Het heeft altijd wel wat te bieden, die vele, vele potjes tussen de Groen/Witte Leeuwen en Bordeauxrood.
Want wedstrijden tussen Amstelveen en AMVJ hebben een heel lange historie.
Zelf kwam ik als welpje medio vorige eeuw al op bezoek bij het toen nog als CSCA door het voetballeven marcherende Amstelveen Heemraad (AH).
Later als A-junior en weer wat ouder als opponent van de hoofdmacht waarin coryfeeën als Wim van Laar de Amstelveense kar trokken.
Altijd de nodige spanning en rivaliteit. Meestal met voor plaatselijke begrippen behoorlijk wat publiek achter het hekje.
Zo bleef het ook in de lange tijd dat mijn kicksen waren ingeruild voor burgermanschoenen die mij naast de dug-out staande hielden als coach of hulpje van de trainer.
En vanmiddag was er dan weer het weerzien met de door bouwer Cees Cuntz van Heemraad gesteunde vereniging aan de Sportlaan; inclusief de nostalgie van ontmoetingen met de vele oudgedienden die deze aardige club “al eeuwen” een goed hart toedragen. Met als pikante bijkomstigheid dit keer mijn tot lichtelijk ingehouden jolijt aanleiding gevende uitdossing als grens met het vlagje in de hand. (geen hobby, wel noodzaak bij gebrek aan beter).
Dat alles na een pauze van een seizoen waarin AH zich weer uit een klasse lager wist te knokken. En na een eerste clash aan het prille begin van het Utrechtse avontuur voor Bordeauxrood waar de decibellen aan emo-keelklanken vrijelijk over het Loopveld gierden. En AMVJ aan uiteindelijk aan het langste eind trok. (2-0)
Ongetwijfeld radicale revanchegevoelens contra “we zullen ze opnieuw een lesje leren” domineerden de dagen voorafgaand aan de start van de tweede helft van de competitie. Zelfs de plaatselijke omroep (RTVA) maakte gewag van de komende titanenstrijd tussen AH en AMVJ.
En toen Mathijs Groenewoud besloot de regiewagen van Het Amsterdamsch Voetbal (HAV) richting Amstelveen te sturen, Renz Straatman met zijn camera de steiger beklommen had, de zijlijn weer ouderwets gevuld raakte en een plaatselijke zangcoryfee een mengtafel en vele loudspeakers alvast voor een feestelijk après-voetbal liet uitpakken, was er in ieder geval één conclusie vooraf al voor de hand liggend te formuleren: met de entourage rond deze broederstrijd was helemaal niks mis.
Helaas valt er over de vertoning zelf niet even uitbundig te palaveren. Het ontbrak beslist niet aan goede wil en inzet van beide kanten, maar als echt goed was dit potje met de beste wil van de wereld niet te kwalificeren.
“Als je niet scoort, ken je niet winnen”, volgens de onsterfelijke late Johan.
“Voetbal is toch gemaakt om een bal in een netje te schoppen”, wist mijn oma al, die verder overigens niks ophad met het spelletje.
En als dat niet gebeurt verliest een wedstrijd ook tussen plaatselijke rivalen veel van zijn glans. Zeker als de mogelijkheden en kansen voor beide ploegen op de vingers van anderhalve hand allemaal wel geteld zijn.
En zo was het vanmiddag aan de Sportlaan. Het was niet echt saai, ook dat nou weer niet; maar de scoringsarmoe was te pregnant aanwezig om het echt boeiend te maken.
Gelukkig kan ik als ras chauvinist wel melden dat Bordeauxrood zeker in de eerste helft aanmerkelijk beter balde dan de thuisploeg; feller op de bal zat en behoudens een enkele vrije trap (incl. corner) verdedigend niets te duchten had van het in het eerste bedrijf een tikkie dolend AH.
Een 1-0 voorsprong zou dan ook best een verdiende ruststand zijn geweest. Maar zelfs een strafschop vermocht geen wijziging te brengen in de beginstand.
Na rust eenzelfde spelbeeld met een nu iets gretiger naar voren spelend AH. Maar veel lange ballen naar voor haalden “de tweede man” niet en strandden op de prima acterende AMVJ-defensie.
Met als flonkerende sluitpost Dirk Roelofsen die in de slotfase toe twee keer toe een kiene vrije trap van de immer (v)aardige captain van AH, Maarten Zwaan uit de bovenhoek wist te zweven.
Aan de andere kant werd er tot de zestien best aardig gebald maar van doelgericht doorbijten was daar ook geen sprake; dus wel van de virulente virus die de gasten ook al voor de winterstop herhaaldelijk behoorlijk dwarszat.
Waren en dan geen lichtpuntjes? Zeker, nu de kleine alleskunner Imke van Moorselaar voorgoed moet stoppen vanwege een smartelijk hevige knieblessure, was de eerste basisplek voor de jeugdige Idriss Nabil het vermelden meer dan waard.
Verder is over de collectieve inzet en werklust van de Schakelboys niets dan goeds te melden. En dat geeft veel vertrouwen voor het vervolg van de rit in de Utrechtse dreven.
Nog wat meer score-peper in de jeweetwel en voorwaar het komt allemaal nog goed best goed.
Want nu was in de uitbundige entourage rond het veld uiteindelijk een voor AMVJ wellicht iets te schamel van Turenhoutje (NUL-NUL) een feit.
Man of the match? Voor ondergetekende was dat de minst opvallende man te velde: de jeugdige maar geroutineerd, rustig en gedecideerd acterende scheids van dienst de heer J. Idrissi Chiour. Hulde!
Na zijn laatste fluitsignaal in deze -het zij nadrukkelijk geafficheerd- zeer faire pot kreeg de uitbundige entourage in het clubhuis nog een plezierig staartje. Een volle bestuurskamer waar gezelligheid troef en geen wanklank te horen was.
Of het moest zijn dat een lid van de club van honderd van AH zich onthutst kwam beklagen over het feit dat de plaatselijke zanger inmiddels alle speakerregisters in de kantine zodanig had opengetrokken dat hij met zijn reünierende medeleden geen fatsoenlijk woordje meer kom wisselen. Gelukkig had betrokkene een biertje in de hand zodat een droge keel de feestvreugde nog niet erger zal hebben verstoord. Want de zanger zong uit volle borst verder.
En zo kreeg een te schamele NUL-NUL toch ook hoorbaar een uitbundig slot
Dirk
