Afgelopen zaterdag kwam AMVJ toch met een wat naar gevoel het terrein oplopen. Niet dat er wat mis is met de velden, de fietsenrekken of de kantine; Nee, het was de sfeer die we daar hebben achtergelaten na onze laatste wedstrijd gespeeld te hebben. Die wedstrijd bepaalde of we tweede of derde zouden eindigen in de competitie en ook al voelde we ons sterk, de zenuwen kostte ons de kop en we verloren. Desalniettemin durfde we met 14 spelers aan te treden (alhoewel er een paar liever bij AMVJ hadden gespeeld dus uit protest daar eerst naar toe zijn gereden ) en kon na warmlopen/inschieten de wedstrijd beginnen!
Meteen stormde WV-HEDW op ons af en zaten er lekker in. Dit gaf AMVJ eenzelfde kracht waardoor de strijd gelijk op ging. De bal overpasen, de bal verliezen, de bal opvangen om vervolgens te hard voor je uit te spelen. De coach die roept ‘erbovenop’ en de grens die met zijn vlaggetje zwaait. Bekende taferelen op het veld. De verdediging zat er goed op. Er kwamen veel ballen en keepertje Gerrie voldeed aan de verwachting: mee doen met het spel. Fleur, Shirley en Ruth hielden het in het midden goed dicht en aan de zijkanten stonden Corno en Bracha goed mee te doen. Het was lastig voor hun aanval om er doorheen te komen, ondanks dat er veel ballen die richting op gingen. Het middenveld moest zorgen voor aansluiting en druk. De aansluiting lukte aardig met Wen, Clau en Saar aan de buitenkanten, maar sterke druk bleef uit. De aanval kreeg hier een daar een bal, er werd wat overgetikt maar elkaar vinden was lastig. Hoe vinden jullie het klinken? Inderdaad, proberen deden we zeker, maar slagen nog niet. Het was tijd voor rust.
En de rust pakten we met beide armen aan! We wisselden van opstelling, meer de aanval in, en we gingen voor alles en niets. En wauw dit resulteerde in mooi spelletje! De bal bleef op de helft van WV-HEDW en AMVJ had kans na kans. Mau kwam een aantal keer mooi vrij voor het doel en Arie stond centraal in de spits. De individuele acties kwamen wat meer tot zijn recht en Lottie nam zeker 5 mooie corners. Vanuit het middenveld werd druk gezet en de verdediging bleef sterk. Dit was het AMVJ wat wijzelf en de toeschouwers graag zien. Maar, ja helaas er komt een maar, het doelpunt bleef uit. Na 80 minuten spelen was de bal nog steeds niet over de lijn gegaan. Nou ja, over de zijlijn, over de achterlijn, maar niet de doellijn. Gelukkig bleven we knokken, we wisselden waar nodig en toen kwam Clau met een prachtige voorzet op Wen! Die maakt een mooie actie en… JEEEEJ AMVJEEEE… doelpunt!! Na 85 minuten spelen was eindelijk het goal er. Wat een opluchting! De laatste paar minuten werden uitgespeeld toen klonk het eindsignaal. Met een welverdiende uitslag liepen we het veld af. 1-0, YES!
Liefs,
Tam & Eef
