Soms vallen gebeurtenissen die lichte ontstemming tot pure ergernis of ander leed kunnen opwekken in één tijdsgewricht samen.
En dat was voor uw chroniqueur van het tot nu toe door barensweeën getroffen, nieuwe Bordeauxrood deze – overigens zonovergoten – zaterdagmiddag het geval.
Allereerst schijnt het Ministerie van Verkeer en Waterstaat met blijkbaar satanisch genoegen weekenden uit te kiezen om het autorijden van naar vrijetijdsbesteding hunkerende burgers te degraderen tot een vaak ellenlange oefening in stilstaan, even optrekken tot hooguit twintig en dan weer snel terug in de pauzestand.
Filerijden is hooguit een soort sport voor onverlaten op de weg die door obsessie gedreven haast een inhaalgedrag vertonen dat de netjes in de rij staande wachters soms de stuipen op het lijf jaagt.
Mensen die zoals ze in elkaar zitten op hun manier reageren op dit van het normale patroon afwijkende gedoe. Van milde ontstemming via schelden op de schobbejakken die dit hebben bedacht tot aan pure paniek vanwege het gevoel gevangen te zitten in een uitzichtloze toestand.
Veroorzaakt door grootschalige projecten met dito wegwerkzaamheden.
Zoals het bouwen van een onderdoorgang (het woord tunnel wordt angstig vermeden) van een paar honderd meter, waardoor Amstelveen Noord en Zuid over een paar jaar niet meer gescheiden worden door een snelweg, maar bovenover tot een hele stad geheeld zal zijn.
U mag daarvan denken wat u wilt. Vanuit technische optiek wellicht een kunststukje van jewelste. Maar de keren dat er moet worden “draadjegereden” met alle gevolgen van dien zijn inmiddels op de vingers van een paar handen al niet meer te tellen.
En zeg nou zelf: “lollig is bepaald anders….”. Waar je in “normale omstandigheden”- dus niet in de spitsen – zo’n twintig minuten over doet kost bij afsluitingen van wegdelen al gauw anderhalf á twee uur…….nog afgezien van de weg-infarcten die je elders nog kunnen opbreken. Ik heb wat zitten schelden in vroeger tijden en degenen die daarvoor verantwoordelijk waren hel en verdoemenis gewenst.
Tot aan de ontdekking dat die verbale uitbarstingen van psychisch geweld niks uithalen wanneer je in je eentje in een file bent beland met je karretje. En al helemaal niet goed is voor het behoud van je gemoedsrust.
Daarom heb ik geleerd om de feiten te accepteren zoals ze zijn en bij de minste of geringste opkomende kwaadheid of erger probeer om kalm te blijven en niet lik op stuk te reageren.
Zoals mijn wijze oma vroeger zei, wanneer ik weer eens stampvoetend reageerde op een aantijging, een weigering me iets te geven of zomaar in een slechte bui te keer ging: “Doe maar gewoon en maak je niet druk, jongske, dan doe je al gek genoeg”.
Deze wijze lessen tracht ik ook bij andere uitdagingen toe te passen wanneer ik het te kwaad krijg met mijn emoties, zoals in suffe vergaderingen, harde gesprekken of zomaar tijdens een potje voetbal.
Degenen die mij uit die laatste omgeving kennen, weten dat mijn slaagkans nog lang geen honderd procent is. Maar stap voor stap gaat het wel beter met deze ouwe krabbelaar op Gods goede aardbodem.
Zo ook vanmiddag. Op de heenweg naar sportpark Sloten, waar De Hees Horde (Bordeauxrood) moest aantreden tegen de (voormalige) Kumar Kids, (thans Door Wilskracht Sterke strijders) was het wel druk en af en toe langzaam rijden op de A9 en afslag Sloten, maar in feite niks om je druk over te maken. Dat deed ik dan ook niet (puntje voor Dirk!).
De terugreis zou een stuk lastiger worden vanwege het afsluiten van die weg richting Amstelveen. Dat ging veel lastiger, want mijn slim bedachte route langs Hoofddorpplein, Zeilstraat en Amstelveenseweg, leed al schipbreuk bij het oprijden van de verstopte Aalsmeerweg.
Rechtsomkeert gemaakt en door West op de volgepropte A4 terechtgekomen. Zo werd het toch nog nog een slakkengang tot de verlossende afslag bij de VU.
Tot mijn eigen schouderklop was het al die tijd in het hoofd en verbaal rustig gebleven. En dat na een wedstrijd die een regelrechte uitdaging werd met veel lesstof voor deze student in “rust en kalmte”.
Er was, zoals in de vorige impressie geschreven, de hoop op vooruitgang in de opbouw en vordering in speltechnisch en tactisch opzicht van AMVJ 1 gedurende de afgelopen week. Bovendien zou de match tegen DWS (oud-AMVJ) toch een vat aan extra energie in de fysiek van de spelers met zich brengen, zo was de veronderstelling.
Dus tegen Kumar en consorten zou tot het uiterste gestreden worden voor een gunstig resultaat, leek het me toe.
Die hoopvolle gedachtes konden echter na de eerste helft van deze door “good old” scheids Smith rustig en bekwaam geleide pot, in de prullenbak.
Met een 3-0 stand voor een aanmerkelijk gretiger en wilskrachtiger DWS konden, gezien het zwakke verweer van Bordeauxrood dat zegge en schrijven in de 30e minuut het enige beetje gerichte schot op doel produceerde, geen wonderen voor de rest van de partij worden verwacht. Het was bovendien lichtelijk verbazingwekkend hoe makkelijk de goals weer werden weggegeven. Zeker twee van de drie voor rust waren blijkbaar in een opwelling van een vroegtijdige Sinterklaas gedachte vrijwel cadeau gedaan.
En dat wonderen uit zouden blijven in het tweede bedrijf werd helemaal bevestigd toen een derde surprise al in de 48e minuut met de naam DWS erop werd overhandigd (4-0).
Het leek erop of er daarna te velde wat meer evenwicht ontstond, maar duidelijk was dat de tegenstaander ook een tandje terugschakelde.
Maar goed, er waren aan AMVJ-zijde wat meer momenten te zien waarbij de bal een paar keer naar dezelfde kleur werd gespeeld. Zelfs was een enkele mogelijkheid c.q. kans te zien. Het balverlies uit de eerste helft werd weliswaar niet geëvenaard, maar fraai om te aanschouwen was het allemaal niet.
Dat bij het scheiden van de markt de thuisploeg nog even bewees wie de sterkste was, was een bevestiging van hun overwicht (5-0) en betekende nog een zuur toetje voor een AMVJ waarvan ondergetekende voelt dat er voetballend veel meer inzit, maar dat dan wel de naamkreet van de tegenstander van deze verloren middag – Door Wilskracht Sterk(er) – als collectief strijdmodel wordt eigen gemaakt. En snel!
En tot slot: omdat er deze middag niet veel voor een AMVJ adept te genieten viel en het spel van de boys te lang teveel pijn deed aan de ogen, is het niet geheel gelukt om de feiten -een zeer, zeer matige vertoning – in alle gemoedsrust te accepteren. Met andere woorden: na een aanvankelijke stilte in de waarneming was er – ik geef het ruiterlijk toe -af en toe sprake van verbaal emotionele oprispingen, aangestuurd door een ego dat “het nu mooi genoeg vond om nog te zwijgen.”
Een schrale troost: ook coach Daan van Hees vond het eigenlijk niks vandaag.
Volgende week dus nieuwe kansen voor het team en zeker voor
Dirk
