De gesel van beperkingen waarmee virologen – al dan niet ook vinoloog – het persoonlijk en maatschappelijk leven van de gewone mens een paar jaar in een ijzeren greep hielden, veranderde in de afgelopen weken plots in een toverstaf waarmee hocus pocus pilates alles in één klap weer “normaal” werd.
De mondkapjes konden af, de voorraad van 40 miljoen van die adembenemende dingen, die de heer S. van Lienden de overheid “geheel belangeloos” voor een eigen gewin van vele miljoenen aansmeerde, kan op de brandstapel. Het gemis van een coronapaspoort kan geen Wappie meer worden aangewreven. De theaters en bioscopen stromen weer vol; en in de Arena was het afgelopen dinsdag volle bak gezellig, (behalve de afloop dan) en op de Bible-belt kunnen de voormalig opstandige kerken weer netjes en godsvruchtig gehoorzaam meedoen met de rest.
Zelfs coach Ricky Kumar, die in het dagelijks leven voor een evenementenbedrijf werkt, houdt op deze zaterdag ondanks alles weer kleur op de wangen… (zie hierna)
Het regent trouwens weer festivals en concerten; en de gretigheid van de fans om het lange gemis aan “lekker en normaal uit de bol gaan” schielijk en voor aanzienlijke entreeprijzen te compenseren, kent geen grenzen.
Kortom: “hè, hè, we hebben er lang op moeten wachten, maar nu ook Ab Osterhaus en trawanten niet meer aan de babbeltafels op buis geplakt zitten, kunnen we weer normaal onze gang gaan.”
Hoezo normaal?
Waren de gruwelijke uitwassen van het individuele en/of collectieve Ego van voor het coronatijdperk al niet een beetje of liever: heel erg abnormaal?
Waar je ook keek: dicht bij huis, in de gemeenschap waar je woont, ons eigen als zogenaamd normaal gekenschetste vlekje op de aardbol of elders in de wereld: er gebeurde toch rottigheid en ellende genoeg om het ook toen al niet als normaal te moeten bestempelen?
Uw chroniqueur van impressies over de daden van Bordeauxrood had de stille hoop dat de noodgedwongen verstilling die een klein maar machtig virusje pandemisch teweeg bracht zou leiden tot een overall erkenning van het feit dat we abnormaal of zo u wilt toch behoorlijk krankzinnig bezig zijn geweest.
Denk bijvoorbeeld aan alle schandalen van de afgelopen tijd in showbizz en kerk; aan het elkaar ongezouten voor rotte vis uitmaken van collega’s in ons democratisch rolmodel: de Tweede Kamer; aan toch ook het krankzinnige gedoe van zogenaamde supporters in en rond de stadions…. en zo kan ik nog wel een tijd doorgaan.
Maar waar het me om gaat is of mijn hoop dat we tijdens de relatieve stilte in onze Corona-bubble , met zijn allen “een beetje wakker zijn geworden in het bewustzijn dat het anders moet, wil de zaak niet compleet spaak lopen over niet al te lange tijd”. Of om het maar een tikkie zweverig te stellen: is er wat meer balans waarneembaar tussen het met veelal negatieve gedachten geladen hoofd en het liefdevolle, vredige hart?
Natuurlijk niet als je kijkt naar alle brandhaarden in de wereld waarvan de Russische heerszucht en zijn alles vernietigende geweld richting onschuldige mensen(kinderen) ons op dit moment als de meest waanzinnige vorm van gekte de adem doet inhouden.
Hoezo terug naar normaal?
Maar misschien is er desondanks een klein sprankje hoop op een kentering wanneer blijkt hoe groot het gevoel van mededogen is van hele hordes gewone mensen met de slachtoffers van deze afzichtelijke slachting: de Oekraïense bevolking.
Het blijft niet bij een “aflaat”-storting op giro 555, maar overal in ons goede landje worden acties op touw gezet om bijvoorbeeld vluchtelingen zo goed mogelijk te ontvangen en hen een helpende hand toe te steken. Het mooie daarvan is dat het plots mogelijk blijkt om samen dingen te regelen die in “normale omstandigheden” tot eindeloos overleg en vaak tot uiteindelijk niks doen zouden leiden.
Er zijn vele voorbeelden van deze uit mededogen gedreven krachtenbundeling. Een mooi voorbeeld dicht bij huis.
AMVJ Voetbal en alle andere clubs op Sportpark het Loopveld stellen binnenkort hun velden en accommodaties twee dagen per week beschikbaar om de Oekraïners die in Amstelveen en omgeving zijn opgevangen de gelegenheid te geven om te sporten en te recreëren. Daartoe is onder meer gezamenlijk en in no time een stevige begeleidingsorganisatie opgezet om alles in goede banen te leiden.
