Meestal, beste lezers, weet uw chroniqueur al wel vrij snel hoe hij zijn impressies over zijn wederwaardigheden rond zijn gekoesterde Bordeauxrode vrienden een thema mee moet geven. Dat gebeurt soms al thuis, soms op weg naar de match en dan weer vlak na afloop van het potje.
Een enkele keer bevind ik mij echter in een soort creatief niemandsland en wil er geen associatie of aanknopingspunt voor een verhaaltje uit de krochten van mijn wezen opborrelen.
En dat was vandaag, de dag van de thuispot tegen Jong Holland, aanvankelijk het geval.
Noch tijdens een meditatief moment in mijn werkkamertje ging er een kaarsje branden noch klonk er een “gechannelde” boodschap van hogerhand, die mij uit de brand hielp.
En ook tijdens de rit naar het Loopveld -het verhaal van de tegenstribbelende stoplichten kan je niet telkens blijven herhalen- hield “het eureka” zich schuil achter een mengelmoes van louter duffe bedenksels.
Aangekomen op het Loopveld leverde het voorprogramma van AMVJ Twee tegen Volendam, behoudens een opvallend eigen doelpunt van de discipelen van coach Sergio Italiano, helaas nul punten op voor dit op zich heel aardig ballende elftal; en voor mij ook geen sprankelend thema voor de rest van de middag.
Even vreesde ik het te moeten laten bij een met volop actiefoto’s gevuld en uitvoerig wedstrijdverslag.
Iets wat naar zeggen van de coach van de tegenpartij door trainers en coaches van andere ploegen uit de afdeling node bij hun voorbereiding wordt gemist, maar door ondergetekende, naar bekend, als een abjecte klus wordt geclassificeerd.
Thuisgekomen kan mijn langdurige eega al aan mijn smoelwerk zien hoe de voetbalmiddag te velde is verlopen. Vandaag meende zij een slechte afloop te onderkennen.
Maar toen ik haar in stug staccato schetste dat het gelukkige resultaat niet in verhouding stond tot het overall door de Kumar Kids vertoonde spel, sprak zij de verlossende woorden: “nou ja, je moet maar denken dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken…..” En “pats”, daar had ik de metafoor voor mijn impressie toch nog gevonden! Het paard stond weliswaar nog niet direct in de gang maar bleek spreekwoordelijk wel symbool te kunnen staan voor een paar gebeurtenissen rond AMVJ zelf en de pot van vanmiddag tegen nota bene “de club van de Paardenbaan” in het Alkmaarse.
Allereerst maar even de bevestiging dat ondergetekende, na al verlost te zijn van het vlagje langs de lijn, nu ook het etiketje van voorzitter in de papierversnipperaar heeft kunnen deponeren.
Om alle mediagekte voor te zijn: ik ben tijdens de ledenvergadering van vorige week niet door een plotsklapse overval uit het zadel gewipt, maar ben gewoon afgestapt om daardoor een jeugdig bestuurderstalent, tevens oer-AMVJ-er, het uitermate aimabele en enthousiast actief club-en bestuurslid Lex van Hees, in het zadel op het voorzitterpaard te kunnen zetten.
Daar had hij geen trapje voor nodig zoals onderstaande foto wellicht suggereert. Maar samen met een ander vrijwillig werkpaard en bestuurslid Emiel Obdeijn toont hij vol trots het door hem hoogstpersoonlijk via een pitch bij radio 538 gewonnen scorebord.
Ik weet zeker op het goede paard te hebben gewed als het erom gaat de club richting honderd jaar en ook daarna met nieuw élan maar met behoud van het kostbare erfgoed van de eigen AMVJ-cultuur voort te stuwen in de vaart der voetbalvolken. Succes, goede vriend!
En dan naar de pot van vandaag. Keek er naar uit, na het lekkere spel van vorige week tussen de Aalsmeerse bloemenbollen. Tegelijkertijd ook weer een tikkie voorzichtig, want de tegenstander had tot nu toe nog geen puntje behaald en was dus bepaald niet het beste paard van stal. Tegen deze achtergrond wil er nog wel eens sprake zijn van onbewuste onderschatting. Zeker als blijkt dat het team van Kumar en co. vanwege de lekkere start al door menigeen tot raspaardje is gepromoveerd; en dan is het bepaald niet denkbeeldig dat de heren al te gauw wat al te hoog te paard zitten.
De opmars te velde voelde al niet goed aan…..ginnegappend en verbrokkeld achter elkaar aansukkelend werd allerminst de indruk gewekt dat hier een tot de tanden gewapende topper de goede scheids van dienst de heer Van der Vaart (nee, geen familie van…) en de tegenstander een ferme hand kwamen geven.
De eerste tien minuten bevestigden die houding. Hier waren luxe- en geen werkpaarden aan de slag.
Gelukkig kwam er daarna een kentering die iets terug bracht van de positieve flow die zich de laatste weken zo duidelijk manifesteerde.
De tegenstander had niet veel meer in te brengen en het was geruststellend om te ervaren dat na vijfenveertig minuten de stal weer even kon worden opgezocht met een 2-0 voorsprong. Goals van Jeffrey Vendrik en Lionel Grootfaam. Het hadden er meer kunnen zijn.
In de rust zei een ouwe voetbalmakker van mij:“snel nog eentje erbij en het is klaar. Want als die anderen scoren, wordt het misschien net zoals de grote broers tegen Wit-Rusland….”. Ik was er net bang voor, daarvoor was het laatste deel van de eerste helft weer te goed geweest.
Maar tot mijn ongeloof gebeurde dat wel.
Door het paard achter de wagen te spannen of wel te denken dat de buit al binnen was, werd door Bordeauxrood aan Jong-Holland gelegenheid geboden om volbloed aan het knokken te slaan. Want het was inderdaad al vrij snel raak door slap verdedigen bij een corner van de gasten (2-1).
Jong-Holland trok – steeds nadrukkelijker in he zadel geholpen door een zwalkende, bijna hulpeloze thuisploeg – de stijgbeugels nog eens strak aan en was – onder meer door gevaarlijke vrije trappen – dichter bij de gelijkmaker dan AMVJ bij een grotere voorsprong. Wissels bleken ook al geen paardenmiddel om de ploeg weer aan de gang te krijgen.
Het was dan ook een klein wonder dat het thuisteam toch nog ongeschonden met een neuslengte als eerste de eindstreep haalde. En zo het ongeslagen ritme, zij het met pijn en moeite, handhaafde.
Was het vorige week de tegenstander die ruiterlijk bekende dat AMVJ twee punten verloren had, ik kon nu niet anders dan tegen de aardige coach van Jong Holland eerlijk zegen dat wat mij betreft zijn ploeg, gezien de prestatie in het tweede bedrijf, minstens een eerste punt verdiend had. Blijkbaar zit de nieges bij de ploegen die in de hoek zitten waar de zweepslagen knallen…..(zoals vorig seizoen bij AMVJ)
Hij was het met mij eens, Edwin Keizer, van oorsprong Volendammer en jawel, naar in het leuke nagesprek bleek, zoon van Jan, Keizer onder de scheidsrechters van weleer.
Nu op leeftijd maar in zijn tijd een topreferee die streng maar rechtvaardig ook de grootste teams in de voetbalwereld genadeloos onder de duim hield.
Ten bewijze van de familierelatie hieronder vader en zoon.
Dit alles tot slot van uiteindelijk toch een aardige middag, ondanks het matig potje concours hippique van Bordeauxrood.
Volgende week weer fris en vrolijk de wei in, vrienden!
Ik zoek voor vandaag de stal op…..
Dirk
