Er zijn mensen die weigeren om toevalligheden in het leven als toevallig te beschouwen. “Toeval bestaat niet”, roepen ze dan, terwijl anderen bij hoog en laag beweren dat “zinvol toeval” wel degelijk aan de orde van de dag is. “Synchroniciteit” noemen ze dat: “een zinvolle vorm van toeval van (uiterlijke en innerlijke) gebeurtenissen, die zelf niet direct oorzakelijk verbonden zijn”.
Zeer geleerde koppen hebben over die, door de vermaarde heer Jung bedachte term bibliotheken aan gewichtig diepgravende verhandelingen gevuld. “Het moest blijkbaar zo gebeuren, ook al was het van tevoren absoluut niet zo gepland”, is een wellicht wetenschappelijk gezien wat al te simpele benadering van dit fenomeen.
Maar uw chroniqueur van de handel en wandel van de Kumar Kids is een simpele ziel die het met het vorderen van de jaren graag allemaal zo simpel mogelijk houdt. De wereld zit tegenwoordig toch al veel te ingewikkeld in elkaar om het nog een beetje te snappen.
Tegenwerpingen dat bijvoorbeeld de vrije val van “ons – overigens vast al wat minder- aller Ajax” – bepaald geen toeval meer kan worden genoemd, beaam ik overigens gretig. Want die lijdensweg kon een beetje alerte observator al maanden geleden zien aankomen.
Het zou daarentegen bepaald zeer zinvol toeval zijn wanneer de Corona ook hier zodanig de kop opsteekt dat het zich wat grieperig voortslepend team van eigenwijsje Ten Hag het kampioenschap daardoor alsnog in de schoot geworpen krijgt…. (mits de match tegen Heerenveen ze straks al niet de kop kost; het staat nog 0-0 wanneer ik dit schrijf).
U voelt wellicht al aan dat ik deze ietwat uit de kluiten gewassen inleiding nodig had om vanmiddag op het Loopveld “het zinvol toeval” als thema te kunnen gebruiken. Om zo te voorkomen dat deze impressie van het treffen tussen AMVJ en HBOK zou moeten uitlopen op een heus voetbalverslag. Daar ligt namelijk, naar bekend, mijn lol in het schrijven van stukjes in het geheel niet.
Bovendien waren er bij deze topper, niet geheel toevallig, twee correspondenten van respectievelijk Het Amsterdamsche Voetbal (Jordi) en de Telegraaf (Benny) aanwezig die dat metier vele malen beter verstaan. Ik verwijs u daarvoor dus gaarne naar de pennenvruchten van beide heren.
Wat ook geen toeval was, was het feit dat ik, tegenwoordig primair als bescheiden hulpje van het eerste team van AMVJ, blij de hand kon schudden van voorzitter Rikus de Lange van de gasten. En hem kennis kon laten maken met zijn nieuwe jeugdige collega aan Bordeauxrode zijde: ons aller Lex van Hees. De foto laat zien dat beide mannen na afloop het aanzienlijke leeftijdsverschil al snel en amicaal hadden overbrugd.
Ook al niet erg toevallig was, dat de heer Peter de Waard door de KNVB was uitgezonden om deze middag als leidsman van dienst op te treden. Hij is met regelmaat de referee geweest bij thuis- en uitwedstrijden van Bordeauxrood, dus het werd wel weer eens tijd om hem te mogen begroeten. En ik zeg het maar direct: dat deed hij wat mij betreft gewoon goed. Het was een fors mannelijk potje tussen de kemphanen, dat echter mede dankzij zijn rustige maar kordate optreden nooit uit de hand liep. De echte deskundigen die naast mij op de businessbankjes aan de zijlijn hadden plaatsgenomen, bevestigden de ruime voldoende die hij haalde. Na afloop kon hij dus ongeschonden en tevreden aanschuiven bij de nazit (en zo hoort het ook).
Want er werd deze middag veel en stevig strijd geleverd door AMVJ en HBOK. Voor de thuisploeg was het behoud van de koppositie de inzet; voor de Zunderdorpers betekende het een gelegenheid om het gat van vijf punten met hun rivaal aanzienlijk te verkleinen.
