U kunt gerust zijn, beste lezers van mijn omzwervingen met het door mij gekoesterd dierbare Bordeauxrood.
U weet dat ik immer tracht een thema te vinden voor de omlijsting van een potje voetbal. Ik vroeg me echter aan het eind van de middag af of het uw chroniqueur gegeven zou zijn iets ingefluisterd te krijgen waardoor ik niet hoefde terug te vallen in de rol van louter verslaggever, laat staan van antagonistisch analyticus (= een dwarsliggend lid van een voetbalpanel dat wijsneuzerig oordeelt over het vertoonde spel). En dat zijn vrijwel altijd alle gelijkhebberige deelnemers aan dit oersaaie gebabbel.
De redster in de nood bleek bij thuiskomst mijn lieve eega. Die heeft overigens nul verstand van het spelletje maar vraagt, meer uit voorzorg als humeurtest voor komende avond, steevast: ”En, hoe was het?”
De antwoorden die ik dan geef zijn uiteraard wisselend van inhoud. Het is waarschijnlijk ook aan mijn fysiek wel af te lezen wat voor soort avond het wordt.
Mijn reactie op het gebeuren van de voorbije middag in de pot van AMVJ tegen Purmerend ontlokte haar de spontane opmerking: “Nou, nou, wonderen bestaan dus nog”. Het kostte mij daarna weinig bedenktijd om de kop boven deze impressie te kunnen plakken.
Maar nogmaals, ook nu nog kunt u gerust zijn. Mijn grijze cellen begonnen wel aan te slaan op de betekenis van het woord “wonder”; en ik geef toe ook nog wel even geneusd te hebben in een imposant werk dat in honderden bladzijden de spirituele betekenis uit de doeken tracht te doen van dit wonderlijke begrip in “Een Cursus in Wonderen”.
Maar u zou ongetwijfeld voor de zoveelste keer afhaken wanneer ik hier een exegese zou geven van de inhoud van dit naar zeggen aan een atheïste volledig via channeling doorgegeven en beroemd geworden boekwerk. (Channeling is het doorgeven van informatie door een “hogere kracht” aan iemand die dat dan opschrijft of vertelt. Het duurde bij dit boek 7 jaar voor het helemaal was doorgegeven.)
Om het simpel te houden vond ik deze uitleg: “een wonder is een gebeurtenis of ervaring die zo bijzonder is dat hij niet past in de normale gang van zaken, die je dagelijks meemaakt”. En dat afwijken van wat een mens normaal vindt, is al gauw en vaak het geval. En als het wel binnen het normaal past hoor je vaak roepen: “Ja geen wonder dat ………….”
Voorbeelden: ik zal het bij het voetbal houden.
Afgelopen zondag was het een klein wonder dat “ons aller Ajax”, zoals de speaker in de Arena het toch nog steeds uit de strot krijgt, geen nieuwe oorwassing kreeg van het veel beter spelende NEC. Dat er op de valreep weliswaar twee punten werden verspeeld, was eigenlijk helemaal geen wonder.
Bij de 2-2 die eerder in de absolute slotfase nog werd behaald tegen het bepaald niet doffe Bodo/Glimt, kon worden gesproken van een echt wonder. Aan de opluchting die onder het voetbalvolkje letterlijk te horen was werd duidelijk dat niemand zo’n opleving nog had verwacht na het daaraan voorafgaand pover ploegende ploegje van John van ’t Schip.
Maar voor wie de moed had om naar de return in Noorwegen te gaan kijken moet het, gelijk de twee broodjes smerende beren, een “wonder boven wonder” zijn geweest dat de Amsterdammers hem na een bizarre, zwakke pot met de volle winst naar huis konden smeren. Met Kenneth Taylor die zich, tegen stank en dank in, als mazzelig wonderboy mocht laten bejubelen.
En via de conclusie dat het geen wonder was dat onze gehavende Oranje Leeuwinnen door Spanje als welpjes naar de slachtbank werden geleid, komen we terecht op Het Loopveld, waar AMVJ 1 in return moest aantreden tegen Purmerend.
