Opgewekt reed uw chroniqueur van een dit seizoen wisselvallig opererend Bordeauxrood het relatief kleine ritje van her Amstelveense Turfschip naar de Buitenveldertse Boelelaan. Benieuwd naar de nieuwe entourage van koploper en waarschijnlijk promotie-loos kampioen van de competitie in 2a: het aloude en gerenommeerde AFC (de moeilijk te doorgronden promotie/degradatieformules van bondsdeskundologen verhoeden dit team namelijk om naar een hogere klasse op te klimmen)
Voor mij toch een soort jaarlijks (wedstrijd)-uitje naar de club waar ik in mijn jeugdige overmoed ook een paar seizoenen tevergeefs probeerde hoger te komen dan het tweede elftal.
Hoewel er bij het realiseren van een bijster fraaie en gelikte accommodatie niet op een paar euro’s is gelet, hoopte ik dat er nog veel van de goede gewoontes van het oude clubhuis waren meegenomen. Zoals de ontvangsttafel in een afgeschut deel van de kantine, met de onverwoestbare Jan Wortel en mevrouw Marianne als steevast vriendelijk ontvangstkoppel voor de uitspelende teams en scheidsen.
Dat werd de eerste teleurstelling van toch al druileriger wordend middagje.
Een aardige mevrouw achter de bar wist mij te vertellen dat er niemand was. “Ze zijn allemaal naar Lisse”.
En aangezien de Keukenhof nog niet in bloei staat, was het niet moeilijk om te raden dat het echte eerste van de club de niet geringe professionele kunsten tegen de plaatselijke hoofdmacht aldaar diende om te zetten in drie punten.
Ik heb voor de zekerheid nog een beetje rondgeneusd of Jan toch ergens verscholen zat, maar ook in wat ik aannam dat als een riante ontvangstkamer dienst deed, heerste lege stilte.
Een déjà vu van een eerder bezoek aan het ook al gerenommeerde OSV van een louter met bezoekers gevulde bestuurskamer drong zich op.
Gelukkig kreeg ik nu van super-supporter Ton de Veij koffie en hoefde dus, zoals toen, zelf niet als noodgedwongen gastheer te gaan spelen.
Ik hang niet aan het verleden, maar heb nog wel even op de site gekeken of het rijke onderkomen ook een andere naam had gekregen.
Maar gelukkig heeft het historische “Goed Genoeg” de switch naar het luxe overleefd. (alhoewel “Meer Dan Goed Genoeg” ook niet had misstaan).
Verder miste ik bij de entree van het magnifieke hoofdveld (met dito tribune) de al even historische aanmoediging “Keep Smiling”.
Wellicht gesneuveld omdat de top van AFC nu op een zo ernstig hoog niveau speelt waar tijdens het spel de vonken er af spatten, en er dus weinig meer te glimlachen valt.
Misschien ook bewust weggehaald voor deze middag, omdat de ervaring leert dat het er in de broederstrijdachtige potjes tussen AFC zaterdag en AMVJ nogal eens heftig aan toe kan gaan.
Degene die een dergelijke voortuitziende blik heeft gehad, kreeg deze middag helaas het gelijk aan zijn kant.
Nog niet zozeer voor het begin van de wedstrijd toen er onderling menig broederlijke hugs werden uitgedeeld.
En ook nog niet in de eerste helft, waarin het Kumar Cohort oprecht probeerde de zure 0-6 pot thuis met inzet en af en toe redelijk spel weg te ballen.
Maar veel verder dan een lepe inzet van Melvin Grootfaam tegen de paal kwamen de aanvallers niet. Veelal ontbrak op het laatste moment de beslissende punch.
Bij AFC kwam het gevaar vooral van rechts waarbij de verdedigingslinie van AMVJ niet altijd op tijd sloot. Maar tot vlak voor rust bleef het score-wise nog droog tussen de buien door.
Maar een scherpe doorstoot met dito voorzet van rechts was er alsnog de oorzaak van de gasten met een achterstand de rust in moesten. (1-0)
Wie de AFC goal scoorde kon ik niet nagaan, want er was vooraf geen opstelling beschikbaar.
Jammer, die achterstand, maar overall kon er bij de AMVJ getrouwen toen nog wel een hoopvol glimlachje af.
Na rust was AFC echter gewoon steeds een beetje beter en feller. Zonder overigens groots te acteren.
AMVJ deed wat het kon maar vooral aanvallend was dat onvoldoende.
Bovendien zag je de weerstand bij de boys als het ware met het vorderen van de tijd tanen. En dat kwam het spel uiteraard ook niet ten goede.
Er kwamen dan ook kansen voor de thuisclub om de score op te voeren.
Naast onzorgvuldig afronden had Aanvoerder/keeper Maksim van Ingen ook een paar flitsende reddingen in petto om dat te voorkomen.
Onderwijl werd het wel wat onvriendelijker en werden de hugs van het begin ingeruild voor een toenemend aantal overtredingen.
Het aantal gele prenten nam verhoudingsgewijs ook toe.
Toen het zo’n kwartier voor tijd alsnog 2-0 werd mocht worden aangenomen dat het pleit beslecht was.
Want een truc als de zaterdag ervoor tegen Arsenal (van 0-3 naar 3-3) zat er deze middag bepaald niet in. En dat klopte ook: AMVJ was niet bij machte het tij alsnog te keren.
Merkwaardig genoeg betekende dat niet dat de rust op het veld terugkeerde. Het bleef onvriendelijk op het vijandige af.
Wat er allemaal precies gebeurde kon ik van mijn hoog gezeten zeteltje op de tribune niet zien, maar vlak voor tijd sloeg op een uiterst onverkwikkelijke manier de vlam volledig in de pan.
Of er beelden van gemaakt zijn door de thuisploeg is tot nu toe onbekend, maar het resultaat van deze schaamrode ongein was wel dat de scheids van dienst de heer M. ter Velde op het scheiden van de markt nog tweemaal rood trok. Allebei voor AMVJ. En ook maar direct affloot, waarbij het ook in de catacomben nog even duurde voordat de douches hun louterende werk konden doen.
En daarmee eindigde deze middag voor mij in een diepe teleurstelling die al voorafgaande verre overtrof
Conclusie: AMVJ was niet Goed Genoeg om tegen AFC voor een verrassing te kunnen zorgen, maar wel onaangenaam verraste door de clash aan het eind, waar onwaardig gedrag elke, toch al schaarse glimlach deed stollen tot een grauwe grimas van treurigheid en schaamte bij
Dirk.
die gelukkig ook een niet blije metgezel trof in coach Kumar.
