Het contrast kon niet groter zijn.
Wie nog nooit in Nieuwer Ter Aa is geweest (“nieuwer wat…”?) kan ik aanraden om er op een dag met aardig weer eens een kijkje te gaan nemen. Om dan te ontdekken dat een doorgewinterde Randstadter niet ver hoeft te karren om te ontdekken hoeveel idyllische stilteplekjes er vlak onder de rook van “de Grote Stad” te bewonderen zijn. Afslag 5 van de A2, rechts aanhouden en na vier kronkelende smalgeasfalteerde kilometers rijdt men recht de stilte in van een pittoresk dorpje waar de de late middeleeuwen nog haast tastbaar langs voorruit van je automobiel scheren. Als AMVJ er vanmiddag niet had hoeven voetballen tegen de plaatselijke kleinmacht* NiTA had ik deze fraai gerestaureerde nederzetting zeer waarschijnlijk nooit bezocht; en mij hooguit vanaf de nog steeds 100 kilometer slakkenganggenormeerde vijfbaans snelweg afgevraagd aan welke plaats die kerkse torenspits toch toebehoort.
Het complexje van de tegenstander van vandaag markeert als het ware de grens tussen het aangenaam vredige tafereel (= “idyllisch”) van het plaatsje Nieuwer Ter Aa en het verkeeersrumoer van de moderne tijd op de zichtbare A2. *Om misverstanden te voorkomen: de door mij gebruikte verkleinwoorden zijn absoluut niet denigrerend bedoeld, maar bij een ruim 600 zielen tellende gemeenschap (info van een inwoner) en een -overigens oergezellige- accommodatie met slechts een ultranieuw kunstgrasveld (maar nog wel met korrels) leek het mij niet zo opportuun om van een Metropool en van een plaatselijke Grootmacht te spreken. Ten bewijze van mijn vermetelheid heb ik een overizchtsfotootje van al dit kleinschalige fraais op de grens van antiek en modern bijgevoegd.
En oh ja, op het kunstmatige grensgebied (zie iets linksboven op de foto) werd dus ook nog een wedstrijd afgewerkt tussen het nederig geklasseerde NiTA en het iets ruimer op de laddder ademhalende, maar bepaald ook niet florissant geplaatste Bordeauxrood. Ik hoopte stilletjes dat ik weer niet dezelfde kop boven de impressie van deze match hoefde te zetten als bij de eerste ontmoeting (NiTA Geloovah!, vanwege het schamele ene punt dat een toen opppermachtig AMVJ thuis aan dit treffen overhield).
Maar ondanks het toenemend blessuregemis aan basisspelers en een gedecimeerde bank met slechts twee wissels van wie Tim Ouwenhand van Twee zich spoorslags na zijn pot tegen en in Aalsmeer naar NiTA had gespoed (klasse en hulde!), leek er aanvankelijk voor de Schakelboys geen vuiltje aan de inmiddels zonovergoten lucht. Onder het soepel toeziend oog van de rustig en gedecideerd leidende scheids van dienst, de heer Schram uit het verre Heerhugowaard was AMVJ van acquit af aan voetballend veruit de betere dan de manmoedig strijdende maar weinig pottenbrekende thuisploeg. En gelukkig nu ook eens eens met een redelijk vroege goal. Foutje van de thuiskeep behendig voor de 0-1 afgestraft door Robin (Roppa) Meerhoff. Dreiging en kansen genoeg maar toch stond het bij rust toch weer teleurstellend gelijk. Waar de lange haal vooruit NiTA geen soelaaas bood, hield een defensief slecht verwerkte vrije trap de hoop in de harten van de thuissupporters levend; en bij uw chroniqueur met het vlagje een vleugje vrees voor een herhaling van de oude kop boven dit artikel.
Maar dat bleek, zoals in de meeste gevallen, weer eens een illusoire emotie te zijn geweest. Want in de tweede helft werden door AMVJ de duimschroeven nog een extra tandje steviger aangelegd; werd er compacter en geconcentreerd gespeeld en verdedigend werd de tegenstander geen enkele gevaarstichtende ruimte geboden. (pluim ook voor de jeugdige Gijs Bedet, die zich als een ware routinier van zijn centraal-verdedigende taken kweet). En toen captain Chris Boer zijn team met een droge knal opnieuw op voorsprong had gezet, werd er weer iets zichtbaar van de kunsten waartoe hij en zijn maatjes nog steeds in staat blijken te zijn. Lekker soepele aanvallen volgden elkaar in snel tempo op en met een beetje meer accuratesse was de score nog aanmerkelijke hoger uitgevallen dan de 1-4 die uiteindelijk na goals van Bram (Kwaks) Owusu en (de noodgedwongen als rechtsback opererende) Marc van Moorsel, het scorebord voor de bezoekers opsierde.
Een nuttige overwinning die een amechtig achterom moeten blijven kiijken naar de onderkant van de ladder verkleint; hopelijk het team wat extra vertrouwen en inspiratie geeft voor de laatste periode; En dat aan de vooravond van een korte rustpauze die enige ruimte geeft het teisterende blessureleed te reduceren.
Een driepunter tenslotte die mij gelukkig noodzaakte om een nieuwe aanhef boven deze impressie van een lekkere voetbalmiddag bij een aardige tegenstander te verzinnen.
Dirk
