Als uw chroniqueur van Bordeauxroods wondere wegen, zag ik deze zaterdag voorafgaand aan de wedstrijd van AMVJ tegen OSV het tweede team op resolute wijze afrekenen met de reserves van BOL. (5-0 met lekker voetbal)
Een aangename start van een middag, die na de negen punten van de afgelopen drie potjes van het Kumar Cohort een hopelijk impressierijk vervolg zou mogen krijgen.
Het Loopveld bood qua entourage zo vlak voor het begin van deze belangrijke strijd om de dure punten weliswaar een kil en verlaten aanblik, maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Toegegeven, hoewel toch al niet vaak verwend met een uitverkocht huis, hadden vandaag wel erg weinig bordeauxrode zij-lijners de weg naar veld 1 van AMVJ gevonden.
Blijkbaar een minder plezant onderbuikgevoel gehad over het verloop van deze “zes-punten-pot”.
En die leken al na twee minuten na het begin van de door de heer Westland soepel geleide match hun gelijk te halen.
Ik hou de oorzaak daarvan nog even onder de pet want anders wordt dit het eerste heuse voetbal verslag in mijn, in seizoenen gemeten, inmiddels danig uit de hand gelopen carrière als “impressionist” van het gebeuren rondom een wedstrijd van AMVJ 1.
En een min of meer exacte verslaglegging van een potje voetbal is nooit mijn hobby geweest.
Laat ik het zo verklappen: toen ik na die twee minuten weer op mijn zelf geïnstalleerde business-Seat was neergeploft, smeekte ik in stilte dat er deze middag toch nog iets mocht gebeuren dat de moeite van het vermelden waard was.
En ziet: hel leven was mij gunstig gezind, want naast mij op het versleten bezoekersbankje was zomaar uit het niets een voetbalgrootheid uit de vorige eeuw komen zitten.
Inderdaad de nu bijna 81-jarige Rinus Israël kwam een kijkje nemen hoe met name OSV het er vandaag af zou brengen.
Een man met een gouden palmares in de twintig jaar dat hij in de hoogste regionen van het Nederlandse voetbal, als IJzeren Rinus, acteerde.
Aangezien we in jaren niet heel ver uit elkaar liggen, heb ik veel van zijn heldendaden nog op het netvlies staan. Vooral de acht jaar bij Feyenoord was hij een succesvolle en schier onneembare veste van zijn team.
Grote uitschieters: het in 1970 winnen van de Europacup tegen Celtic ,waarin hij de gelijkmaker (1-1) scoorde; en in datzelfde jaar ook de wereldbeker tegen Estudiantes. Ouderen zullen zich “het brilletje van Joop van Dale” als ode aan de scorer van de winnende goal (1-0 thuis) nog wel herinneren.
Na zijn tijd als prof is de heer Israël nog zo’n dertig jaar trainer geweest van een reeks aan binnen-en buitenlandse clubs.
Ik kan mij herinneren dat AMVJ 1 in 2012 nog een oefenpotje speelde tegen het door hem getrainde Young Boys uit Haarlem.
Gelegenheid om na afloop een biertje te nemen was er toen niet omdat de kantine door justitie vanwege duistere praktijken was gesloten.
Zijn laatste activiteit betrof een kort verblijf bij OFC waar hij samen met zijn schoonzoon Jan de Haze de interim scepter zwaaide.
In de voorbij jaren zag ik dit voetbalicoon nog een enkele keer als bezoeker bij HBOK en OSV. En vandaag dus voor het eerst als onverwachte gast op het Loopveld.
Een vriendelijke man die het ook goed vond om voor de mijn mobiel te vertellen wat hij van de wedstrijd zelf en zijn verblijf op het Loopveld vond.
Conclusie: toch een leuke middag gehad ondanks een zeer matig duel.
Ik kon me met deze analyse van nog steeds een heus voetbaldier geheel verenigen.
Het was althans voor de ogen van de zijlijn niet best wat de beide selecties op de zo langzamerhand lamentabele (om te janken zo slechte) grasmat van de thuisclub lieten zien.
Goed combineren over de grond was vrijwel onmogelijk alhoewel AMVJ dat, naast veel lange ballen, nog met de nodige volharding probeerde.
De bezoekers leunden zwaar op een massale verdediging en prefereerden vooral de lange hijs naar voor in de hoop dat er hotseknotsend door eenzame spitsen nog iets gevaarlijks mee te doen was.
En dat was over de hele pot gezien niet bijster veel.
Want mijn telraam hoefde deze middag geen overwerk te maken om vast te stellen dat keeper Maksim van Ingen van Bordeauxrood geen enkel gevaarlijk schot op zijn heiligdom te verwerken kreeg.
En toch moest hij al na twee minuten vissen…….Gevolg van een giga misverstand in de verdediging van Eén waardoor van Ingen een als opruimen bedoelde bal tegen de spits van OSV aan knalde, die vervolgen een klein tikkie nodig had om dit cadeautje te verzilveren. (0-1)
Niet de eerste keer dat dit misfortuin (geklungel) de ploeg van Kumar trof; in totaal heeft een dergelijk gepruts in de beginfase het team al een keer of vijf de kop gekost.
En die kop kostte het weer, op deze buiten het veld toch bijzondere middag.
Want je kan wel, zoals vanmiddag +/- 80 % balbezit hebben, maar als men de toch al niet talrijke mogelijkheden om te scoren onbenut laat, kan er tot sint juttemis gebald worden met uiteindelijk een dikke Nul op het rekest.
En ik zal niet zeggen dat er op deze gruizige grasmat niet hard geploeterd werd om in ieder geval in de resterende tijd (88 minuten!!) nog gelijk te komen. Maar als het vaak moeite kost om soms ook in vrije positie de bal naar dezelfde kleur te spelen, wordt het allemaal wel erg lastig om productief te worden/zijn.
En dat werd AMVJ met het vorderen van de tijd ook steeds minder.
OSV had het compact achteroverleunend in feite vrij makkelijk om de zaak achter met lange peren naar het niets, clean te houden; en zo, met voorts bijna professioneel tijdrekken, ook de ruime extra tijd schadevrij vol te maken.
Dat lukte, zodat Bordeauxrood voor de zoveelste keer door eigen toedoen na lang en vergeefs achter de feiten aan te hollen puntloos naar de kleedkamer kon.
Met mijn lekenverstand kan ik niet begrijpen dat een heel stel heel (v)aardige spelers niet in staat is om samen de juiste vuist te ballen om een tegenstander, die toch bepaald niet het voetbalbuskruit heeft uitgevonden, dwingender en met succes zijn wil op te leggen.
Hopelijk gebeurt dat op een minder tegenspartelende mat volgende wel tegen Zwaluwen.
Die hoop deelt coach Kumar in ieder geval.
Luister maar naar zijn relaas…..
tot horens vrienden
Dirk
