat het scheppen van echte kansen nou ook niet tot hun accessoires behoorde. Slechts uit standaardsituaties vermochten zij voor het doel van de tot dan toe wat onzekere maar de “hero to be” Levien Rocha gevaar stichten. Het moet ook gezegd dat de verdediging van AMVJ wat beter stond en op zich weinig meer weg gaf. Zo spoedde het potje zich naar het einde: het was eerder wachten op de gelijkmaker dan dat Eén met een van de schaarse uitvalletjes NFC de definitieve nekslag zou toebrengen. Daarvoor was het echter ook aanvallend te pover wat de ploeg deze middag te bieden had.

En die gelijkmaker kreeg NFC vlak voor het scheiden van de markt als het ware op een presenteerblaadje van de diensdoende scheids aangeboden, in de vorm van een, laten we zeggen, zeer licht gegeven pingel. Maar ook dat was de thuisploeg blijkbaar niet gegund, want de nu echte “hero”Levien Rocha ranselde de hard maar weinig zuiver ingeschoten bal uit zijn doel. Zo kreeg Eén deze middag eigenlijk te veel van het goede tegen een lekker fel en goed ballende tegenstander die aan het vertoonde van deze middag af te meten veel te laag op de ladder staat. Maar blijkbaar worden in de positie die AMVJ inneemt ook slechte wedstrijden gewonnen. En dat zoiets dan ook nog leidt tot een solo eerste plek op de ranglijst is helemaal een gotspe die sport voor de één (NFC) onbegrijpelijk zuur en voor de ander (AMVJ) even onbegrijpelijk zoet laat zijn. Maar dat kan de volgende week weer heel anders uitpakken. Als Eén zich heeft herpakt en terecht drie punten scoort en NFC beseft dat er veel meer (punten) te halen is (zijn) dan tot nu het geval is geweest. Beiden wordt beterschap toegewenst door

Dirk