Zelfs de lange latten kunnen Eén niet latten…
Menig coach krijgt er gewoonlijk in deze periode een paar grijze haren extra bij; of wordt nog een tikkie kaler dan hij al is. Want meestal ziet hij zijn selectie, die toch al wat schraler is als gevolg van blessures en schorsingen nog verder uitdunnen door een van de talloze vakanties die het seizoen en onze welvaartmaatschappij heden ten dage teisteren. Zoniet de goede Hassan. De scheidende coach van Een heeft in het geheel geen last van herfstig haar, noch grijst het extra aan de slapen. Ook als er maar liefst vier reguliere basisspelers niet beschikbaar zijn vanwege onder meer de lonkende lange latten, verblikt of verbloost hij niet. De bordeauxrode selectie is dit seizoen immers zo gelijkwaardig dat hij dit ongemak met speels gemak kan compenseren. Als bovendien Twee een vrije middag heeft blijkt ook de bank nog prima gevuld te kunnen worden met gretig op speelminuten azende talenten. Met Twee coryfeeen als broer Daan voor de vakantievierende Driest en Kris op de plek van de geschorste Ben hoeft hij zich ook geen echte zorgen te maken over verlies aan potentiële kracht van het team. De afwezigheid van Vissertje die moeite had om zijn ski’s zelfs na twee weken op tijd los te krijgen en de noodgedwongen absentie van de blessuregevoelige beer Boesoe worden door Niels (‘Neelie’) en Hannes al bewezen achteloos goedgemaakt. Nee de kopzorgen van de coach betroffen deze week met name het in sportland immer redeloos rondwarende ‘Spook der Onderschatting’. Hoe vaak ging het immers in vorige seizoenen niet mis tegen’de kleintjes uit de afdeling’. Met een indringende doordeweekse mail over dit zorgelijk thema bond hij zijn pupillen vroegtijdig op het jeugdige hart ook voorafgaand aan de pot tegen het laag geplaatste RCH de vrijdagavondteugels toch vooral niet bij voorbaat in overwinningsarrogant feestgedruis te laten exploderen. “Bewust noch onbewust..’, zo voegde hij er met enig wijsgerige diepgang aan toe. Laten we het er na het aanschouwen van de meervoudig druilerige match tegen deze in naam nog steeds uiterst gerenommeerde tegenstander op houden dat het herderlijk schrijven van Hassan half in de toch niet van intelligentie gespeende kersenpitten van zijn discipelen was ingedaald. Kortom: het weer was niet best, het schouwspel evenaarde die kwaliteit, maar het resultaat was wel weer oke. Bovendien ligt het waarschijnlijk ook niet aan hautaine hoogmoed van de groep ten opzichte van de onderaan bungelende opponent. Ook aan de decibellen verbale geluidsoverlast ten velde af te meten, wordt de gezamenlijke goede wil er een strak en doelgericht potje van te maken behoorlijk verstoord door de spanning die de blijkbaar onwennige status als koploper met zich lijkt te brengen. Hoe is het anders te verklaren dat Eén meer tegen zichzelf loopt te ballen dan tegen een tegenstander die weliswaar minder slecht was dan de plaats op de ranglijst doet vermoeden, maar nou ook weer niet van een kaliber waar je echt poep in de broek van moet krijgen. En als dan een van de gasten ook nog zo vriendelijk is om na een klein halfuurtje tegen zijn tweede geel aan te tackelen, zou de kat toch helemaal van genot in het bakkie moeten liggen soezen. De ruimogende 4-1 zege die na afloop op het virtuele scorebord prijkte versluierde echter dat het toch een allesbehalve soepel middagje was geweest. Eén was wel beduidend sterker, maar oogde nerveus, onzorgvuldig en aanvankelijk ook een beetje op slappe knietjes. Zelfs de meeste eigen scores en het weggegeven doelpunt toonden een beetje ‘bibberig’ van aard. Eerst bezorgde Kris uit een aardige voorzet Eén de leiding met een wel heel voorzichtig rollertje in het uiterste hoekje. Waarna de vanmiddag ook al niet rotsvaste verdediging besloot om RCH via een vrij ingekopte hoekschop weer enige hoop op beter te gunnen. Die werd echter weer rap tenietgedaan door het eerder genoemde wegzenden van nummer 8 van de tegenstander en door onnavolgbare “Neelie†met een onnavolgbaar voorgezet schot of dito geschoten voorzet. De hoge tonen die in de rust door de deur van het kleedruim heen schalden lieten geen twijfel dat coach en hulpcoach hun uiterste best deden om de boys tot beter daden te inspireren. En gelukkig was het de tweede helft ook wel wat beter. In ieder geval ging het balletje sneller rond, werd er ook beter de ruimte gezocht en kwamen er tegen de uitgespeeld vermoeide tegenstander ook legio kansen. Maar nu bleek het scoren weer een ondermaats ondergeschoven kind te zijn. De twee (te schamele) puntjes die nog wel het doel troffen werden gebroederlijk in de familie gehouden: eerst mocht Chris een doorgeschoten balletje over de lijn duwen en gelukkig krikte Boertje, the Machine himself, zijn saldo ook weer een stukje verder op. Deze wat matte zege kreeg na afloop echter toch weer een gouden randje toen bleek dat concurrent Ouderkerk letterlijk aan de Dijk was gezet door de gelijknamige en toch ook niet zo hoogvliegerige deelnemer in de poule. (‘wellicht zij wel gelat door de lange latten…’) Slotakkoord: als volgende week nou ook nog even het tweede periodekampioenschap wordt binnengesleept kan de Hassan horde verder spanningloos maar goed geconcentreerd, met een goed gevoel, goed voetballend en goed geluimd de rest van de competitie met goed resultaat afmaken. Niks meer om je druk over te maken. Dan doen jullie in de tweed klasse maar weer! Dirk
