ZOB de goal toch waard…

Het leek er aanvankelijk erg op dat het bezoek van de Bordeauxrood aan het pittoresk agrarische Zuid Oost Beemster spreekwoordelijk “het sop de kool niet waard zou zijn”

( Voor de lezers die niet de moeite willen nemen om in Wikipedia de verklaring van dit aloude gezegde op te zoeken bij deze: “Het sop is de kool niet waard”: de zaak is zo onbelangrijk, dat het verspilling zou zijn om er veel tijd of woorden aan te besteden)

Een eerste miskleun van het tot nu toe zo succesvolle Eén zat er immers van meet af aan al dik in op deze druilerig stormachtig begonnen maar in alle opzichten toch zonnig geëindigde zaterdag. Je kon het tijdens de toch bepaald niet ongeïnspireerde wedstrijdvoorbereiding van coach Maurice in de kleedkamer van het fraaie complex van tegenstander ZOB al een aanvoelen: er hing onder de schijn van concentratie een behoorlijk landerig sfeertje in de ruimte.
Zelfs mijn dreigement dat ik mijn wasbeurt zou overslaan en de heren hun eigen tuniekjes zou laten poetsen als er naast de kunstgrassmerige Jansen en Tilanus ook niet nog eens drie punten in de tas zouden verdwijnen, maakte blijkbaar geen enkele indruk.
Het bewijs van de slappe happie motivatie voor deze pot werd geleverd door een in de ogen van de coach “ wreed waardeloze warming –up”. Stroperige lichaamstaal verried een moeilijk middagje tegen een opponent die slechts dankzij vijf strafpunten van de Bobo’s op behoorlijke afstand op de ranglijst was gezet. Maar die na het beginsignaal van alweer een verheugend jeugdig goede scheids wel degelijk van een behoorlijk degelijk voetbalgehalte bleek te zijn.
Aanvankelijk geholpen door de ook door een laatste (gespeeld) woedende wake-up call van coach Maurice niet wakker te branden meute. De eerste twintig waren dan ook veruit de minste van alle tot nu toe gespeelde minuten van een organisatorisch rommeltje dat op dilettanterig hooghartige wijze de zijlijn liep te bewijzen dat de riante positie op de ranglijst
een volstrekt overtrokken beeld geeft van de werkelijke zwakte van de ploeg.
Kortom: niet verrassend na zo’n slappe voorbereiding, maar wel blaartrekkend om als AMVJ getrouwe te moeten aanschouwen. Coach Maurice was al een tikkie schor, maar werd in die beginfase ook letterlijk met stomheid geslagen door het gemak waarmee de toch danig ingetrainde afspraken over posities, druk geven en al dat andere tactische fraais door zijn discipelen “zonder voeten” werden getreden. Maar even sprakeloos toog hij naar de thee in de wetenschap dat Eén het toch weer had geflikt om hem met een twee –nul voorsprong te gaan pauzeren. Niet dat zijn ploeg na die schromelijk beroerde start nu echt het licht weer had gezien, maar het moet gezegd dat er wel van enig herstel van de patiënt sprake was gedurende het restant van de eerste helft.
Dat de twee goals niet uit zinderende aanvallen tot stand kwamen was dan ook alleszins verklaarbaar, want echt gezond was het spel nog absoluut niet. Maar als het met voetballen niet lukt staan er wel een mannen klaar om een andere kwaliteit aan te spreken: de directe vrije trap. En zo kon het gebeuren dat midden in het eerste bedrijf eerst Jimmy en niet lang daarna Jonne hun niet geringe kunnen op dit vlak mochten omzetten in twee glaszuivere treffers. Tikje geflatteerd dat wel, maar dat ZOB met deze tussenstand nou echt tekort gedaan werd wil ik ook weer niet beweren, gezien de redelijk machteloos aanvallende vermogens van dit overigens verder best aardig ballende team.
Blij met de stand maar uiterst ontevreden over de collectieve drive zond coach Maurice de mannen bol van de goede voornemens doordrenkt de kunstgraswei weer in.
En ziet: het ging in de rest van de pot fysiek en mentaal stukken beter met ploeg. De verdediging stond mede dankzij een zeer verdienstelijke come back van Thomas pal tegen het groeiend opportunisme van een aandringend ZOB. Het middenveld en de spitsen hadden storend veel meer grip op het spel, zodat veel voorgenomen lange halen van achteruit tijdig konden worden ontzenuwd. Daarom kreeg Kiepie, behoudens weer het laatste- poep- in- de-broek-kwartiertje en behoudens een eigen bijna fataal slippertje weinig schokkends te verteren. Maar die laatste vijftien toch behoorlijk zenuwopwekkende minuten hadden de Bordeauxrode aanhang bespaard kunnen worden als de meest riante kansen weer niet achteloos lichtzinnig om zeep werden geholpen. Want de opdringende tegenstander hield open huis genoeg om de score een nog wat ruimer aanzien te geven. Nu werd het toch weer billenknijpen toen de verdediging via de enige fout van de middag vrije doortocht verleende voor de 1-2. Een goal die ZOB gezien de geboden tegenstand toch wel waard was, overigens.
Die ploeg had voor zichzelf nog voor meerwaarde kunnen zorgen, als een vrijstaande kopper in het eindsignaal pal onder in plaats van net boven de lat had gemikt.
Nu kon coach Maurice geheel schor en letterlijk sprakeloos constateren dat ondergetekende
een met drie punten en een hele hoop vuil wasgoed gevulde tas bij moeder de vrouw mocht inleveren. Ik deed het met vreugde omdat after all het sop van de wasmachine ook de apekool van een te slappe voorbereiding voorgoed heeft weggewassen. Althans dat hoopt
Dirk