Na de eclatante remonte van Bordeauxrood in een heel acceptabele pot tegen OSV vorige week, was het de vraag of het over het algemeen rood wit getinte keurkorps van coach Kumar de zeperd van Ajax een beetje had verwerkt. En of zij en vooral de zonovergoten teamgenoten, gezien de bibberende avondkoude tijdens de trainingen, nog voldoende mentale en fysieke weerstand hadden getankt om ook de laatste match voor de stop nog de pannen van het dak te spelen.
Dat moest dan gebeuren tegen CSW uit WiInis, een plaatsje dat onderdeel is van een conglomeraat van een achttal dorpen in de buurt, dat onder de naam: “de Ronde Venen”, in de provincie Utrecht op de kaart prijkt.
Hoewel Amstelveen voor mijn hybride karretje op een steenworp afstand van Wilnis ligt, was ik gedreven door een ingesleten vertrekprotocol, in ieder geval tijdig op het fraaie complex van “de Christelijke Sportvereniging Wilnis” aanwezig. Niet vermoedend dat niet alleen het weer een guur en onbestendig karakter vertoonde, maar ook de voorbereiding niet bepaald zonnig was.
Een nerveus heen en weer dribbelend trainerstrio was het eerste dat ik in de overigens gezellige kantine van de thuisclub aantrof. “Waar bleef de lieftallige fysio, die (dreigende) letselschade van de heren met tape, zalf, spuitbussen en gevoelige handjes moest zien te voorkomen?” “En waar bleef onze vaste profi-grens, die zich ook nog niet had gemeld?”
Niet erg rustgevend zo’n start zo voor een belangrijk potje tegen een op de ranglijst gelijkwaardige tegenstander. Gelukkig waren de oogjes van fysio nog zo tijdig opengegaan dat zij alle kneusjes kon wegwerken. Maar een laat belletje van grens Steve dat hij afhaakte wegens een niet nader genoemde ongesteldheid was een extra domper op het toch al niet florissante humeur van coach Kumar.
Met een plu boven het grijze hoofd drentelde ik over de regenbestendige kg-mat naar de warming up. “Nee”, ze hadden nog geen oplossing voor het grens vraagstuk.
Het moet een vlag van pure verstandsverbijstering zijn geweest, maar ik hoorde mij spontaan aanbieden om dan nog maar één middagje door het leven te gaan als “uw chroniqueur met het vlagje”.
En zo geschiedde. Ondanks een enkele bedenkelijke kanttekening, “dat je dat een senior bestuurslid/vrijwilliger/supporter met dit weer zeker niet mag aandoen” (en meer van die welgemeend aandoenlijke praat).
De goede Lucky toverde nog een XXL-trainingsbroek en een middelmaat jackje uit zijn arsenaal aan plunje tevoorschijn en ik kon de scheids van dienst, de daarna prima fluitende heer Jongejan, meedelen dat hij het vandaag moest doen met een senior met vlagje.
Vond hij in ieder geval geen bezwaar.
Maar de weergoden zagen deze – ik geef het toe wel wat bizarre – toestand blijkbaar met afgrijzen aan, want het was al geen lekker weer, maar vrijwel na het begin van de match probeerden ze met harde winden en geselende regenstriemen mij uit te nodigen om toch maar op de – goed gevulde – tribune te gaan schuilen.
Misschien was dat ook wel gebeurd als ons aller “Boertje”(René) die wachtend op zijn invalbeurt in de dug-out zat te verkleumen, mij desalniettemin nog zijn warme coat had aangetrokken (dikke zoen en dank!).
En zo was ik met beslagen brilletje en al, half en half* getuige van een enerverend potje voetbal met twee gezichten. *Een beetje grens ziet lang niet alles wat er zich te velde afspeelt, want het spook van buitenspel loert tegenwoordig tot op een teennagellengte.
Maar ik zag wel dat hoe natter het werd, hoe beter de Kumar Kids tekeer gingen.
Zeker de eerste 35 minuten speelden ze heel prima en gedreven. De tegenstander kwam er behoudens één gevaarlijke maar niet benutte, want door Levien Rocha lekker gepareerde counter, nauwelijks aan te pas.
Kostte wel een hoop energie, maar mentaal deed de inmiddels verkregen 0-2 voorsprong zijn energetisch werk (goals uit een corner die er droog en hard werd ingejast door Jeffrey Vendrik; en 2-0 uit een fraaie gekromde vrije trap ineens door Lionel Grootfaam).
In de laatste tien minuten in de eerste helft kwam de thuisploeg wel iets meer aan de bal, zonder de puike verdediging van Bordeauxrood ernstig te kunnen verontrusten.
Getuige van de rustbabbels door coach en spelers zou het tweede bedrijf een getrouwe kopie moeten worden van de eerste vijfenveertig minuten. Dat werd het echter geenszins. CSW had de opdracht oom een tandje bij te zetten blijkbaar het best begrepen, want het speelde twee niveaus agressiever harder dan voor rust.
Je had er op kunnen rekenen dat ze zich niet als makke schapen naar de bekend bank zouden laten leiden, maar aanvankelijk reageerde AMVJ daar wat aarzelend op. Het geavanceerde spel van voor rust werd nu vroegtijdig gekild en de lange haal die de CSW’ers veelal hanteerden stichtte toch behoorlijk wat onrust in de AMVJ defensie.
Maar ondanks de tegendruk het was wel weer mooi om te zien dat het collectief voor een goed resultaat bleef knokken.
Waterkoud en kletsnat maar met een warm hart zag ik langs het lijntje het hartverwarmend verweer van aanvoerder Jimmy Jansen en zijn maatjes zich voltrekken.
Er kwamen wel kansen voor de thuisploeg, maar die werden of knullig om zeep geholpen of goed verdedigd. Het redelijke open huis dat door die dadendrang werd geschapen gaf echter ook Bordeauxrood voldoende kans om de pot in het slot te knallen.
Maar ook de eerder genoemde Boertje kon dit keer zijn invalbeurt niet met een goal bekronen (logisch als je je warme jack uitleent aan een grijsaard). Ook andere kansen werden niet benut; en dat maakte dat het tot de 96e en een halve minuut (volgens de goede scheids nog krap bemeten blessuretijd) toch nog behoorlijk billen knijpen langs de kant. Want het was in de 80e minuut toch nog 1-2 geworden na een rommelig gedoe in het zestienmetergebied.
Maar ook die spanning hield de verkleumde botten op levenstemperatuur.
En eenmaal in de kleedkamer was het leed via een collectieve hospartij al helemaal snel geleden. 1-2 gewonnen!
Mooie zege, prima slot voor het winterslot en helemaal een lekkere opmaat voor de tweede gala-avond die onze nieuwe voorzitter Lex van Hees met een groepje vrijwilligers de club vanavond heeft bereid.
En nu op naar Valencia om daar ook aan de club van die naam te laten zien dat AMVJ niet te verslaan is (maar dan heb ik het niet over voetbal).
Het vlagje dus weer (voorgoed/voorlopig) opgeborgen, worden de hondstrouwe supporters, de Kumar staf en het team, alle AMVJ-ers, de lezers die mijn impressies nog steeds verteren, en iedereen die deze mooie club een goed hart toedraagt een formidabele kerst, een luisterrijke jaarwisseling en vast een voorspoedig 2020 van harte gewenst door (een rillerige selfie) van
