De eerste dag van februari bracht me “krabben en zon, omrijden en plezier”.
De wekelijkse processie naar de grootgrutter werd al redelijk vroeg in gang gezet. En dat betekende dat de dooi nog geen greep had gekregen op de hard bevroren ruiten van mijn dierbare karretje. Het kostte enige hoge druk om het vastgeplakte ijs met een schrapertje te verwijderen.
En dat alles omdat ondergetekende nog in de ochtend een afspraak had bij mijn eigen cluppie om met voorzitter Lex en opleidingsleider Ted te praten over “hoe nu verder”.
Een thema dat trouwens niet louter wordt aangeroerd vanwege de tot nu toe minder rooskleurige positie van AMVJ 1.
Want ook voor ons honderdjarige troetelkind is het zaak om in ieder geval een stip op de horizon te zetten in de vorm van keuzes om -enigszins hybride gesteld – nog eens honderd jaar aan de weg te timmeren.
Interessant onderhoud waarvan ik u de inhoud zal besparen. Maar dat wel of nog eens duidelijk maakte dat ook voor “de leukste club van Amsterdam” letterlijk werk aan de winkel is. Want ook AMVJ ontkomt er niet aan voortdurend een scherp oog te houden op de ontwikkelingen in het verenigingsvoetbal. En op grond daarvan te toetsen of je oorspronkelijke visie/missie daar al dan niet nog in past of….en ga zo maar door.
Ik neem graag aan dat veel van de lezers van mijn stukjes weten waar ik het over heb en daar best enige rimpels rijker van worden.
Ik kwam trouwens wat te laat aanzetten, omdat dit weekend weer een van de meest notoire verkeersaders in Amstelveen dicht is en het autoverkeer zich maar langs een sluiproute of omweg een uitweg dient te verschaffen.
We zijn er zo langzamerhand wel aan gewend dat niet alleen door intern onderhoud aan de straatklinkers ook het spook van een ooit in de veengrond wegduikende A9 voor verkeersellende zorgt in onze internationale slaapstad.
Het kost de nodige extra tijd. Maar toen bleek dat een snode geest die mij de entree had gegund, inmiddels de weg uit het Loopveld weer had volgepaald, wat mij tot een volslagen verboden sluiproute door een door een schelle zon prachtig aangelicht veld en beemd had veroordeeld. Gelukkig geen handhavers of erger in de buurt. Slechts een enkele verstoorde wandelaar of fietser die al snel de wijsvinger klaar had (en terecht).
Terug naar het voetbal.
De “Match of the Day” (zie de wat hyperbolisch aandoende aankondiging op de AMVJ website) zou vandaag plaatsgrijpen bij de aloude maar tegenwoordig in een zeer luxueus pak gestoken voetbalgrootheid AFC.
Getraind in omrijden was ik nu ruim op tijd op hun chique en stijlvolle complex. Omgord door wat mij betreft weinig tot de verbeelding sprekende hobby-architectuur (maar dat is slechts de opinie van een uitgesproken leek).
Wat ik in deze luxe toch wat miste was de knusheid van de vorige editie van het complex.
Ik heb er in een grijs verleden ook nog een paar jaar gevoetbald en de sfeer die daar hing werd voor mij, ook later als bezoeker, gesymboliseerd door de entree van het hoofdveld met de tekst: ”keep smiling”. De naam van het sportpark: Goed Genoeg, paste wonderwel bij die knusheid, die ook doorstraalde naar de ontvangst in een gezellig clubhuis.
De naam draagt de nieuwe behuizing van deze inmiddels bijna 130 jaar jonge club nog steeds. En de nieuwe/oude klok tingelt er ook nog net als vroeger.
Maar de wellicht noodzakelijke verzakelijking – 4e divisie en 2400+ leden vergt natuurlijk een op en top professionele organisatie – maakt het verblijf toch anders dan vroeger.
Maar dat neemt niet weg dat het weerzien met een aantal voormalige toppers uit AMVJ 1 en andere bekenden best oké was.
Wellicht was het lekkere weer de oorzaak van mijn goede gevoel over de wedstrijd.
Ik heb vorig jaar nog wel eens wat geschreven over het thema: ”als je geen verwachtingen koestert, is geen enkel resultaat een mislukking…”.
Maar toegegeven: als je eerste team er tot het begin van de tweede acte niet in is geslaagd om ook maar één enkel puntje te vergaren, kun je hun resultaten ook moeilijk een mislukking noemen. Eerder: een gewoonte, die geen verwachtingen schept. Maar die hopelijk nog wel een keer doorbroken kan worden…….
Het was dan ook geen verwachting dat er vandaag wel eens zo’n doorbaak zou kunnen plaatsvinden. Maar wel een soort gevoel van hoop.
Want toen ik het huis verliet en mijn lieve vrouw bezorgd vroeg hoe groot de nederlaag vandaag weer zou worden, mompelde ik al iets van: “vandaag komt het goed”.
En dat was ook zo!
Althans, vanaf het begin werden oude gewoontes achterwege gelaten. Geen vroege tegengoals of ander leed.
En zo stond het een paar minuten voor rust nog steeds dubbelblank. En eigenlijk was het verrassend en plezierig om te zien dat de ploeg van Daan van Hees gedurende langere periodes lekker liep te te ballen. En de tegenstander door gezamenlijke pressie het voetballeven behoorlijk zuur aan het maken was.
Het enige oud zeer was dat er wel hevig pogingen werden gedaan om dicht in de buurt van het vijandelijke doel te komen, maar tot echt opgelegde kansen, laat staan een goal leidde dat helaas niet. Behalve één keer toen de bal na een scrimmage in het vijandelijke doel verdween, maar de scheids van dienst van afstand een overtreding zag en de voorsprong cancelde.
Het moet ook gezegd dat het aanvankelijk hoog ingeschatte AFC niet veel potten kon breken, maar dat kwam ook door de gretigheid van Bordeauxrood.
Het was echt heel jammer dat kort voor rust een verkeerd beoordeelde vrije trap van AFC- kant verdedigend malheur tot gevolg had, waardoor de thuisploeg koppend toch op voorsprong kwam (1-0).
En dat het voor rust ook nog 2-0 werd, omdat de scheids van dienst (net als zijn collega vorige week) een vlagsignaal van onze grens negeerde en liet doorspelen tot de bal in het netje lag.
Al met al een helft die ondanks het slot toch perspectief bood voor het restant.
Er dit kwam er ook uit!
Dit AMVJ was voetballend en hardwerkend van een heel ander kaliber dan in de meeste vorige potjes het geval was. Het bleef vrijwel het hele tweede bedrijf het betere van het spel hebben en de dreiging tot scoren nam nu ook toe.
Dat alles leidde tot de aansluiting na een fraaie indraaiende vrije trap van onze Appie en een doorgekopte goal van Jaden (2-1).
Dat het niet meer lukte om het allereerste puntje (of nog beter) uit het vuur te slepen lag niet aan een terugval in energie en drive maar kwam gewoonweg omdat het net zoals in de hele pot niet erg meezat.
Het was aardig dat ook van AFC kant werd beaamd dat een punt toch wel verdiend zou zijn geweest.
Dus conclusie: lees de kop boven dit artikeltje en hopelijk dat ook bij u de misschien verwonderde maar hoopvolle glimlach tevoorschijn komt over een hopelijk even positief vervolg van deze Match of The Day bij coach Daan van Hees, zijn spelers en
Dirk
