Het was zaterdag typisch zo’n middag waarin de randverschijnselen rond een potje voetbal tot meer opwinding leidden dan de prestaties van de acteurs te velde. Het was om in liturgische termen van deze periode te spreken na Goede Vrijdag bepaald geen Stille Zaterdag op de thuisbasis van AMVJ. Dat gebeurt niet tot nooit op het Loopveld maar blijkbaar was de inhaal wedstrijd tegen Hellas Sport uit Zaandam de uitzondering die een vrijwel altoos vredige regel bevestigt.
Niet dat er aan criminaliteit grenzende schermutselingen of zo plaatsgrepen. Maar er mag ook niet verhuld blijven dat met het vorderen van de speeltijd een behoorlijk aantal acteurs: spelers, dug-outs, en af en toe ook aanhang van beide clubs verbaal op zijn zachtst gezegd niet op hun best waren. De emoties liepen met andere woorden af en toe best tot een redelijke verbrandingsgraad op.
Dat in de ogen en oren van menig vriend en vijand ook de scheids van dienst, de goede heer Westland fluitend niet een van zijn beste dagen had, is slechts een optekening van opgevangen geluiden. Zeker na afloop wens ik louter goede woorden neer te schrijven over de referees in onze klasse; zelfs al was het oordeel van de leidsman van vandaag over zijn begeleiding door de thuisclub na afloop naar streng zeggen: rapportwaardig.
Les: blijkbaar is het aan de thuisclub om bescherming te bieden; zelfs als er van fysieke noch direct verbale bedreiging sprake is; en moet het in de nazit officials en trainers van de gasten beletten om, ook in uiterst fatsoenlijke bewoordingen iets op te merken over een in hun ogen onterecht genomen beslissing. Het zij zo.
Hielpen goedbedoelde pogingen tot de-escalatie niet direct tot het slinken van zijn toorn, dan kome de referee na een rustige zelfreflectieve zaterdagavond bij de open haard hopelijk nog wèl tot iets mildere inzichten. Want het is weliswaar na afloop ” gewoon klaar” , maar het gebeurde hoeft ook niet tot ongekend schokkende gebeurtenissen te worden afgewaardeerd. Daarvoor bleven de bewoordingen van de teleurgestelde Hellas mensen zoals gezegd binnen alle vormen van fatsoen.
Maar goed, gedurende lange tijd leek het er niet op dat dit treffen in de tweedeklasse a van het zaterdagvoetbal zo hectisch zou finishen. Aanvankelijk gaf AMVJ er nadrukkelijk blijk van de kater van vorige week te Monnickendam gezond en wel te hebben weggetraind. Want na een luttele minuut of twee tilde Tjerk Veltman na een gladlopende aanval op een beheerste wijze zijn maatjes al naar een voorsprong.
Helaas was dit ook meteen voor langere tijd het enige wapenfeit van de Schakelboys. Want daarna viel het team om onnaspeurbare redenen weer terug tot weinig. Geen echte scherpte in de duels noch in de dekking; veel dolende passes met dito balverlies en te grote ruimtes tussen de linies hielpen het voor lijfsbehoud strijdende Hellas al snel in een beter zadel;
Gevolg: kansen genoeg met als apotheose een vrijstaand ingekopte gelijkmaker van de bezoekers na een makkelijk weggegeven vrije schop. En omdat Bordeauxrood hiervan niet echt wakker bleek te liggen volgde, vlak voor rust zelfs een voorsprong voor de simpel maar best aardig ballende Zaankanters.
Het leek alweer een zeer zwart koppie thee te worden voor Eén, maar nog vlakker voor rust maakte Bram Owusu na een slimme doortikker van Imke van Moorselaar toch nog de ietwat geruststellender 2-2.
En de burger had inderdaad moed gekregen want de tweede helft was AMVJ weer het fellere baasje op de helaas ook vandaag weer zeer hobbelige en weinig goed voetbal accepterende mat. Hellas zocht het heil,vaak noodgedwongen, tot de vaak niet eens ongevaarlijke “ lange hijs naar veurâ€. Maar Eén was beter en dreigender, zonder aanvankelijk echt gevaarlijk te kunnen doorbijten.
Totdat een twintig minuten voor tijd de commotie verwekkende , rapengarende, fel bestreden, maar zeker geelwaardige rode kaart het aantal Helladiaanse strijders tot tien reduceerde; en AMVJ met een mannetje meer vol druk kon gaan zetten. Het ging daarna nog wel met hangen en wurgen maar uiteindelijk kanjerde Imke van Moorselaar de winnende achter de boomlange goalie van Hellas.
Dat er daarna voor de Hellas’ zijlijn nog een keer rood moest worden getrokken voor verbaal geweld en “slechtsâ€een tweede geel voor een direct roodgekleurde aanslag op de benen van een bordeauxrood shirtje was het niet goed te keuren maar het te voorziene gevolg van een hoog opgelaaid emo-vuur door een als hoogst onrechtvaardig doorvoelde scheidsrechterlijke beslissing niet lang daarvoor.
Over de afloop van dit in de treurweek toch ook als voetbaltreurig stemmende middagje verwijs ik lichtelijk besmuikt naar de eerste alinea’s.
Eindshot: een met een tas (wellicht wat te) vol aan geel en rood maar ook een punt-gewonnen illusie armer naar de Zaan terugkerend Hellas; en een voor de poorten van de spreekwoordelijke Hel(las) weggekaapte maar niet onbelangrijke zege voor AMVJ. Die echter gezien het – ook voor hem -weinig florissante slotakkoord met gemengde Paasgevoelens zal worden beleefd door
Dirk
