Het is natuurlijk niet echt leuk om alweer over een verliespot van AMVJ Eén te moeten berichten. Maar in tegenstelling tot de regelrechte zeperd van vorige week tegen Zandvoort, vind ik het mentaal probleemloos prima om de toetsen van mijn PC even in beweging te brengen om mijn lichtje over de topper tegen topploeg HBOK te laten schijnen. Want het was best heel acceptabel wat een toch behoorlijk gekortwiekt en ook met tien man eindigend Bordeauxrood op de krakkemikkig hobbelige mat in Zunderdorp te bieden had.
Van Labbekakkie was in ieder geval deze kilwinderige middag geen spoor te bekennen. Integendeel, onder het toeziend cameraoog van de onvolprezen Mathijs Groenewoud en zijn “schaduw†Jordy de Breet van HAV (voor de enkele niet ingewijden: Het Amsterdamsch Voetbal: top site over de voetbalamateurs in Groot Amsterdam) kletsten de boys van coach Maurice Kuijper er direct vanaf de eerste solo van de uit het verre Friesland overgewaaide scheids haast weer ouderwets op.
En dat zonder vier (vrij) vaste basisklanten: eentje op wereldreis (spits Boer); twee geschorst (Imke van Moorselaar, Daan van der Driest) ; en de vorige week met een vrij stevige schouderblessure uitgevallen Tjerk Veltman. De omzettingen die deze exodus tot gevolg had, leek aanvankelijk defensief wat onwennig, want na behoorlijke AMVJ druk in de beginminuten viel de eerste goal al na een minuut of acht aan de andere kant. Balverlies op het midden kreeg een verlengstuk door een directe pass van een HBOK-ker naar zijn, naar mijn vaste overtuiging in buitenspelpositie bivakkerende maar ook niet goed bewaakte, spits van de tegenstander. En die scoorde vervolgens simpeltjes en degelijk de 1-0. Even later had het na een onduidelijke miscommunicatie al het dubbele kunnen staan maar de vandaag goed gefocuste Levien Rocha bracht footloose redding.
De vrees dat er door deze vroege tegenslag opnieuw een diep mentale terugslag zou volgen, werd gelukkig in het geheel niet bewaarheid. Met als grote animator en overal aanwezige uitblinker Chris Boer pakte AMVJ de tegenstander fel maar fair bij de kladden en kwam een paar keer dreigend in de buurt van het vijandelijke doel. Maar wat zoals zo vaak bij Eén van dichtbij niet lukte, deed diezelfde Chris Boer met een juweel van een afstandspegel wel: de hoogst verdiende gelijkmaker scoren. Hierna bleef AMVJ de beter ballende en hoge druk gevende ploeg van de twee; en dwong HBOK tot veel balverlies leidend â€lange halen (niet) gauw thuisâ€-verzet.
Het was dan ook jammer dat een lichtzinnig moment van de overigens op zijn vertrouwde stek weer vertrouwd sterk spelende Mark Schol een penalty inluidde, die een aangename rust van een 2-1 voorsprong voor de thuisploeg aankondigde. Na de spreekwoordelijke thee bleef het een wedstrijd met een hoog vermakelijkheidsgehalte. Het was misschien voetballend allemaal niet even oogstrelend, maar er werd door beide ploegen wel voor de volle honderd procent om de punten gestreden.
AMVJ zocht jakkerend naar mogelijkheden om de zaak nog gelijk te trekken, maar ook na het bijzetten van nog een spits (Devery Boldewijn uit Twee) lukte dat niet. Nieuw blessureleed (Sander van Dam) noopte Coach Maurice om ook de laatst aanwezig wissel (Jimmy Monteiro uit Twee) in te brengen en toen was de bank leeg…….Want wissel nummer drie uit Twee had het blijkbaar niet kunnen opbrengen om na zijn wedstrijd in Zandvoort de barre tocht naar het uitheemse Zunderdorp te volvoeren.
En dat was dubbel spijtig toen de reeds gememoreerde uitblinker Chris Boer plots geheel overstuur en geradbraakt de kant opzocht en zich naar de eerste hulp moest laten vervoeren. (daar bleek dat deze kanjer het grootste deel van de wedstrijd met een gebroken hand had gespeeld; en mogelijk ook nog een fikse hersenschudding had opgelopen)
Een tikje genant toch wel maar vooral jammer voor hem en voor het team dat de rest van deze aardige pot dus noodgedwongen met tien man moest worden uitgespeeld. Het sierde Bordeauxrood dat het desalniettemin toch hardnekkig bleef gaan voor een beter resultaat. Maar je kon zien dat zoveel tegenslag en de reeds verstookte energie geest en body’s murw hadden gemaakt.
Het was dus vrij logisch dat HBOK er dus nog eentje bijmaakte en zo met een 3-1 zege een forse stap zette richting de eerste klasse. AMVJ lijkt na vandaag, zij het met eer en hulde, te zijn afgehaakt. Maar in deze maffe volslagen onvoorspelbare poule (zie ook de uitslagen vandaag weer) weet je het nooit. En als de boys van Eén het elan en de vechtlust kunnen blijven opbrengen als op deze interessant boeiende voetbalmiddag, dan kan het zeker in de nacompetitie nog wel eens heel mooi aflopen.
En tot slot: samen met de een voldoende scorende referee geef ik beide ploegen een groot compliment voor de faire manier waarop deze stevige pot nooit over de schreef ging. Zo kan het in een beladen duel gelukkig ook nog; en dat was de extra prima ervaring na een lekker voetbalmiddagje van
Dirk
