Met weemoed kijk ik uit het raam. Mijn reflectie kijkt weemoedig terug. We speelden vandaag niet tegen CSW VR2 thuis. Het had zo’n mooie voetbaldag kunnen zijn. Maar de velden bleven leeg, en in mijn hart zit een gat in de vorm van een roze Derbystar Classic TT 5.
Wat zou ik er voor geven om weer op zaterdagochtend naar ‘t Loopveld te fietsen. Volledig bezweet omdat ik ook de wastas had, en best hongerig omdat we om 13:45 verzamelden en je dan als je hebt uitgeslapen wel ontbeten hebt en nog niet geluncht en dat je dan in de kleedkamer snel een banaan eet maar als je aan de aftrap staat om 14:45 eigenlijk echt wel gewoon honger hebt. Ik mis dat je denkt, oh ik ga wel vlaggen, maar dat je dan de andere kant van het veld moest. In je eentje. Ik mis dat je achterstaat, maar dan wel in de rust tegen elkaar zegt: “Ze zijn gefrustreerd, we zijn goed bezig!”.
Ik wil weer een keer in de zeikende regen moeten spelen, en dan semi vol goede moed zeggen dat het zulk goed weer voor slidings is. Ik zou zo graag weer Vera horen schreeuwen vanuit de verdediging. Haar opbouwende feedback (“Jullie zijn te laat!”, “Je moet eerder inlopen!”) echoot nog in mijn herinnering. Wat mis ik de hoorbare zuchten van Tromp als ik weer eens een bal niet goed aanneem. De intense teleurstelling van voor open goal vol over de bal heen maaien. En wat zou ik graag weer eens geniepig op de tenen van een tegenstander willen staan.
Er staat als ik uit de douche kom nooit meer een kannetje bier meer op me te wachten. Ik luister in mijn eentje naar de kleedkamerplaylist. Als ik trek heb kan ik niet Koen en Rodney om een tosti kaas vragen. Mijn mijmeringen voeren me nog verder terug in de tijd, toen je nog naar de kroeg kon op vrijdagavond. Dan ging ik tussen de biertjes door naar snackbar de Piramide, waar je dan een 5x5je ging halen (voor 5 euro frikadellen en voor 5 euro friet), of later – toen de vraag wat er in frikadellen zat een grotere rol ging spelen in mijn leven – twee pita kaas. Maar snackbar de Piramide bezorgt niet in mijn postcodegebied. En we hebben ook niet gevoetbald vandaag.
Ik put maar hoop uit de woorden die Yes-R ooit al zong:
Droog je tranen ga nu verder want je moet er doorheen
hou je sterk ja geloof me want je bent niet alleen
het is pittig het is moeilijk en ik voel met je mee
want het leven is niet altijd makkelijk nee nee.
