Voor degenen die vaak in het Olympisch Stadion in Mokum zijn geweest, zal de slogan in de kop van deze impressie over een middagje zaterdagvoetbal geen vraagtekens opleveren. Hij staat immers te lezen boven de entree van de Marathontribune.
Ook voor hen die fan zijn van de Olympische Spelen zal de kreet geen geheimen kennen. Laat staan voor de Olympiërs zelf.
Deze laatste categorie bewijst immers om de vier jaar nog steeds de geldigheid van deze slagzin. Want het gaat er daar in tal van sporten vrijwel altijd weer “sneller, hoger en sterker” aan toe (de vertaling in simpel Nederlands).
Ooit bedacht door een monnik, Didon genaamd, die de slogan – weliswaar in een andere volgorde – had verzonnen als aanmoedigingskreet; in de hoop dat zijn leerlingen op het sportveld er een tandje beter door zouden gaan presteren. Daarna opgepikt door Pierre de Coubertin, grondlegger van de Moderne Spelen, die het in zijn huidige vorm vanaf 1894 verbond aan “zijn Olympics”.
U zult zich misschien afvragen wat dit affiche van doen heeft met een potje voetbal in klasse 2A van de zaterdagcompetitie.
Ik moet toegeven, dat het ook voor uw chroniqueur van de wederwaardigheden van Bordeauxrood even duurde voordat hij de uit zijn binnenste opborrelende Latijnse Drie-eenheid kon linken met, na alweer een krokusachtig winterstopje, de start van het laatste deel van de weer knotsgekke competitie in 2A: te weten een bezoek van het honderdjarige AMVJ Voetbal aan de nog behoorlijk veel oudere Koninklijke HFC.
Maar beide clubs nog springlevend en volop in beweging. De Koninklijke weliswaar sneller met oprichting, hoger voetballend (met hun eerste op zondag) en sterker in het ledental. Maar ook AMVJ kan bogen op een rijke historie gelardeerd met veel plezier – en een beetje minder prestatievoetbal.
Drentelend naar het in een rustieke omgeving gepositioneerde complex van de gastheren vroeg ik mij af of de twee weken rust iets gedaan zouden hebben met de flow waarin het Kumar Cohort verkeerde tijdens de pot tegen Zwaluwen. Gezien het feit dat zelfs ik de loftrompet kon steken over wat er in Hoorn aan lekker voetbal te zien was, hoopte ik zeer dat het vandaag opnieuw nog een tandje sneller, hoger(op) en krachtiger zou mogen gaan.
Aangekomen bij het historie ademende, maar ook niet aan de sleetse tand des tijds ontkomende clubhuis van “de oude heer’’, en na een weerzien met de aardige krokettenliefhebber pur sang Hein Roelfsema (zie mijn impressie van de thuiswedstrijd), werd het tijd om mij – samen met oer-trouw lid en supporter Ton de Vey – op een door de coaches aangeboden stoeltje langs het veld neder te zetten. Pen en papier in de aanslag om hopelijk vele succesrijke aantekeningen over het optreden van Bordeauxrood te verwerken.
Toen het rust was bleek het papier aan de kant van AMVJ echter nog vrijwel helemaal leeg….. (op een of twee gemiste kansen en een kopbal op de paal na). Reden: de gastheren bleken – net als in de thuiswedstrijd een paar maanden geleden – te beschikken over een heel stel jonge veelbelovende spelers, die in de tweede klasse worden opgeleid voor de doorstroming naar Zondag 1.
Dat het daar bij HFC om een serieuze aanpak gaat mag blijken uit het feit dat we, zoals bij alle anoniem ballende andere teams uit de klasse, hier te maken hadden met jongelingen wier veelbelovende namen al achterop het shirt vermeld werden.
En dat dit niet voor de grap of flauwekul was gedaan bleek ook alras te velde. Hier speelde een gretige roedel jonge voetbalhonden, die het helaas weer eens redelijk inspiratieloze AMVJ 1 op alle fronten aftroefde.
Kort gezegd: de HFC-ers waren sneller, hoger (in tempo) en dus sterker dan hun tegenstanders.
Niet dat ze – net als in hun uitpot op Het Loopveld – erg gevaarlijk werden en veel doelrijps creëerden, maar ook in de eerste helft waren ze voetballend al duidelijk de bovenliggende partij.
Dus was hun staat op mijn papiertje ook aan die kant nog vrij smetteloos, alleen stond er na vijfenveertig minuten wel een 1-0 voorsprong op hun conto. Wat een geheide buitenspelgoal was volgens alles wat er aan AMVJ was, maar voor de scheids van dienst, de jongeheer Van Hooff, die ergens vanuit het middenveld een vlagsignaal van grens Sabir negeerde, een geldig doelpunt.
Gelukkig hebben we de beelden nog om te kijken wie er gelijk had.
Gestimuleerd door dit voordeeltje kwam de thuisploeg nog gretiger uit de kleedkamer dan daarvoor. Terwijl het Bordeauxrood nog wat minder fel kleurde dan daarvoor.
Vaak afgetroefd door de snellere, hoger (koppende) en krachtiger (inzet) tegenstander toonde het allemaal wat bleekjes bij de boys en was het met de nauwkeurigheid en de eenheidsbeleving matig tot slecht gesteld. Regelmatig leidde knullig balverlies ook nog tot “open huis” voor de tegenstander. Na “één zo’n vrijbrief voor doorgang” door het gerommel, kon Maksim van Ingen medio de tweede helft nogmaals de bal uit het netje halen voor 0-2 (en nee, toen was buitenspel geen excuus).
Tot een kwartiertje voor tijd had de HFC doelman zich slechts aan oprapertjes kunnen warmen, maar toen leek er, mede dankzij een heel stel wissels toch even sprake van een mentale en fysieke opleving bij de gasten. Dat leidde na een van de spaarzaam ordentelijke aanvallen tot een scherpe voorzet van Enrico Patrick die Daan van Hees net achter de doellijn kon deponeren; en zo een wat late hoop gevende aansluiting bewerkstelligde.
Maar ondanks dat er bij de gastjongeren toen ook sporen van enige paniek en “weg is weg ” zichtbaar werden, en er zich daardoor nog een riante kans voordeed om alsnog een puntje mee te pikken, bleef het, overall gezien, bij een als terecht te bestempelen zege voor de snellere, hoger (te waarderen) en sterker ballende Koninklijke prinsen.
Vond ook coach Ricky Kumar.
Volgende hopelijk wel weer een ”zwaluwenmiddag”.
Dirk
Ps. Hier het bewijs van de buitenspelgoal.
