AMVJ heeft dinsdagavond in de thuiswedstrijd op het terrein van de tegenstander op een uiterst waardige wijze afscheid genomen van het bekertoernooi. Voor de eerste keer sinds decennia doorgedrongen tot de knock-out rondes waren, na de verassend verdiende overwinning op afdelingsgenoot WV (enz.), nu “de profs” van zondag tweedeklasser NVC (Naarden) aan de beurt om te ervaren dat Bordeauxrood niet zomaar een walk-over-ploegje is. Met spelers als de absolute blikvanger Kiki Musampa aan het front (wie kent hem niet uit de gloriejaren van “ons aller jeweetwel”) was overigens de verwachting bij de NVC aanhang wel degelijk dat het pleit snel en met grote cijfers in dit tussendoortje beslist zou worden.
Daar leek het aanvankelijk in de eerste vijftien minuten niet zo erg op. Brutaal als de Mauricemeute nu eenmaal is, werd er door de ploeg voluit druk gezet tegen deze in alle opzichten bepaald hoger te kwalificeren tegenstander. Er kwamen ook een paar mogelijkheden om doelgericht te worden maar dat leverde niets op.
Toen echter, volgens afspraak, werd teruggeschakeld naar “het later opvangen van de gasten” (AMVJ speelde immers “thuis”!) ging het aanzienlijk minder crescendo. In plaats van compacter te ballen werd er verdedigend plots door het hele team teveel ruimte geboden. En toen bleek ook direct de slagvaardigheid van de opponent. Het was dan ook volkomen logisch dat de rust aanbrak met een 2-0 voorsprong voor de mannen van coach Arno Splinter (nog zo’n oud- profcoryfee die ook in het veld bepaald niet zou hebben misstaan). Maar desalniettemin was van een walk –over weinig tot niks te merken geweest. Daarvoor speelden de AMVJ boys, die met prima vervangers voor een paar geblesseerd of werkzame basis spelers aantraden, ook in het tweede deel van de eerste helft bij vlagen nog heel aardig voetbal.
De vrees voor dan wel de hoop op een afstraffing (het is maar voor wie je bent) werd in het tweede bedrijf door Eén rigoureus naar de vergetelheid gebald. Met veel flair werd de begindraad van de pot weer opgepakt en de druk op de helft van NVC opgevoerd.
En er kwamen nu ook echt kansen. Zeker toen ook de doelman van de tegenstander vlak na rust besloot om ook een “Piet Veldhuizentje” te produceren, door een mispeer voor een perfect doeltreffende lob voor de voeten van Tjerk Veltman te deponeren. De inspiratie die uit dit dankbaar maar mooi uitgepakte cadeau opwelde, deed AMVJ gedurende zeker twintig minuten de heersende partij zijn tegen een toch redelijk van het stuk gebrachte en verward opererend NVC. De gelijkmaker van Leon Götz was dan ook even volkomen logisch als de tenietgedane voorsprong van de gasten voor rust.
Jammer dat de euforie over deze goed uitgevoerde treffer bij Eén net iets te lang duurde, want na een makkelijk toegekende, maar weinig alert behandelde vrije trap was één mooie één- op- één actie van de eerder geafficheerde blikvanger van NVC voldoende voor een nieuwe voorsprong van zijn ploeg. Een tegenslag die de jongens van coach Maurice niet meer te boven kwam. De pijp raakte leeg en de inbreng van de twee nog resterende wissels kon het tij ook niet meer keren. En laten we wel wezen: de tegenstander liet dat ook niet meer toe en stelde de zege veilig met nog een vierde treffer. Maar over de gehele pot genomen: een prima performance van de jonge garde van Eén tegen een tegenstander waarvan de coach na afloop zijn respect toonde door afspraken te maken voor een oefenwedstrijd als voorbereiding voor het nieuwe seizoen. Waardiger had dit vertrek van Bordeauxrood uit de bekercompetitie niet gesymboliseerd kunnen worden, vond
Dirk
