Verloren van de allerbeste….

Toen ’s middags echt voor de eerste keer de lente zich in alle zonneluister toonde en de temperatuur eindelijk haar Siberische jas had uitgetrokken, dacht ik dat het ook voor Bordeauxrood best eens een zonnige zaterdag kon worden tegen de aanstaande kampioen (die zich althans voor de wedstrijd nog veel te voorzichtig uitliet over het onafwendbare komende feest). Na de pot die door WVHEDW (hierna te noemen WVenz.) glansrijk was gewonnen, bleef het zuinigjes doen; ferme uitspraken wilden maar niet over de lippen komen van de voor het overige aardige bestuurders.

Maar voor ondergetekende was en is er geen twijfel mogelijk: deze tegenstander is veruit de beste ploeg in deze klasse. En hoewel ik er nog steeds een bloedhekel aan heb om over nederlagen van mijn dierbare Eén te verhalen, voor dit toppertje wil ik wel een uitzondering maken.

Allereerst omdat de Mauricematadoren zich maximaal hebben ingespannen om er een zo goed mogelijk resultaat uit te slepen op de strakgeschoren Loopveldmat. In de tweede plaats om WVenz. te complimenteren met de kwaliteit van hun prima eerste elftal, dat van het begin af aan de boventoon heeft laten klinken in deze aardige competitie.

Maar tenslotte ook om mijn verbazing uit te spreken over het feit dat AMVJ Eén het blijkbaar al geruime tijd bij de arbitrage op een of andere manier heeft verknald. Want na de winterstop spatten de vrije schoppen tegen en de gele kaarten en af en toe ook nog rood als rijpe tomaten uiteen op de groene mat. De lezer weet dat ik altijd mild schrijf over de leidsmannen te velde en er in geval van, naar mijn oordeel, wat mindere prestaties van de arbiters slechts indirect speels naar verwijs. Dat doe ik ook nu en laat het bij de opmerking dat voor een toch vrij correct en eerder lankmoedig dan fors ingrijpend groepje voetballiefhebbers, de voorsprong in vrije trappen al een minuut of tien na het begin op 6-1 stond en die in gele kaarten al op 2-0. En dat was vanmiddag niet de eerste keer dit seizoen. En natuurlijk kijk ik door een bordeauxrode bril naar het strijdtoneel, maar ook deze middag weer was de “winst” die Eén in dit opzicht behaalde toch een tikje te onevenwichtig.

Om er direct aan toe te voegen dat het verlies met 1-3 in deze zo op het oog uiterst sportieve pot natuurlijk volledig het gevolg was van de krachtsverhoudingen op het veld. De conclusie: de ploeg van coach Martin was dik de betere van die van coach Maurice. Steviger, robuuster, resoluter in de afwerking en ook beter voetballend dan het zich dapper verzettende maar in die plussen van de tegenstander tekortschietend AMVJ. 

En toch stond het bij rust nog maar 1-1. Na een aantal dotjes te hebben gemist of door een nog lang natrillende paal te zijn ontzenuwd, kwam WVenz. na een lange windgedragen uittrap van hun goalie op een verdiende voorsprong. Met hulp van de AMVJ defensie, die anders dan de rechterspits van de tegenstander de loepzuivere lel niet op waarde wisten te schatten en deze slimme voetballer in staat stelde om een winst rollertje langs de verbouwereerde Levien Rocha te produceren.

Het pleit voor Eén dat de moed niet direct in de schoenen schoot na zoveel ongemak; het laatste deel van de eerste helft werd met veel inzet ook het beste deel. Er kwam meer dreiging voor het doel van de opponent en een meegekregen (jawel!) vrije schop van Jimmy Jansen werd door Rene (Rensie) Boer tot de gelijkmaker doorgetikt. 

De hoop die er in Bordeauxrode kringen nog heerste op een fraai resultaat werd direct na de pauze nog eens extra opgepord door het elan waarmee de discipelen van coach Maurice ten aanval trokken. En ook kansen en kansjes creëerden. Het was zeer oké om dat te zien, en daardoor toch ook enige benauwdheid bij de zijlijn van de opponent te mogen aanvoelen.

Helaas werd halverwege de tweede helft een weer eens wat oppervlakkig licht gegeven free kick zo beroerd verdedigd dat WV een niet te missen kans op de voorsprong werd geboden. Niet lang daarna gevolgd door een derde treffer omdat er in een offensieve poging om het ontij alsnog te keren iets te veel open huis werd geboden door AMVJ. (na knullig balverlies ook nog) 

Eén bleef doorknokken voor beter, maar dat zat er in het restant niet meer in. Integendeel de min score had nog wel wat hoger kunnen oplopen doordat er nog een paar deuren naar de goal wijd open gingen. De enige min die nog te noteren viel, was het met rood wegzenden van de immer bevlogen coach Maurice. Het moet gezegd, hij was al een keer voor een “stimulerende” opmerking gekapitteld. Maar hij achter het hek toen hij naar het ego van de scheids iets te nadrukkelijk een van zijn medespelers prees bij een van de laatste vrije trappen tegen in deze op zich best aardige en lekker zonovergoten door de aanstaande kampioen verdiend gewonnen pot.

Op naar de derde plek vrienden! 

 Dirk