Ook als de man die zichzelf in de euforie van een zegerijk seizoen in licht spiritualistisch doordrenkt doch fraai getoonzet episch verslagproza enigszins aanmatigend maar niet geheel ten onrechte heeft uitgeroepen tot “the Machine†een keertje niet doeltreffend is dendert Eén toch vrijwel moeiteloos op weg naar hogere regionen over zijn tegenstanders heen. Want ook de op zich aardig ballende middenmoter EDO kon The Big Machine van het hechte collectief van de Hassanhorde op het druilerige kunstgras in Haarlem vrijwel geen moment ernstig verontrusten.
Zelfs als de reservetenues ergens in vergetelheid liggen te wachten op een wasbeurt en de vriendelijke tegenstander zo aardig is om een wit tuniekje aan te reiken; zelfs als het broertje van de captain tot de ontdekking komt dat zijn spelerspas waarschijnlijk nog thuis tussen het vuile wasgoed op ontdekking ligt te wachten; zelfs als de goede Hassan zij het met lichte huiver zijn Tomtom annex leasebak aan de vriendin van zijn opvolger toevertrouwt teneinde broer Daan alsnog in staat te stellen gelegitimeerd op de bank te mogen wachten op een invalbeurtje; zelfs als direct na de aftrap een tikje slappe hapbegin bijna leidt tot een heel vroeg cadeautje voor de tegenstander: uiteindelijk stapt Eén na twee keer drie kwartier ongeschokt en ongebroken met een keurige drie-één alweer met drie punten in de spreekwoordelijke tas glorierijk van de artificiële voetbalmat.
En Boertje (want zo blijf ik onze self made held toch maar koesterend noemen) liet dan weliswaar het scoren dit keer aan Jonne, Vissertje en Ben over, maar als deel van een steeds hechter en fitter collectief van ’the Frivolous Fourteen’ (en soms vijftien) van coach Hassan doet hij zijn sleurwerk in de spits met welhaast aandoenlijk verbeten ijver. Maar dat geldt dus ook voor de rest van de groep. Niet dat het gedurende de hele pot qua frivool voetbal nou zo oogstrelend was, maar er is wel –en vrijwel elke week iets méér- steeds iets voelbaar van hechte wilskracht en diezelfde positieve verbetenheid om met elkaar voor een goed resultaat te gaan. Niemand verzaakt en de inzet is voorbeeldig.
Voorbeeld: ook al begin je aan de match met een kop als een draaitol (nee vanwege…jeweetwel maar gewoon omdat je je kersenpit gedurende de week ernstig op hardheid hebt beproefd), Vissertje klom na een kwartiertje zo heftig twee keer in zijn tegenstander dat deze hem slechts met een welgemikte Ushimata binnen de beruchte lijnen op de rug kon krijgen.
Jonne deed het voor zijn doen nu eens een keertje laagbijdegronds, maar ook nu weer verzilverde hij deze op Ippon verkregen pingel opnieuw en voor de zoveelste keer onberispelijk. (over ‘een Machine’ gesproken…..) De twee-nul die Vissertje niet lang daarna zelf produceerde poetste wel zijn groeiend zelfvertrouwen verder op, maar had tevens het duizelingwekkend effect dat hij na rust door ‘Neelie’ het karwei moest laten afmaken. Het was toen trouwens wel één –twee geworden omdat een van de meer uitgenascht getructe tegenstanders met een ongetwijfeld rijk voetbalverleden vlak voor de pauze een vrije trap in een keer fraai in de ongedekte verre hoek achter Kiepie kromde.
Mocht er na dit zorgeloos ogende defensieve slippertje nog enige zorg bestaan over de goede afloop dan maakte Ben, die ook al een onverzettelijke dijk van een wedstrijd speelde er uit een corner direct na rust weer een rustgevende drie-één voorsprong van.
De rest van de tijd gebeurde er behoudens een handvol fraaie aanvallen en opgelegde maar gemiste kansen aan de kant van Eén weinig nieuws meer. De geconcentreerd spelende verdediging was solide oke, zorgde ervoor dat Kiepie nauwelijks iets te doen kreeg en kwam op de laatste paar minuten en een paar lepe corners na eigenlijk nooit meer onder druk. (compliment aan Hannes, Driest, Dirk en Sander) De kracht van het onverzettelijk collectief kreeg zoals bijna wekelijks ook deze zompige middag weer eens extra accent door de sleurende mennekes op het middelveld; Imke en Chri zijn niet klein meer te krijgen.! Met Nemo die heel langzaam weer op toeren komt en broer Daan die zijn diaspora naar zijn spelerspas ook beloond zag met een invalbeurt in het slotakkoord, bewees Eén al hetgeen ik hierboven meende te mogen optekenen na een “zekerheidje te Haarlem’ Ondanks een haperende ‘Machine’….. Dirk
