In de volle overtuiging dat AMVJ Eén de bloemetjes nu eindelijk eens een keer zelf buiten zou gaan zetten bij en tegen Angstgegner Flowercity (Aalsmeer), had ik stiekem al een bloemrijk epos voorbereid over mijn gelauwertakte helden van Bordeauxrood die met oogstrelend spel de ban hadden doorbroken en voor de eerste keer de zegerijke gladiolen mee naar het Loopveld hadden genomen.
Welnu de gladiolen zullen het wel niet tot volgend seizoen uithouden en mijn epos heb ik voorlopig in een achteraf archief moeten opslaan.
Want al na een minuutje of twee na de openingsriedel van de dit keer toch wat schriel acterende arbiter van dienst, viel het verfijnde tactisch concept van coach Maurice prompt in duigen toen het eerste de beste sprintje een hamstringwissel van spits Tjerk Veltman tot gevolg had.
En toen het al na 18 minuten, door twee keer wel erg weifelend optreden van de immer door mij zo geroemde solide defensie, 2-0 stond voor de thuisploeg, vreesde ik dat ook dit keer mijn impressie over het uitje naar de bloemenstad doorspekt zou moeten worden met brandnetel -en onkruid gekruide taal.
Maar het rare is dat, daargelaten de twee defensieve zeperds aan het begin en de luguber ogende eindstand aan het eind,aan het veldspel van Bordeauxrood op zich weinig aan te merken was. Integendeel, voetballend oogde de Mauricemeute (ook naar diens toch anders niet malse oordeel)gedurende grote delen van de pot beter dan dat van de tegenstander. Maar op één onderdeel van het edele spel was Aalsmeer aanvoerder Mark Schol en zijn maten veruit de baas. Want het leerzame lesje in effectiviteit dat AMVJ deze middag kreeg was er om een een hele grote punt aan te zuigen. Immers de in verhouding weinig talrijker keren dat de overigens uitblinkende voorwaartsen van Aalsmeer in de buurt van de 18 jaar jeugdige maar erg lekker inval-keepende Yanick van der Meijs opdoken, lag de bal ook meteen in het netje.
Bij AMVJ stokte het aanvallend daarentegen vaak bij de zestien en als er al kansen kwamen werd daar gewoontegetrouw immens slordig mee omgesprongen.
Er was zelfs een behoorlijk buitenspelverdachte tegengoal van Wieger Visser voor nodig om vlak voor rust de hoop op Aals-méér bij Bordeauxrood alsnog levend te houden.
Maar nog voor de eerste vijfenveertig verstreken waren
produceerden “de effectievelingen” in een flitsaanval en met een prima goal een schier onoverbrugbare 3-1.
Die brug bleek na de pauze nog veel verder te ver toen AMVJ een paar beauties om weer aan te sluiten bleef negeren en een nieuwe Aalsmeer-flits zelfs de 4-1 op het bord bracht.
Jonne Seriese mocht uit alweer een strafschop nog even aan zijn persoonlijke statistieken poetsen en zo de stand een wat dragelijker aanblik geven. Maar ook omdat de pijp bij Eén behoorlijk leeg was en opportunisme nou (en gelukkig) niet het speltype is dat deze ploeg tot in de perfectie beheerst, mocht een overigens terechte winnaar de eindstand naar een -aan het totale spelbeeld afgemeten- wat al te flatteuze hoogte opschroeven.
Na afloop heb ik mijn denkbeeldige Gladiolen maar aan de meegereisde moeder van Yanick gegeven omdat deze A junior het ondanks de vijf (schuldloze) tegentreffers zo prima had gedaan.
Voor Eén rest de flowerpower gedachte dat ze dit seizoen niet meer naar Aalsmeer hoeven en dus weer fris en vrolijk op weg kunnen naar de volgende finale, waar hopelijk wel een heldenepos met Gladiolen op mogen volgen van
Dirk
