Mijn moeder was tijdens haar gedreven leven een fan van voetbal. Zij was ook voor Ajax, omdat dat nu eenmaal in de genen van de familie zat. Vader Landsaat was begin 20e eeuw immers keeper geweest bij die club (2e elftal).
Zijn vrouw ging, naar de overlevering wil, vaak met hem mee en beiden waren ook trouw bezoeker van wedstrijden van Ajax 1 van toen. Niet onlogisch dat een van hun kinderen, ondergetekende, de liefde voor het voetbalspel en ook Ajax meekreeg. Tot op de dag van vandaag gaan één van de zoons en ik alweer zo’n dikke veertig jaar samen naar de “De Meer” en later de Arena. Veel moois meegemaakt.
Terug naar moeder Hieltje.
Ik herinner mij nog levendig dat ik in mei 1962 samen met haar “live” getuige was van de legendarische Europa Cup finale tussen Real Madrid en Benfica in het Olympisch Stadion. Zij had, ondanks de krappe beurs thuis, voor kaartjes gezorgd in vak S (staan) en we zagen de sterren van toen als Puskas, Gento, Di Stefano en Eusebio onder leiding van de Nederlandse topscheids, de heer Leo Horn, een galavoorstelling van jewelste weggeven (rust 2-3 Real; eind 5-3 Benfica).
Ook op oudere leeftijd als weduwe van mijn veel te vroeg overleden vader, bleef zij het voetbal met interesse en fanatiek volgen (van wie zou ik dat laatste toch hebben?). Eén van haar standaard uitspraken bij spannende potjes was steevast: “Nog een paar minuten, ik houd mijn hart vast, want dan gebeurt er vast nog weer wat….”
Ze had het vaak bij het rechte eind. Als ze nog geleefd had, dan zou ze deze en voorbije weken ervaren hebben hoe haar zorgen over de afloop van wedstrijden uit zijn gekomen.
Of het nu in de miljardenwereld van de Champions League is of in bescheidener regionen als de tweede klasse A van het zaterdagvoetbal, het was wel weer raak met die vermaledijde laatste minuten. Wie had voorspeld dat Manchester City in blessure tijd nog twee goals om de oren zou krijgen, die in de verlenging tot uitschakeling leidden, was op slag oligarchisch gefortuneerd geweest.
Ik had wel een tikkie met Pep te doen, omdat dit zure lot hem niet voor de eerste keer trof. Onvoorstelbaar maar waar, dat laatste minuten ook op dat niveau iets magisch vreugdevols maar ook onnoemelijk onheilspellends hebben….
Zakken we af naar de regionen waar AMVJ zo langzamerhand om lijfsbehoud speelt, dan zien we dit fenomeen zich ook op een bizarre manier voordoen. Wie de uitslagen van de laatste weken van Bordeauxrood bekijkt ziet tamelijk wat verliespotjes met vaak ook de oneven goal.
Het is een feit dat het team maar moeizaam draait. Ten opzichte van het begin van de competitie is de brede selectie aan behoorlijke sleet onderhevig door kwetsuren, vrije tijdsbesteding(=vakantie), “zorgplicht voor de kleine” of een combinatie van deze en/of andere prioriteiten in het leven.
Ik heb hier al vaker moeten meedelen meer tijd kwijt te zijn met het vullen van de prullenbak op de wedstrijdzaken-site dan het ingeven van de – telkens fluctuerende – opstellingen.
Het zou echter onrecht doen aan degenen die wel overeind blijven en zich inzetten om dat nou als excuus te gaan hanteren voor de lage positie op de ranglijst. Maar feit is dat er weinig puntjes worden gesprokkeld.
Blijkbaar is het ook een wet dat als het niet naar den vleze gaat met ballen, een team ook nog met het fantoom van de laatste minuten te maken krijgt. En dat is bij Bordeauxrood frequent aan de orde.
Oké: er zijn ook wel in de laatste minuten nog puntjes gepakt, maar de keren dat er in the dying seconds een gelijkspelletje uit de kicksen glipte is symptomatisch voor de sores waaronder coach, spelers en zijlijn moeten lijden. Met als schlemielige apotheose de uitwedstrijd van deze middag tegen het zeer hoog op de ladder staande Waterwijk in Almere.
De vorige pot tegen dit robuuste team op Het Loopveld was met 1-2 verloren gegaan, dus een beetje revanche zou goed uitkomen. Het moet gezegd dat in vergelijking met de ook al op de valreep verloren strijd tegen Zaandam er vandaag wel een strijdbaar collectief was.
De verdediging stond als een huis, gaf weinig tot niets weg en de rappe aanvallers braken regelmatig los richting Waterwijk goalie. Het leverde een paar goede kansen en een goal op van Tyrell Perri. Helaas werd die wegens vlaggen van de grensrechter voor vermeend buitenspel door de scheids naar de vergetelheid verwezen.
Rust 0-0 met toch redelijke vooruitzichten voor de Kumar Kids in het tweede bedrijf.
Dat leek het ook te worden, want AMVJ bleef de eerste twintig minuten verdedigend koeltjes op de been. En als de Waterwijkers er een keer door kwamen stond Levien Rocha met lekkere reddingen stijlvol in de weg.
Dat bleef ook zo nadat het noodlot van een “makkelijk gegeven” rode kaart na een opstootje de Bordeauxrode troepenmacht tot een tiental had teruggebracht.
Natuurlijk gaf dit meer ruimte aan de thuisploeg, maar die bakte er in overtal eigenlijk niet erg veel van. Tot aan de tachtigste minuut toen “het laatste minutenfantoom” zich aankondigde. Hoewel manmoedig knokkend voor een goed resultaat kon toch niet worden voorkomen dat Waterwijk alsnog op voorsprong kwam (1-0). “Daar gaan we op de valreep weer”, was mijn zure conclusie.
Maar dat was nu eens niet waar, want even later slaagde wissel Max Krake erin na een verwoede collectieve AMVJ aanval de bal achter de Waterwijk goalie te deponeren (1-1). “Zou het dan toch….”, was mijn billen knijpende hoop na dit wondertje.
Maar opnieuw sloeg het noodlot toe: in de dodelijke laatste minuten van de pot kreeg Waterwijk een zeer naar buitenspel riekend doelpunt toegewezen, waardoor Zaandam (1-1 tegen Jong Holland) weer een puntje dichterbij kon komen. Jammer en frustrerend tegelijk.
Dat vond ook Nick Tavenier, assistent van Ricky Kumar, die met gezwinde spoed naar elders moest. Hoor hier zijn toelichting op het gebeuren.
Na een zere-tenen-trap uit teleurstelling tegen een te robuuste afrastering, keek ik even omhoog en prevelde: “Hi mam, je hebt weer een keer gelijk gekregen.… Kan je tegen HBOK dinsdagavond een beetje meehelpen om te zorgen dat de laatste minuten wel een feestje worden?
Hope so, en kus van je bejaarde zoon.”
Dirk
