Het zag er aanvankelijk niet naar uit dat Bordeauxrood zaterdag op het Loopveld om de beker zou kunnen ballen tegen een tegenstander van een hogere orde.
Want de slagregens van de dagen daarvoor hadden de waterstand in de polder tot aan de lippen van de sloten doen stijgen; en op de drie grasvelden waarover AMVJ beschikt zompte het hemelwater vrijdagavond al zo erg onder de voeten van bezorgde grasdeskundologen, dat het bordje “afgekeurd toen al uit het materiaalhok moest worden gehaald. Verplaatsen naar een eigen kunstgrasveld geen optie want AMVJ ontbeert zo’n veld op voetbalafmetingen.
Voor een club in de groei toch een noodzakelijk attribuut, maar waarvoor de aanvragen (en zo langzamerhand smeekbeden) dezerzijds nu echter al een paar jaar bij de gemeente “onder de zaaglijn blijven liggen” (ambtelijk/politieke taal voor “afwijzen”) Ik zal de lezer het gedoe besparen want dat spaart “papier” en werkt bijkans toch maar contraproductief.
Reddende engel echter onze goede buur RAP, die wel over een up-to-date kunstgrasaccommodatie beschikt. En zo kon er rond 17.00 uur onder een inmiddels opgeklaard zwerk en een aanlokkelijk zonnetje onder leiding van uitstekend geroutineerd arbitrerende heer Wiedijk toch door de Kumar Kanjers worden afgetrapt voor de tweede bekerronde.
Tegen Jos/Watergraafsmeer: een club met een rijke historie en een imposante stamboom.Zo’n genealogie zie je niet al te vaak in de voetballerij, maar Watergraafsmeer mag tot zijn geboorte in 1988 bogen op een hele reeks samensmeltingen, waar vanaf 1918 in totaal zo’n negen verenigingen bij betrokken waren.
Fusiepartner JOS deed het vanaf 1920 tot de fusiedatum (1995) geheel op eigen kracht. En wie JOS zegt, zegt in een adem: “de Generaal”, Rinus Michels die in de 60er jaren van de vorige eeuw zijn luisterrijke trainerscarrière bij deze club startte. (bron: Wikipedia)
Deze korte historische schets dat er dit bekerrondje dus twee oude verenigingen -AMVJ nadert ook als de 100 jaar- probeerden om zich direct voor de volgende ronde te plaatsen.
Beide wonnen hun eerste potje. AMVJ in een bizar Abcoudse thriller (3-5) en de tegenstander met een iets bescheidener 1-0 tegen Zilvermeeuwen.
Over de wedstrijd is veel te zeggen en veel te zwijgen. Ik neig tot het laatste want de trouwe lezer kent mijn allergische reactie die bij een nederlaag van Bordeauxrood het aanraken van de toetsen op de laptop tot een heikel pijnlijke affaire maken.
Dat ik ondanks het verlies van AMVJ toch nog even doorzet, komt onder meer voort uit de behoefte om u wat nader kennis te laten maken met de assistent die met coach Kumar is meegekomen van AFC: de heer Kenneth Te Vrede. (ik hoop dat ik zijn naam nu wel goed neerpen).
Primaire kenschets: een ervaren voetbaldier in hart en nieren, gedreven tot in de vezels van zijn vezels, een hele aardige bescheiden vent, maar ook niet gauw “Te Vrede”.
Iemand die het soms wat bedeesde Bordeauxrode team dus heel goed kan gebruiken. Want aan onder de indruk zijn van de opponent, laat staan lanterfanten of andere “slappe thee” heeft hij een behoorlijk broertje dood. En dat laat hij met gepaste intervallen ook heel duidelijk merken.
Een man naar het hart van uw chroniqueur derhalve.
Want ook die ziet zo af te toe dingen gebeuren in en door het team waar het voetbalverstand lichtelijk van tot stilstand komt. Maar om niet voorgoed als “chronische ouwe mopperkont” door het leven te moeten strompelen, heeft hij besloten zich dit seizoen zo gedeisd mogelijk te houden. (als het lukt)
Ik laat het liever over aan de echte kenner Kenneth die haarscherp in de gaten heeft waar het bij Bordeauxrood nog een beetje veel aan schort. “Wat meer gif zou zo af te toe geen kwaad kunnen”” hoor ik de goede Kenneth vanmiddag een paar keer zachtjes mompelen.
En zo is het ook: er wordt al best heel aardig gebald door de boys, maar evenals vorige week lijkt er bij tijd en wijle zich een grauwsluier van “laat maar waaien” over het team te draperen, die ook telkens weer zijn tol eist.
Nu was het in het begin van de tweede helft waarin toch verwacht mocht worden dat het de thuisploeg in het eerste bedrijf duidelijk was geworden dat tegen deze hoger voetballende mannen (1e klasse) bepaald niet met poep in de broek geacteerd hoefde te worden. (rust: een gelijkwaardige 0-0 met kansen op beter voor AMVJ )
Maar in plaats van erop te kletsen waren er te veel hoofden niet bij de les. Onnodig balverlies, onvoldoende (sportieve) agressie en een vlaag van collectief slaapwandelen hadden tot resultaat dat de pot in een paar minuten tijd uit handen werd gegeven (0-2).
Het ontevreden gezicht van Kenneth naast mij sprak boekdelen….
Het is niet te hopen dat deze virus aan het team blijft plakken, want het lukt natuurlijk niet altijd om van een achterstand nog terug te komen. Tegengoals als wake-up call lijken toch ook geen aantrekkelijk medicijn om de manschappen wakker te schudden
Dat het nu bijna nog wel lukte toont de collectieve drive die het team ook kan etaleren. Want de laatste 25 minuten bleek het ineens wel mogelijk om volle bak te gaan en de tegenstander vrijwel onophoudelijk vast te zetten. (een paar keer gevaarlijk balverlies zonder schade overigens daargelaten) Met nog een minuut of tien te gaan werd het na een fraaie staaltje collectiviteit door Ted Mijnals toch nog spannend voor het doel van de club met de mooie stamboom. (1-2)
Maar de tijd om er nog een puntje uit te slepen was te kort.
Jammer maar nog ruim tijd genoeg om te leren al van acquit geheel wakker te zijn erop te kletsen.
En ervoor te zorgen dat coach Rick samen met assistent Kenneth voortaan geheel Tevreden van het veld stappen.
Evenals….
Dirk
