Na afloop van de pot van de “Twee Studentikozen”, zoals elftalbegeleider Otto Visser van de gasten de match tussen AMVJ en DVVA typeerde, drentelde ik alone in mijn uppie naar mijn half hybride karretje. Beetje glimlachend om zijn rake betiteling van deze match tussen deze twee eeuwig “studentikoze” rivalen.
Maar tegelijkertijd lichtelijk wanhopig zoekend naar een thema en/of voorval waar ik deze impressie na een te velde uitermate treurig verlopen voetbalmiddagje op het Loopveld aan kon ophangen.
U zult inmiddels begrijpen dat er van de thuisploeg weinig verheffends te melden valt.
Maar hoe dat in een beetje positieve context valt in te kaderen voor een niet direct als ras-optimistische voetbalrealist te boek staande chroniqueur, is na zo’n baggerpot van mijn geliefde Kumar Kids bepaald geen sinecure.
De queeste door mijn geplaagde grijze cellen naar iets opwekkends, had bijna tot gevolg dat ik niet in de gaten had dat ik onder mijn eenzame tochtje de eeuwig en te pas en onpas herhaalde hit liep te neuriën van de ooit tot kraandrijver gemarkete onderhoudsmonteur annex Rotterdams Kuipmenner: Lee Towers.
Bij Liverpool kunnen de fans “You’ll never walk alone” overigens met meer kippenvel veroorzakende passie ten gehore blijven brengen; en zonder dat dit versterkt hoeft te worden met een gouden microfoon. Maar dat terzijde.
Waarom deze in het voetbal levend gehouden evergreen van Rodgers en Hammerstein (1945) daarna in mijn grijze cellen bleef rondspoken, kon ik niet één, twee, drie bevroeden.
Het eveneens stokoude “Stormy Weather” (1933) zou wellicht een toepasselijker ingang voor deze bijdrage zijn geweest.
Want feit is, dat de wedstrijd danig werd gedwarsboomd door een schuin dwars over het veld staande vlagerige stormwind.
Deze titel had mij ongetwijfeld ook de opmerking kunnen ontlokken dat het bij Bordeauxrood de hoogste tijd is om de stormbal te gaan hijsen na alweer een nederlaag. De onderkant van de ladder is inmiddels bepaald geen vage schim meer…….
Wetende dat na deze ontboezemingen ongetwijfeld de hoon van “een storm in een glas water” over mij zou worden uitgestort, ben ik achteraf blij dat ik deze gedachten pas achter het toetsenbord kreeg.
Had ik nog een kans om op de deleteknop te drukken…… (wat ik ook achteraf blijk vergeten te zijn, sorry vrienden).
Alleen verder lopend en vervolgens zonder passagiers naar huis tuffend realiseerde ik me dat ik mij deze middag tijdens de wedstrijd “nogal alleen heb gevoeld”. (NB. ik wandelde overigens niet maar zat gelaten op een dit keer solide stoeltje.)
Dit in schrille tegenstelling tot de ouverture en de nazit die plaatsvonden in de luwte van het goede gevoel onder oude vrienden te verkeren.
De door coach Jeroen Smakman overgebrachte groeten van voorzitter Jill Eekhart onderstreepten die verbondenheid alleen maar.
Dat gold zo langzamerhand ook wel voor de scheids van de dag, de nog steeds jeugdig ogende en prettig pratende heer Julio Barrales.
De dag daarvoor nog bezorgd dat de grasmat op het Loopveld de bakken herfstnat niet goed zou kunnen verwerken, maar blij dat hij deze middag toch bij AMVJ aan de bak kon op een, het moet gezegd wonderbaarlijk, schier kurkdroog gestormd veld.
Hij toonde dan ook zijn zin in een lekker potje door een puike prestatie af te leveren.
Dat laatste werd het helaas niet voor de discipelen van coach Kumar en zijn assistent Nick Tavenier.
Vanaf de allereerste minuut werd duidelijk dat dit geen weer was om lekker te ballen.
Er moest gewerkt en geploeterd worden.
Dat deed de tegenstander vrijwel de hele pot veel beter dan het tam en vaak ongeorganiseerd “veel wandelend en dolend” opererende AMVJ (“they seemed walking alone…..”).
DVVA: steviger aan de bal, ongecompliceerd spelend, fel op de man en bovendien met de mazzel dat de thuisploeg de drie (enorme) kansen die het in de eerste helft toch nog kreeg haast achteloos in de vuilnisbak achter het doel deponeerde.
Kansen die DVVA zich ook niet veel schiep maar hun inzet wel beloond zag via twee goals die het van de kant af gezien drie dagen na Sinterklaas alsnog vrijwel cadeau kreeg. (Rust 0-2.)
Voelde ik mij in mijn uppie (“alone”) terug drentelend naar het warme clubhuis een beetje in de steek gelaten?
“Welnee”, zo krikte ik mijn moraal op, “die eerste helft was dan wel compleet Nada, maar Houdini is wel meer te gast geweest in deze competitie, dus…….van harte welkom mister escapist and “don’t you let them walk alone”. (Of te wel: “gaan met die banaan…”!)
Maar het werd na de thee al snel duidelijk: Bordeauxrood kon de ketenen dit keer niet van zich afwerpen en speelde meer met de moed der wanhoop en “God zegene de greep” dan met slimheid en een beetje overleg (“they walked too much alone again”).
Last van de wind, last van het veld en veel last van elkaar.
De tegenstander had daar allemaal weinig last van, vertraagde waar het kon en mocht en speelde met windkracht acht in de rug simpel maar effectief. Veel meer echt gevaar dan AMVJ kon produceren, leverde dat ook niet op. Wel veel wederzijdse hotseknots -begonia taferelen, hetgeen het verblijf langs de kant er niet boeiender op maakte.
Exemplarisch voor de vertoning van Eén waren de laatste twee doelpunten:
Eentje voor DVVA na een raar weggegeven corner en een nummertje statisch (en niet eens wandelend) verdedigen (0-3); en een voor het spel typerende en even rare frommelgoal van AMVJ in de laatste minuut, die de eindstand nog iets dragelijker maakte (1-3).
In mijn AMVJ-uppie (“alone”) aan de nazittafel waren de felicitaties aan de leiding van DVVA oprecht gemeend, het dankbetoon aan de scheids idem dito en wist ik nog geen antwoord op de vraag van coach Smakman hoe deze bijdrage eruit zou rollen.
Nu wel, zoals u heeft begrepen.
En hoewel ik deze middag veel alleen wandelde heb ik het vertrouwen dat het weer goedkomt met dit vriendenteam in het geheel nog niet verloren.
Voorwaarde is dat de groep op het veld weer zo hecht gaat opereren dat ze elkaar niet meer alleen “laten wandelen”.
Dat jullie elkaar in de stad nooit alleen laten lopen is bekend en mooi, maar het zou nog mooier zijn als ik op het eerste galadiner van de club ooit volgende week zaterdag uit volle borst dit fraaie lied kan meekwelen na een goed resultaat bij de laatste pot voor de stop tegen ZOB.
Inderdaad: “We never walk alone! ”; en dat blijft zo (whatever happens!) voor
Dirk
