Het door Corona ook competitiematig behoorlijk verstoorde programma in 2A van de zaterdag veroordeelt bij tijd en wijle ook pegelvrije pleziervoetballers om bijna professioneel aan de bak te moeten. Voor Bordeauxrood betekende dit, dat ze binnen acht dagen drie keer moesten aantreden.
Zaterdag jl. tegen EDO, dinsdagavond voor de eerste keer op het prachtige kurk ingestrooide kunstgras op het Loopveld; om zich zaterdag naar Zaandam te spoeden om daar tegen een heel nieuwe club met een gloednieuw logo aan te treden (zie hierna).
En die deze “fysiek en mentale last” (nou ja…) bovendien moest zien te klaren met een Omikroneus dan wel gewone griep gevelde, skivakanties geboekte, blessure gekwetsten, gecomplementeerd met zo maar gestopte afvallers, zo langzamerhand aardig uitgedunde selectie.
Uw chroniqueur van de Bordeauxrode handel en wandel kon bijvoorbeeld deze ochtend een tiental afwezigen in de prullenbak van de Wedstrijdzaken-app deponeren. Voor de coach restte een cohort van 15 strijders waaronder twee keepers. En ik zeg u vast: dat wordt de komende paar weken niet beter.
Maar goed, onder het motto: “gedeelde smart….”: we zijn de enige niet die met de radicaal veranderde omstandigheden moeten dealen en er het beste van te maken.
Dat lukte tegen EDO op zijn billen in de laatste minuut (zie mijn impressie van vorige week) en zo bleef de zegeflow intact. Niet goed maar wel lekker.
Tegen het gepromoveerde Waterwijk moest er opnieuw creatief met de opstelling worden gepuzzeld door coach Kumar en zijn trouwe assistent Nick Tavenier. En dat was helaas te merken tegen een zichzelf verbazende tegenstander.
Een stevige ploeg die aanvankelijk, naar zeggen van de aardige en gedreven clubman en voorzitter John de Vries, ging voor puur handhaven. En naar nu blijkt met HBOK driftig in de strijd is om de koppositie en de periodetitel. Na vandaag zelfs als fiere koploper.
De basis voor dit door vriend en vijand onverwachte succes ligt zo te zien vooral in de collectieve werklust van het team. En ook, zo verzekerde de voorzitter mij, in de sociale cohesie (vriendjes van elkaar). Aan dat laatste ontbreekt het AMVJ 1 ook niet en die verbondenheid uit zich ook zeer regelmatig buiten de witte krijtlijnen in feestelijker omgevingen.
Want het moet gezegd: in het strijdperk is dat niet altijd het geval. Het ontbreekt niet aan goede wil maar als het niet loopt zoals het moet, is “los zand” een toepasselijker typering voor het team.
Zeker in de beginfase tegen Waterwijk kon de trouw opgekomen Bordeauxrode zijlijn het bepaald niet warm krijgen van de vertoning van hun acteurs.
Hoe anders voor de toch ook aanwezige adepten van de gasten. Die zagen na een minuut of tien (na sullig balverlies aan AMVJ-kant) één van hun voorwaartsen (Lindo Pourchez) op de brommer langs alle defensieven van de thuisclub snellen en beheerst de 0-1 aantekenen.
De Kumar Kids konden ook na deze treffer weinig potten breken en het was dat ook Waterwijk het net niet meer wilde vinden, anders was het pleit al voor rust beslist.
Kort na het begin van deel twee was het echter weer raak voor de Almeerders. Defensieve slapte bij AMVJ gaf hun spits alle ruimte om de bal van behoorlijke afstand doodgemoedereerd met de binnenkant in het kruis te deponeren (0-2).
Van de thuisploeg was tot dan en daarna weinig gevaar te duchten, totdat de uitblinkende Robin Meerhoff zo’n 25 minuten voor tijd met een droge schuiver plots tegen scoorde (1-2). Dat gaf Bordeauxrood blijkbaar toch een kick want even plots bleek er wel druk gezet te kunnen worden en hardwerkend op jacht te gaan naar een gelijkmaker.
