Het is in deze moderne tijden ook voor clubs die met hun vlaggenschip in minder hoge regionen ballen al haast een concurrente must geworden om tijdens de winterstop, evenals in de voorbereiding, een trainingskamp te beleggen in verre – meestal zonniger – streken op deze aardkloot.
Gingen wij vroeger ter voorbereiding op het seizoen – een winterstop was toen nog onopgemerkt – naar Texel, Nijverdal of het Amsterdamse Bos, tegenwoordig zoekt men minstens in Portugal of Spanje naar plekken waar het goed toeven is, getraind kan worden en “por poner las flores afuera”.
Want modern of ouderwets, het vooruitzicht te worden getransporteerd naar een Godverlaten dorre streek zonder enig vertier om er louter op Spartaanse wijze het fysiek te sterken, kon en kan op weinig belangstelling rekenen van de sportievelingen.
Integendeel: om teambuilding als een van de doelstellingen van de trip te rechtvaardigen wordt er afgereisd naar mondainere en/of gezelliger locaties waar het na het douchen goed van eten en drinken is, lekker geslapen wordt op zacht verende matrassen en er in de buurt voldoende etablissementen zijn om tot in de kleine uurtjes de bloemetjes “buiten te kunnen zetten”.
Er is met het vorderen van de jaren een hele bedrijfstak ontstaan, die clubs triggeren om hun “geheel verzorgde superaanbiedingen” af te nemen.
Bij AMVJ-Voetbal is het ook al de nodige jaren de gewoonte op tijdens de kou de zon op te zoeken en met de kicksen in de handbagage in de rij te gaan staan op een overvol Schiphol.
Het grote organisatorisch uitvoerende brein achter deze escapades is bij ons echter geen commissie of inhalig bedrijf maar onze onnavolgbare Lex van Hees, die zijn toch al blinkende functie van voorzitter nog meer glans geeft door alles – voorbereiding, reis, verblijf, programma en retour – geheel in zijn uppie te regelen. (en tot groot genoegen van “zijn klanten”).
Afgelopen weekend was dat ook weer het geval. Zo’n vijfentwintig man togen onder zijn leiding richting Barcelona, de prachtige stad met veel bezienswaardigheden en uitgaansgelegenheden.
Het leuke was dat het gezelschap bestond uit een mix van AMVJ 1 en de aanstormende talenten van de boys onder 23. Ongetwijfeld een goede zet in het groepsproces dat vorm moet gaan krijgen in de (nabije) toekomst.
Maar er was nog een opmerkelijk verschil met vorige trips.
Toen ik dinsdag aan een van de vaders vroeg hoe het zijn zoon (O23) was bevallen, was dat: “heel oké”; maar het nieuwtje was dat die knaap bij het inpakken van zijn tas zijn kicksen op de plank liet staan.
Door pa gevraagd naar het waarom was het antwoord: “Geen voetbaltrainingen of oefenpotjes gepland, maar wel lekker “chillen” (of zoiets) op de Ramblas”.
Eerlijkheid voor alles, want het klopte helemaal.
Lees het verslag op de site er maar op na: geen voetbal geraakt of gezien (Barcelona was elders) maar wel lekker volleyballen op het strand en een potje padellen om de versterking van de spieren toch niet alleen tot de arm annex polsgewricht te beperken.
En bovendien verbindend door samen de fraaie architectuur en wijken van deze historierijke stad te verkennen.
En niet te vergeten samen gezellig te eten en ….ook dat ja.
Misschien zal deze aanpak door de echte professioneel denkenden onder de lezers eerder worden getypeerd als een feestelijk uitje dan als een “trainingskamp”. En ja, dan zitten ze er niet ver naast.
Want dat was het feitelijk ook wel, maar voor een dergelijke vorm van ontmoeting en elkaar beter leren kennen hoef je het woord “teambuilding” niet te gebruiken.
Dat gaat namelijk ook zonder “kicksen op de Ramblas”.
En teruggekomen hadden beide groepen met nog twee trainingen voor de boeg ook nog de gelegenheid om zich nog degelijk uitgerust voor te bereiden op hun wedstrijd thuis tegen “toevallig” (?) DWS.
En daarmee zijn we weer terug op het Loopveld.
Ik heb niet de hele pot van jeugd tegen jeugd gezien, maar wat mij betreft zit er in het team van Dennis Muller en Glenn Bruijntjes potentie genoeg om vrij spoedig het AMVJ gehalte van het vlaggenschip behoorlijk op te schroeven.
Ik kwam bij een 1-1 stand en zag een lekker potje van twee voetballende teams. Waarin beide kansen genoeg kregen om door als eerste te scoren de pot te winnen.
Helaas voor O23 was dat DWS, maar het doet niet af aan de conclusie die zoëven werd getrokken.
Het weerzien met Coach Kumar en een aantal van de spelers die hem naar DWS vergezelden was oké, maar ook één die, gezien de stand op de ladder, nou niet direct aanleiding gaf om in ieder geval de hatelijke Nul uit de stand te zien verdwijnen.
En zeker niet toen het na drie minuten alweer raak was, toen een vrij lompe overtreding aan AMVJ kant door de overigens en overall goed leidende, nog jeugdige scheids Ruben den Arend vlakbij de 16 meter werd bestraft en via een puike vrije tap van een van de Kumar-volgelingen Jeffry Bok in het kruis tot een voorsprong voor de gasten (0-1) werd omgekruld.
Een nieuw doemscenario tekende zich af, maar de ploeg van coach van Hees herpakte zich manmoedig en maakte het de tegenstander met felheid en faire genadeloosheid knap lastig.
Het manco is daarbij dat het voetballend bepaald niet al te oogstrelend is, maar dat die vandaag door tomeloze energie bewonderenswaardig werd gecompenseerd.
Een tweede manco blijft de te geringe scoringsdrift. Als er al mogelijkheden/kansen komen – en die waren er in de eerste helft zeker – worden die door aarzeling of matig afwerken om zeep geholpen.
Maar dat daargelaten was het prettig om de werklust te zien en vast te stellen dat het bij rust nog steeds 0-1 stond in een bijna evenwichtig potje.
In de tweede helft was het verweer van AMVJ niet minder maar ook de slordigheid een stuk groter dan daarvoor.
Veel balverlies door onnodige balverliefdheid of domme overtredinkjes leidden onnodig tot directe kansen voor de tegenstander. Die had gelukkig ook niet altijd het vizier op scherp staan, maar aan AMVJ-kant was dat in veel mindere mate, wat kansen betreft, ook weer zo.
Ondanks dat het niet in grootse vorm stak, kreeg DWS (hun rugnummer 5) nog tweemaal de uitnodiging om de stand een duidelijker aanzien te geven (0-3).
Helaas weer geen puntje voor het team, maar dat had met een tikkie meer gogme toch weer niet onmogelijk geweest.
Het harde werken had nu met kicksen aan ook best een keertje beloond mogen worden. Maar ja, dat was dan slechts de wens die de vader was van de gedachte van
Dirk.
