Het was relatief lekker weer, het kunstgras van de plaatselijke club lag er uitnodigend bij en de warming up van de weer complete basis van de Mauricemeute zag er best aardig en gedreven uit. Maar als dan ook nog na nauwelijks één minuut Mark Schol zijn makkers na een welwillend gegeven en benutte pingel mocht terugjuichen naar eigen helft, krijgt ondergetekende het een klein beetje Spaans benauwd. Ik hou niet van de vroege voorsprongetjes. Wetenschappelijk en door feiten gestaafd onderzoek heeft immers uitgewezen dat zo’n geschenkje meestal de inleiding vormt tot concentratieproblematisch vervolg van het spul. En dat werd het ook daar in Zandvoort aan de Zee.
De eerste helft viel het allemaal nog wel mee tegen een stugge en gretig stevige tegenstander. Een ploeg die met aanvankelijk weinig voetballend elan, maar wel met satanisch genoegen de lange haal naar voren hanteerde, alwaar hun spitsten de allengs slapper ingrijpende defensie van Bordeauxrood voor steeds dreigender problemen stelden. Maar ook het Amstelveense middenveld was niet helemaal okselfris uit de winterslaap herrezen en kwam vaak een stapje te laat in de duels met de weinig erbarmen kennende opponenten. Blessures bleven dan ook niet uit. Eerst moest Jimmy Jansen met een pijnlijke voet naar de kant en nog voor rust bleek ook de pas weer herstelde Chris Boer opnieuw de pineut met een onwillige knie. Maar toen stond het al gelijk omdat een aardig genomen Zandvoortse vrije trap door de AMVJ defensie volkomen verkeerd werd beoordeeld. De anders toch redelijk gevreesde aanval kon met het vorderen van het eerste bedrijf ook steeds minder potten breken tegen de forse verdedigers van de thuisclub. En als er dan al iets werd geproduceerd dat op een beetje gevaarlijke doorstoot leek, was het prompt vlaggetjesdag aan Zandvoortse kant.
Nu is het meestal zo dat in het tweede bedrijf het gas er bij Eén opgaat en de tegenstander tot ademnood wordt gedwongen. Waarna het pleit alsnog in Amstelveens voordeel kan worden beslecht. Maar tegen het ontketende Keurkorps kwam daar deze middag helemaal niks van terecht. Het was volkomen andersom. Zandvoort speelde naar zeggen van de eigen bestuurderen wellicht de beste wedstrijd, maar zeker een zeer puike tweede helft van het seizoen. Tegen een, het moet helaas gezegd, verdwaasd over de mat dolend AMVJ; een hoopje los zand dat meer de indruk wekte op een rul Zandvoorts strand te strompelen dan op een eerste klas kunstgrasveld. Het was voetballend en mentaal te armetierig om te aanschouwen. Wat mis kon gaan ging fout. En toen uit een vrije trap over de muur de tegenstander verdiend de leiding had genomen, zakten de toch al niet fier opgestoken koppies tot ver onder schouderhoogte. Laat ik het zo zeggen: het was dat Levien Rocha er nog een paar zekerheidjes uit haalde anders waren de dubbele cijfers bepaald niet ondenkbaar geweest. Nu bleef de teller voor Zandvoort op “slechts” vijf goals steken. Een middag kortom om sneller te vergeten dat de tijd die na het eerste fluitsignaal was verstreken om AMVJ voor de eerste en enige keer deze middag op voorsprong te zetten. De les is duidelijk, maar dat hoeft hier niet uitgebreid te worden gedoceerd door een met stomheid geslagen
Dirk
