In de moderne voetballerij kijkt vrijwel niemand er meer van op dat er ook in de lagere regionen van het liefhebbersvoetbal sprake is van het toestoppen van vergoedingen aan en/of het anderszins verrassen van spelers met leuke extraatjes.
Eveneens hoort “het halen van versterkingen” inmiddels tot het reguliere woordgebruik in menig bestuurskamer; en uiteraard tot het vocabulaire van het zichzelf respecterende voetbaltechnische volkje rond het vlaggenschip van een club.
Evenzo maken vooral voor aanvang van een seizoen vette koppen op voetbalsites, die de handel en wandel van de amateurs nauwgezet volgen, indringend gewag van “wie er door wie is gehaald”
Zeker bij het lezen van de namen van vaak voormalig coryfeeën uit hogere regionen hoor je de papieren eurobiljetten en andere tegoedbonnen soms al zachtjes knisperen in de borstzak van een goedertieren sponsor.
Zachtjes weliswaar, want heftige ontkenning behoort vaak net zo goed tot de woordenschat van betrokkenen als verontwaardigd antwoord op de vraag of er wordt beloond of iets dergelijks.
Bij ingewijden-en dat zijn er in onze dierbare sport heel veel- leidt een dergelijke riposte meestal tot een vette en veelbetekenende knipoog, zo van: “ons kent ons” en “ja, ja, zal wel…..”
Want bij zo’n artikelkop of zelfs rondzingend gerucht wordt als welhaast rotsvast feit aangenomen dat “waar wordt gehaald, wordt betaald”.
Nou vindt uw chroniqueur van Bordeauxrode zaken het allemaal best en zal dan ook geen collega-vereniging met een beschuldigend vingertje terechtwijzen, laat staan een ander strobreed in de weg leggen om er een dergelijke hobby op na te houden.
Ook ethische hoog draverij als zou het menigvuldig halen van broodvoetballers de doosteek zijn voor je clubcultuur zult u mij niet horen debiteren.
Dat AMVJ voetbal ook meer dan eens de vette knipoog kreeg, toen weer eens de gewraakte term “halen” in een artikel werd geassocieerd met “betalen”, is een feit.
Ontkennen heeft geen zin, zeker niet wanneer het de komst betreft van mannen als (dit jaar) Jonathan Robertson en (vorig seizoen)Tim Wulffraat. Bepaald spelers “van naam”.
Ook het zich in Bordeauxrood hullen van meerdere op hoger niveau ballende AFC-ers , zoals Daan Brinkman, kiepie Maksim van Ingen werd door menigeen gekwalificeerd als “gehaalde versterkingen”. Dat laatste woord klopt in ieder geval. Het eerste overigens van geen kanten, maar u mag daar uw schouders over ophalen.
En sinds vandaag moet ik mij haasten om op te biechten dat het schenken van een paar kannen bier bij thuiswedstrijden na afloop van een match tot mijn standaard extraatje aan de boys behoort.
Afgelopen donderdag kwam daar nog een waarschijnlijk vrij kostbare vorm van “omkoping” bij.
Toevallig kwam ik in het Corona gestuurde clubhuis met coach Kumar en de al genoemde Tim Wulffraat op gepaste afstand tot een korte evaluatie van de eerste pot tegen DVVA.
Nou ben ik- reeds lang geleden tot ouwe querulant gepromoveerd – nooit misselijk maar wel oprecht in mijn commentaar.
Dit keer richtte mijn goedertieren pijlen zich op de man tegenover mij, die als jochie in de korte broek bij AMVJ binnenkwam, daarna tot op betaald niveau acteerde; zijn carrière zag stranden door een 18 maanden durende kwetsuur; en vervolgens door coach Kumar met succes werd teruggevraagd naar Bordeauxrood.
Een versterking voor het team? Jazeker! Maar ondergetekende kon het niet laten om op te merken dat Tim weliswaar heel aardig kan ballen maar-kort gezegd- wat mij betreft te -soms risicovol- solistisch te werk gaat en nog te weinig scoort.
“Je wordt helemaal toonaangevend en nog twee klassen beter als je van het een wat minder en van het tweede wat meer doet”, suggereerde ik.
Tim’s antwoord: “ ligt nou eenmaal in mijn aard om te passeren maar ik ga er vast een heleboel scoren. Voor elk doelpunt krijg ik van jou een broodje croquet, oké?”
Weigeren was er niet bij, hoewel het een beloning zou betekenen.
Bovendien had ik de ervaring dat het wel mee zou vallen met dat scoren, zodat het toch een vorm van betalen zou worden, en -erger het nemen van een krantenwijk mij niet bespaard zou blijven.
“Maar als ik vind dat je weer eens te zelfzuchtig bent geweest, moet jij het goed maken met een banaan” Ik zag de trossen al hangen……..
Met deze deal gingen we richting Zaandam waar de pot tegen de plaatselijke FC als tweede tegenstander (met ook één punt) duidelijk moest maken hoe de Kumar Kids er voorstonden.
Er waren voor mij geen stoeltjes beschikbaar om te molesteren, maar wel een stevige tribune die corona-ruim plaats bood aan de weer trouw opgekomen AMVJ adepten.
Tot mijn verbazing volgde een begroeting met scheids Julio Barrales. Had deze middag echter geen emplooi en wellicht ook benieuwd naar het gebeuren op de wat stroef ogende grasmat van het immense veld van de thuisploeg.
De vast goedbedoelde aantekeningen die hij maakte zullen bestemd zijn geweest voor zijn collega te velde, de heer van Hamersveld.
Over de wedstrijd zelf kan ik kort zijn. Er staat al een uitvoerig verslag van de pot op het onvolprezen Amsterdamsch Voetbal.
Coach Kumar had zijn opstelling op een paar plekken aangepast in vergelijking met een week ervoor en was na afloop redelijk in zijn nopjes. Zijn reactie op het HAV kan ik wel de mijne noemen: “over het algemeen wel tevreden…..” Dat was ik dus ook maar bovendien nog blij en ook een tikkie zorgelijk tegelijk.
Blij dat ik geen banaan had gewonnen, nog blijer dat ik “het wonder van een broodje croquet” mocht aanschouwen.
Want Tim Wulffraat speelde deze middag een dominante rol als teamplayer op het middenveld; had relatief heel weinig balverlies en speelde dus alles bij elkaar een prima pot.
Blij ook dat ik maar meteen twee broodjes croquet heb te schenken aan onze vriend omdat, hij ook nog matchwinner werd met twee gave goals.
De zorg zit hem erin dat Tim het nu echt op de heupen krijgt en mij alsnog een krantenwijk bezorgt…..
Maar ook dat mag dan de pret niet drukken voor
Dirk