Ondanks de hinderlijke interventies van het hobbelige veld was het vertoonde spel weliswaar niet echt vloeiend maar best het aanzien waard; vooral door de duurzame inzet en energie van beide ploegen. Kort door de bocht: met wat meer goede kansen voor HBOK kwam tegen een iets meer voetballend AMVJ de rust toch met een dubbelblank. Het tweede bedrijf was qua inzet en energie een getrouwe kopie van de eerste 45 minuten. Met dat verschil dat de gasten na een kwartiertje de leiding namen toen de op zich goed opererende defensie van Bordeauxrood bij een vrije trap stond te slapen, waardoor het out of the blue tegen een achterstand moest aanknokken (0-1).
En dat deden de boys met nog meer verve. Een paar verse krachten hielpen mee een behoorlijk imposant overwicht op te bouwen. Het werd steeds drukker voor het doel van HBOK keeper Potveer. En uit zo’n mêlee lukte het Tim Wulffraat de gelijkmaker te produceren (1-1). Daar bleef het bij, hoewel AMVJ nog wel dichter bij een driepunter was dan de schijnbaar leeg gespeelde opponent. Maar over de gehele linie bezien was het bij het eindsignaal van De Waard wel een uitslag waar beide zijden vrede mee konden hebben.
Dus ook alweer geen opzienbarend “zinvol toeval”. (Ofschoon de teams en hun coaches best hadden willen winnen.)
U vraagt zich wellicht zo langzamerhand af: “wat dan wel?”
Welaan: ik had nimmer kunnen bevroeden dat ik vandaag de ASV ofwel de Amsterdamse Scheidsrechters Vereniging in het zonnetje zou zetten…… en wel hierom.
Ik wist dat Peter de Waard al enige jaren voorzitter is van deze bijna honderdjarige club van leidsmannen. Ooit in maart 1923 – hetzelfde bouwjaar als AMVJ Voetbal by the way – opgericht en tot op heden uiterst stabiel en aanwezig gebleven.
Met beroemde scheidsrechters in hun gelederen. Ik neem aan dat de namen Leo Horn en Bep Thomas de meesten van ons nog wel iets zeggen. En ook scheidsrechtende coryfeeën als Michael van Praag rekent de club onder de leden. Zoals er bij het noemen van de naam van de legendarische erevoorzitter (en inmiddels helaas overleden) Koo Koekoek bij menigeen nog wel een lampje zal gaan branden.
En laten er nou vanmiddag nog een paar SVA-ers van statuur de weg naar het Loopveld te hebben gevonden! Het leek wel een kleine onvoorziene reünie.
Naast Peter de Waard zit op de foto namelijk ook erelid en voormalig voorzitter Floris Thoolen. U weet wel: de man die ook jarenlang “de stem van Ajax in het stadion was”; en degene die namens de KNVB onlangs nog de speld van verdienste kwam uitreiken aan ons aller Steef Schelling…
Maar hij was niet de enige SVA-er naast de huidige voorzitter. Ook Erelid Jan Laarman was er; op zijn 81ste nog steeds actief om de mannen tijdens de trainingen de longen uit het lijf te jagen.
Onafscheidelijk vergezeld van zijn protegé Ferit Akkaya, u weet nog wel de scheidsende buschauffeur c.q. busbesturende referee over wie ik in maart vorig jaar een item schreef, maar die nu geblesseerd moet toekijken hoe zijn collega’s het eraf brengen. Zie beiden ook al onafscheidelijk hier op de (eerder genomen) foto.
Er waren naar mijn indruk en de commentaren op het bankje langs de lijn te horen nog wel een paar SVA getrouwen, maar daar heb ik dan tot mijn spijt niet de namen (noch foto) van.
Tot slot.
Wat was nou het zinvol toeval?
Welaan, als Peter de Waard een mindere dag had beleefd, had ik hem gewoontegetrouw niet in deze impressie kunnen vermelden. En dan was het onverwachte bezoek van een schare SVA-ers aan de match tussen AMVJ en HBOK waarschijnlijk ook geen aanleiding geweest om deze aloude club van onmisbare acteurs op de voetbalvelden een welgemeend saluut te brengen.
En dat kon ik nu wel dankzij een paar ongeplande samenvallende gebeurtenissen die in aanleg niets met elkaar te maken hadden naar het oordeel van een met het spel van Bordeauxrood en het resultaat van de wedstrijd toch ook tevreden
Dirk
