Wat betreft de weersomstandigheden was dit strijdlied van massa’s sjaalgetooide voetbalfans erg van toepassing gedurende de eeuwige rivalenpot tussen Een en RKAVIC. Niet dat er veel te zingen viel op het Loopveld want alle klanken die uit de aanwezige kelen oprispten gingen verloren in windkracht 9 of erger. Ook aanmoedigingen of tactische aanwijzingen hadden beter via een doventolk overgebracht kunnen worden want vanaf de zijlijn waren alle pogingen tot communicatie met de acteurs op het veld bij voorbaat schier kansloos. Bovendien hadden die wel wat anders aan het hoofd dan spitse oren die nog iets zouden kunnen opvangen van de aangeboden instructies. Met een bal die als ware speelbal van de storm alle kanten behalve de goeie op wilde was het alle hens aan dek om tenminste nog een fatsoenlijke combinatie op het gelukkig goed bespeelbare gras te plooien. Dat gold beide ploegen die daar overigens wel met aandoenlijke ijver steeds verwoede pogingen toe ondernamen. En dat lukte Eén met in de eerste helft de storm in de rug toch het verreweg beste. De hotseknotsgekke taferelen op de mat werden immers door de Hassanhorde het meest dreigend uitgevoerd. Maar net als veertien dagen geleden was het ook nu weer erg lastig om de meest fraaie kansen in netbollers om te toveren. Na een minuut of elf moest aanvoerder Driest zijn spitsen voordoen hoe je de kwaliteit van het net op de juiste manier kunt testen. Een door hem genomen vrije trap van toch zo’n metertje of twintig werd met verwoestende kracht achter de sluitpost van de opponent gekanjerd. Met een terecht majestueus gebaar mocht Bram de felicitaties van zijn ploegmaten in ontvangst nemen.
Maar deze toch als bevrijdende te bestempelen treffer bracht toch maar weinig rust in de bordeauxrode gelederen. Het veldspel bleef ondermaats rommelig en met weinig gogme uitgevoerd. Desalniettemin had het bij rust zonder overdrijven ook best een nulletje of drie vier voor de thuisploeg kunnen zijn. Afgemeten aan de open doelkansen was nu de 1-0 voorsprong bij rust behoorlijk schamel en zelfs wankel te noemen.
Immers in het tweede bedrijf moest er tegenwinds en tegenstander worden geknokt. Echter bij de eerste de beste aanval direct na de verfrissingen had het pleit al definitief in het voordeel van Eén beslecht kunnen zijn. Maar ook deze riante mogelijkheid werd en tikje onbenullig om zeep gebracht. Het duidde er wel op dat de boys niet van plan waren zich door de storm te laten kleineren. Dat VIC dat zou doen was minder waarschijnlijk want er werd soms best aardig gevoetbald en gestreden maar het was toch allemaal te steriel en krachteloos wat deze ploeg etaleerde. Zelfs met wind mee creeerden zij zich nauwelijks kansen; een vrije trap die onderkant lat eindigde was het enige vermeldenswaardige doelrijpe wapenfeit. Maar ook Eén bleef verstoken van de nodige creativiteit om de toch niet eens zo hechte VIC defensie verder in verlegenheid te brengen. Dat deed een teammaat van de Oranjezwarten echter wel door een zo roekloze charge op de benen van zijn directe tegenstander te knakken dat de goed leidende scheids geen andere keus bleef dan VIC met 10 man de pot te laten afmaken. Even dreigde de wedstrijdweer uit te draaien op de ordinaire schoppartij die menig supporter zich nog herinnerde van vorig seizoen, maar mede door het rustige maar gedecideerde optreden van de referee bleef het vandaag allemaal redelijk binnen de perken. VIC streed de resterende tijd, gedecimeerd en wel heftig voor een beter resultaat maar dat ging gepaard met geweldige defensieve gaten. En die werden in de laatste 10 minuten eindelijk door de AMVJ spitsen genadeloos afgestraft. Eerst maakt Vissertje een supersnelle break-out beheerst af; en vlak voor het laatste fluitsignaal haalde Boertje (oud) zijn gram door nummer drie aan te tekenen. Om met kersverse open en eerlijke Ajaxcoach Frank de Boer te spreken: “het was een draak van een wedstrijd , maar wel drie punten en de nul gehouden”. Een wat erg ruim uitgevallen zege voor een behoorlijk ploeterend maar steeds “met opgeheven hoofd†strijdend Een. Daarmee was het strijdlied waarmee ik dit verslag begon ook aan het slot in mentaal opzicht heel toepasselijk voor dit toch nog jeugdige maar zeer onverzettelijke team. Ik zong het daarom luid, inclusief de authentieke gebaartjes van Lee himself. Doch mijn stemgeluid verloor het in stormy wheater echter glansrijk van de genadeloze elementen. De nazit met de aardige bestuurders van VIC en daarbij de opnieuw beloftevolle uitslagen van de concurrentie vergoedde veel zoniet alles. Behalve dan dat het nieuwe geautomatiseerde wedstrijdformulier mij nog grijzere haren bezorgde en de goede scheids zelfs noopten om een etentje af te zeggen wegens langdurig overwerk als gevolg dit nieuwe speeltje van onze zo onvolprezen KNVB (je zult in de toekomst maar tien thuisspelende teams met dit apparaat moeten bedienen, dan wordt het ongetwijfeld echt een nachtelijk latertje).
Dirk