Daar schrokken de ook wel een beetje moegestreden tegenstanders behoorlijk van, want die liep het in het laatste kwartier zichtbaar behoorlijk dun door de broek.
Het eindsignaal werd dan ook door alles en iedereen uit Almere met vreugdeknuffels begroet na de zoveelste zege van hun sterren. Een winst die tegelijkertijd het Waterloo betekende voor de puntenrace van AMVJ. Niet geheel onverdiend en jammer dat er in de slotminuten ook nog een – beetje onnodige – rode kaart viel in een poging om een doorgebroken Waterwijkspits het scoren te beletten.
Geen toeval dat op mijn terugkeer naar huis Radio 10 het wereldberoemde festivalnummer uit mijn speakers liet schallen……
Teleurgesteld maar geenszins gebroken gaf coach Kumar zijn pupillen donderdag vrijaf om in huiselijke kring te herstellen van de inspanningen. Want zaterdag 12 maart stond er weer een, zo op het oog en onder normale omstandigheden niet al te lastig ogend potje tegen een laag geklasseerde opponent op de rol.
Wellicht gaan nu bij een enkeling van u de wenkbrauwen in vraagtekenstand vanwege onbekendheid met het logo en de naam van de thuisploeg. Maar de bestuurderen van FC Zaandam konden bevestigen dat ze voortaan samen met Zaanlandia als “ZVC” (de Zaanse Voetbal Combinatie) de velden zullen bestormen. En als het meezit over niet al te lange tijd op een compleet gerestaureerd complex, inclusief een gloednieuw clubhuis.
Dat de sloop als was begonnen kon worden afgeleid uit het feit dat het hoofdveld met imposante tribune al in chaos was veranderd en de wedstrijd op een bepaald niet egaal bijveld moest worden afgewerkt.
AMVJ alweer aantredend in een fors aangepaste samenstelling met bijvoorbeeld een gloednieuwe verdediging en dito middenveld. Logisch dat het na aanvang nog bij lange na niet gesmeerd liep bij de Kids. ZVC (het is even wennen) bleek over een paar talentrijke voorhoedespelers te beschikken en een bekeken nummer tien, die tot geconcentreerd verdedigen noopten. En dat lukte niet altijd even goed, maar schade liep AMVJ niet op.
Integendeel: het kwam op voorsprong omdat na een lange peer naar voren Tyrell Perri de hele verdediging van de opponent zijn hielen liet zien om vervolgens netjes de 0-1 in het netje te schuiven.
De rest van de eerste helft bleef het daarbij. Het was rommelig bij AMVJ en de tegenstander probeerde vergeefs gelijk te komen. Eén keer moest kiep Maksim van Ingen al zijn niet geringe talenten aanspreken om dat te voorkomen door met een stijlvolle reflex een op korte afstand snoeihard ingekopte bal uiterst fraai zijn heiligdom uit te tikken.
Na rust bleef het voor Bordeauxrood hard werken in deze matige, door scheids Jongejan overigens adequaat geleide, pot. Lange tijd leed de thuisploeg aan pure schotloosheid en was AMVJ ook niet erg in staat om hun goalie genadeloos onder vuur te nemen.
Tot een minuut of vijftien voor tijd toen de score in korte tijd tot 0-4 werd uitgebouwd. Eerst was het opnieuw Tyrell Perri die op haast identieke wijze als bij zijn eerste goal de 0-2 liet aantekenen. Een falende defensie van ZVC (inclusief keeper) liet de ingevallen Teddy Mijnals de voorsprong tot 0-3 op-frommelen. En het slotakkoord was opnieuw voor Tyrell die daarmee geen bal mocht meenemen maar wel zijn hattrick in vreugde mag gaan vieren (0-4).
Hoewel niet groots een welverdiende overwinning vond ook een over all tevreden Ricky Kumar.
Na een vermoeiend weekje dat toch zes puntjes in de tas opleverde en een herstel ook van de dinsdagavond zoekgeraakte puntenflow. Kortom: een weekje lekker trainen, hopelijk met niet te veel uitvallers en dan gewoon op zaterdag weer thuis tegen Marken voluit gaan zoals het was tegen HBOK.
Dat is het gedroomde vooruitzicht van
Dirk