Ik ben ervan overtuigd dat hier “het hart het hoofd aanstuurt”. En dat is in het verenigingsleven van alledag lang niet altijd de normale gang van zaken. Het zou daarom mooi zijn als acties als deze de voorbodes worden van een “nieuw normaal” waarin mededogen, naast respect en andere “hartelijke deugden”, een van de bewuste standaarden wordt in de relatie tussen ons mensen.
Een abnormale veronderstelling?
Ik hoop dat het goed komt, want het is te makkelijk om in het dagelijks leven groot en klein leed bij een ander af te blijven doen als “eigen schuld, dikke bult…” of: “die sukkel maakt er een potje van…” en meer van dat soort Ego-gedoe.
Nu zal menigeen die mij wat beter kent mij na dit palaver kunnen antwoorden: “mooi hoor Dirk, maar je weet toch: “verbeter de wereld en begin bij jezelf…..”. Klopt vrienden, maar ik doe mijn best en als het lukt om niet in oud gedrag te vervallen, voel ik bij bepaalde gebeurtenissen in het leven van alledag, in plaats van ergernis of schampere gedachten over of kritiek op een ander gelukkig toch ook momenten van mededogen.
Zoals deze week in de Arena en ook op het Loopveld vanmiddag. Het was het geval bij twee keepers.
André Onana heeft na een glansperiode een nare tijd achter de rug en moest na dik een jaar gedwongen stilstand vrij plotseling weer aan de bak. Dat ging hem tot nu toe bepaald minder af met als dieptepunt de in alle opzichten dure tegengoal tegen Benfica. Oké, het was niet sterk en er zou alle aanleiding zijn om hem dat nog eens extra in te wrijven. Zoiets waar Gijp en Derksen een giftig of kleinerend handje van hebben. Ik kon er niks aan doen maar ik had met die jongen op dat moment gewoon te doen.
En deze middag? Want het moet toch nog een beetje over de wedstrijd van AMVJ tegen Marken gaan.
Ik houd het kort: op andere sites staat vast een uitgebreid verslag van een wedstrijd die wat mijn betreft maar geen wedstrijd wilde worden. Marken was niet persé gekomen om te winnen en Bordeauxrood bezat helaas niet het vermogen om het overwicht dat ze wel zeker hadden te gelde te maken.
Van lekker voetbal was nauwelijks sprake. Mede-oorzaken: windkracht 4 tot 5 recht over het veld en een steeds slechter bespeelbare hobbelmat. Voor Marken minder problematisch omdat zij grotendeels achterover leunden en louter de lange peer naar voor hanteerden. Voor AMVJ, dat wel probeerde combinaties op te zetten, werd het een kleine martelgang over het hotseknotsbegonia gras.
Hun inspanningen leverden voor rust een paar mogelijkheden op, maar geen echt doelrijpe kansen.
In de tweede helft van deze door jeugdige scheids Thomas goed geleide pot een vechtlustige thuisploeg die op zoek ging naar een verdiende voorsprong. Maar zelfs een paar levensgrote kansen onbenut liet.
Eentje nog vlak voor tijd, die, toen iedereen zich al had verzoend met een Van Turenhoutje, leidde tot een peer van de Markengoalie waardoor de bal met de wind in de rug over de verkeerd taxerende Maksim van Ingen heen hobbelde en via een meegelopen Markenaar al koppend in het doel verdween (0-1).
Met ongeloof zag de AMVJ- zijlijn dit makkes gebeuren. Zelfs de coach van Marken, de sympathieke Ron van de Velde, en de ook al aardige voorzitter Jan Peereboom van die club vonden het drie “gevonden” punten.
Dat vond ook onze coach, maar met even met een veel minder vreugdevolle grijns (zie hierboven voor de gijns en hieronder het filmpje van de niet-grijns).
Maar ondergetekende had louter erg te doen met onze normaliter puntenpakkende kanjer goalie. Maar die helaas nu in de allerlaatste seconden een voor hem abnormale fout maakte.
Conclusie: “je bent nooit te laat om te leren en waar mededogen te voelen in plaats van……”
(en vult u maar in)
Dirk
Naschrift
Mededogen is volgens deskundigen toch iets anders dan medelijden. Ik vond de volgende beschrijving van mededogen en heb die in deze impressie bedoeld.
Mededogen is daarentegen kort gezegd dat je jezelf (ego of hoe je het wilt noemen, eigenbelang en emoties) aan de kant zet en iemands lijden wel aangaat, maar er niet zelf in mee gaat. Zo kan je iemand objectief helpen, vanuit een helder oogpunt en zonder oordelen. Waarschuwing: dit kost wel enige training/moeite 🙂
