De niet weg te toveren najaarszon wees mijn half hybride voiture deze zaterdag naar Zaandam. Voor uw chroniqueur een naam die mooie herinneringen uit zijn jongere jaren doet opwellen. Niet zozeer vanwege de roemrijke historie van deze in 1811 uit een fusie tussen Oost -en Westzaandam ontstane multi- nijvere stad aan de Zaan.
Waarvan overigens meest in het oog springend: de industriële houtbewerking, bewerkstelligd met behulp van honderden (!) houtmolens.
Mede beroemd geworden door Tsaar Peter de Grote die al veel eerder een tijdje in het gelijknamige huisje woonde om te leren hoe hij zonder op zijn duim te slaan tot een professioneel scheepstimmerman kon worden geschoold.
Ook niet minder in the picture is de stad als voedingsmiddelenproductiecentrum. (gratis aangeboden scrabblewoord) Met chocola als trekker.
De evergreen over “de meisjes van Verkade” frist het geheugen wat dat belang betreft snel op.
En wie van een beetje leeftijd kent niet de wereldberoemde Verkade albums van veelal Jac. P.Thijsse die je met “plaatjes over de natuur” kon volplakken en beschouwd mogen worden als de voorlopers van hedendaagse aandachttrekkers voor het behoud van de door ons zo schaamteloos aangetaste groene levenslongen.
Maar hoe lofzangwaardig ook over die prestaties, daar gaat mij nu niet om.
En tenslotte ook niet om beroemde voetballes als de uit Zaandam afkomstige familie Koeman om via die link bij de wedstrijd van vanmiddag terecht te komen tussen FC Zaandam en AMVJ.
Dat kan nog even wachten want veel opmerkelijks valt er over deze match niet te melden.
Nee, waarom ik Zaandam zo koester, komt omdat mijn vader er een paar ooms en neven had wonen met de zelfde achternaam, die allemaal in het banketbakkers vak hun brood hebben verdiend. En zoals vroeger nog gewoon was binnen een familieclan werden verjaardagen nog collectief gevierd.
Echt feest, want bij het ontbreken van een automobiel werd door ons gezin met de trein gereisd. Avontuurlijk voor een jochie uit de vijftiger jaren. Vooral de overtocht over de “vervaarlijk lawaaiige stalen” Hembrug” -nu allang tot onder water weg getunneld- was immer een belevenis.
Maar de mooiste herinnering kleeft toch nog steeds aan het zalig taartdeeg en de bak met overheerlijke zoete slagroom die ik op de Zuiddijk in de bakkerij stiekem mocht snoepen van mijn ome Jan.
Gelukkig waren dat spaarzame gelegenheden anders had mijn fysiek er ongetwijfeld nog uitbundiger uitgezien dan ik tot nu in mijn leven heb moeten meetorsen.
Ik hoorde van de elftalleider van de thuisclub dat de zaak op de Zuiddijk nog steeds bestaat en recent weer door familie is teruggekocht. Om er naar ik oprecht hoop voor de trouwe fans van zoet weer echte ouderwetse delicatessetaarten te gaan bakken.
In die memorabele stad dus zat ik op een uitgestorven tribune te wachten tot het begin van de door scheids van dienst de heer van Langen (prima) te leiden pot tussen Bordeauxrood en de plaatselijke FC.
Ik bedacht me dat op hetzelfde complex AMVJ enkele seizoenen terug nog tegen de Hellas Sport Combinatie speelde.
Maar die zijn inmiddels heel recent “getrouwd” met ZVV Zilvermeeuwen En daaruit werd baby FC Zaandam werd geboren. Maar wel meteen een behoorlijk oude spruit , want vader ZVV (of moeder) van de nieuwe boreling stamt al uit 1900 en die datum is als leidend opgenomen in de clubanalen.
Hoe het ook zij, het leverde mij in ieder geval weer een aardig aanhef op. (NB voordat ik boze appjes krijg: de FC zelf vaart jeugdig wel, hun vlaggenschip bestaat bepaald niet “ouwetjes” en er staan hun waarschijnlijk mooie herinrichtingen van het park te wachten)
Alleen de grasmat die er van een afstandje puik en gladgeschoren uitzag bleek van mindere kwaliteit; bij nadere beschouwing zelfs een vrij hevig verende vloer met veel “berg en dal” en stremgras te zijn.
En dat beïnvloedde dit treffen wel degelijk.
Voor een beetje technisch geschoolde ploeg is het daarop lastig ballen. Hobbelende passes stroperig gras belemmeren de nodige schwung in de combinaties.
En dat overkwam de bezoekers dan ook veelvuldig. Maar ook voor de thuisploeg bleek het veld geen appeltje-eitje.
Zo was er vooral de eerste helft in aanvallend opzicht weinig te genieten. AMVJ kreeg nog wel de meeste kans om op voorsprong te komen, maar een ook nu weer onbegrijpelijk slap begin had evenzogoed tot de inmiddels bijna ingecalculeerde achterstand kunnen leiden.
Ook de FC kon het doel van de debuterende Maksim van Ingen gelukkig maar nauwelijks bedreigen. Wel veel inzet maar voor het oog in de eerste helft een kabbelend potje zonder doelpunten.
Hoewel het na de thee over het algemeen wel wat hectischer was en vooral aan het eind ook nog echt spannend werd, Bordeauxrood wel wat dwingender aanwezig was: het niveau bleef ook nu niet om over naar huis te schrijven. Doen we dan ook maar niet.
Het was bovendien echt zo’n potje dat degene die het eerst scoort ook met de volle punten naar huis gaat.
Dat gebeurde niet na een slotfase waarin de thuisploeg twee dotjes kreeg (paal en bekwame stop van Maksim). Maar de mooiste open dotjes waren een keer of drie voor AMVJ.
Allemaal tevergeefs zodat de goede Frits van Turenhout uit het zwerk nog eens zijn sonore NUL-NUL kon laten horen.
En daarmee is voor deze week alles wel weer gezegd door
Dirk
Landsaat (voor wie de befaamde bakkerij in het Zaanse niet kent)