Het team van Coach Kumar had de afgelopen drie wedstijden bepaald niet de pannen van het dak gespeeld. Tegen Buitenveldert was het geen wonder dat er door een miezerige inzet terecht werd verloren (1-3).
Tegen Almere werd er wel weer hard geknokt om een geflatteerde achterstand weg te werken. Maar toen niemand van de aanwezige AMVJ-zijlijn-ers er, na een, naar de beelden uitwezen, onterecht afgekeurde treffer echt nog een eurocent voor gaf, geschiedde het één-puntig wondertje in de allerlaatste minuut alsnog (1-1).
Maar na ”het wonder boven wonder van Broek in Waterland” in de vorm van een bemazzelde zege via een na één minuut zelfs niet zelf gescoorde goal (0-1), was het voor de Bordeauxrode fans bepaald geen opgelegd pandoer dat er net als in de uitwedstrijd wel even drie punten gepakt zouden worden.
Daarvoor was het optreden in de tweede helft van de competitie voetballend te matig en te wisselvallig geweest (zie boven).
Tel daarbij op dat ook vandaag weer een paar sterkhouders niet present kon zijn en de barometer van succes bleef steken op “onbestendig”, zoals ook het somber stemmende kletterweer op ons complex dat was.
Maar toen de scheids van dienst, de bijna dertigjarige Jan Modderman, afscheid nam van zijn vriendin in de kantine om zich richting kunstgras te bewegen (zie foto) werd het in ieder geval droog. Maar dat hield het zoekende Kumar cohort het aanvankelijk nog niet in de eerste 20 minuten. Purmerend, met veel jeugd in de gelederen, begon agressiever dan de thuisploeg, die weer te veel snel balverlies leed en zo de gasten nog hoger op het paard hielp.
Aanvallend bleef voor AMVJ vooralsnog bij één doelpoging. Dat was nog net voor het moment dat de scheids na enige reflectie over een botsing in het fatale gebied de bal op de stip legde en Purmerend zo aan een voorsprong hielp.
Dat was dan ook meteen de ommekeer in de wedstrijd. AMVJ wierp de schroom van zich af, ging beter spelen en werd nu ook aanvallend dreigender. Zelfs de zon kwam dit reveil begeleiden. Het duurde echter tot de 35e minuut voor de gelijkmaker in het netje lag. Aanvoerder Burak Sitil verzilverde op zijn beurt een pingel.
Purmerend leek behoorlijk van slag door deze tegenslag en begon uitverdedigend fouten te maken. Uit een onderschepping van zo’n poging kon Jeffrey Bok met een schuiver in een leeg doel de ruststand laten noteren (2-1).
Met deze steun in de rug ging Bordeauxrood daarna vrolijk verder met waar het gebleven was. Een prima aanval vanaf de aftrap van het tweede bedrijf leverde een mooie 3-1 op door Thierry van der Kooye. Blijkbaar was dit voor de bezoekers uit Purmerend het sein om de handdoek in de ring te gooien, want het kwam aan voetballen nauwelijks meer toe.
AMVJ kreeg alle kans om af en toe weer eens lekker te combineren en dicht bij de goalie van de gasten te komen. Een onhandige verdedigende manoeuvre leidde tot de tweede penalty die Burak Sitil met een ongenadig harde pegel zijn tweede score van de middag opleverde (4-1).
En in de resterende tijd kwamen daar nog twee doelpunten bij. Eén van Jeroen Halsema en één naar zijn zeggen van Dion Reuvekamp. Andere bronnen vermelden een eigen doelpunt van het nu vrijwel onzichtbare Purmerend.
En het had nog wel meer kunnen worden als de thuisploeg het zichtbaar niet welletjes had gevonden.
Eindstand: een voor AMVJ wonderbaarlijke maar verdiende hoge uitslag: 6-1.
En zo zie je maar: ook voor het eerste team van AMVJ geldt dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. En dat moet vertrouwen geven dat meer wondertjes mogelijk zijn in deze bizarre competitie.
Coach Kumar was blij maar tegelijk realistisch in zijn benadering over het vervolg.
En dat blijft ook een vanmiddag wonderbaarlijk rustige
Dirk
