Het sportpark van FC Castricum heeft weleens zonniger tijden gekend. Deze laatste zaterdagmiddag voor de winterstop omfloerste echter een groezelige grauwsluier het bijna verlaten complex. Alle grasvelden afgekeurd. Dus weinig voetballeven te beleven in deze anders zo bruisende maar nu kil, koud en kaal aandoende sportarena.
Slechts het iets belegen kunstgrasveld had de strijd met de winterse elementen glansrijk gewonnen. En dus moest AMVJ Eén op dat eerste generatie kunstvezeltapijt het toch wat geschonden blazoen zo trachten op te poetsen dat de kalkoen met kerst alsnog met de nodige tevredenheid over de eerste competitiehelft soldaat gemaakt kan worden.
Maar voor het zover was had ondergetekende zeer ruim de tijd om te plaatste zijn administratieve klusje rond het elektronisch wedstrijdformulier af te wikkelen. Gevolg van het feit dat coach Hans, tevens medepassagier in mijn met inschietballen, pylonen, hesjes, drinkkruiken, flipchart en één basisspeler volgestouwde autootje, absoluut niet veroordeeld wenste te worden tot vijftig pushups wegens te laat komen op het verzamelpunt.
In een ook al lege maar qua inrichting naar bestuursvergaderingen hunkerende ruimte, trof ik een reeds aan Sportlink gelinkte PC. Even later kreeg het apparaat gezelschap van één van die niet genoeg te prijzen, onbaatzuchtige vrijwilligers, die in stilte werkend zo menig voetbalclub stilletjes op de been houden. En omdat er toch nog niemand anders was, vergastte deze zeventigjarige topper mij op een kleurrijk verbale en niet te remmen autobiografie over zijn rijk gevulde doen en laten in het Castricumse en zijn liefdevolle inzet voor de club. “Ja, ik ben nu eenmaal een praterâ€, voegde de aardige man er na een minuut of tien volslagen overbodig aan toe. Prachtig eerste zonnestraaltje op deze mistroostige middag! (Dank je wel, heer Sjaak)
Na in de echte bestuurskamer de arbiter van dienst, de heer Snoek een prettige pot te hebben gewenst was er nog tijd genoeg om in de kantine van de thuisploeg tot mijn niet geringe verrassing oud AMVJ coryfee Carel Cornel te treffen. Dik in de negentig inmiddels, maar intellectueel nog geen greintje ingeboet aan alerte en bij de tijdse levendigheid. Jaren geleden vanuit het Amsterdamse verderf verkast naar het rustieke Castricum, vertelde hij doodleuk met de auto te zijn gekomen om zijn oude ‘haat/liefde’ cluppie AMVJ aan het werk te zien. Bijzondere ontmoeting, die na afloop van de wedstrijd een nog ontroerender karakter kreeg toen een groot deel van de jeugdige selectie zich rondom deze oude krijger nestelde om met hem terug te gaan naar de tijd dat hij binnen de Bordeauxrode gelederen zijn onbaatzuchtige maar duidelijke stempel drukte. Een derde zonnestraal op deze inmiddels gedenkwaardige middag.
Want tussen beide lichtpunten door viel er ook nog een tweede regelrechte opklaring te noteren. Op een door de trainer van de tegenstander na afloop als onaangenaam somber gekwalificeerde kunstgrasaccommodatie voerde Bordeauxrood met name in het eerste bedrijf een heel zonnig optreden op. Vergeten waren de mindere optredens van de laatste tijd. De Schakelboys waren van af acquit zeer bij de les met compact, gedreven en aantrekkelijk positiespel. Fel op de bal, de toch niet misselijke tegenstander geen centimeter ruimte gevend, werd er met het vertrouwde elan van de eerste vijf wedstrijden getreden voor een goed resultaat.
Slechts een enkele keer werd, waarschijnlijk door overconcentratie, de Castricummers in de kaart gespeeld en een doorbaak richting buitenkant van de paal gegund. Maar veel meer dan een beetje grommen, viel er in het eerste bedrijf voor hen niet te verhapstukken. Voor Eén wel. In de vorm vaneen handvol dreigende mogelijkheden, maar het moet gezegd: ook weer niet heel veel echte kansen.
Toch werd er met een verdiende voorsprong gerust. Na een minuut of vijfentwintig werd een uiterst effectieve vrije trap door de zeer goed ballende en keihard werkende René Boer met een beheerste harde kopstoot tot een fraai doelpunt gepromoveerd.
Lekkere thee in de kleedkamer derhalve.
In het tweede bedrijf werd de galavoorstelling aanvankelijk echter voor onbepaalde tijd gestaakt. Dat kwam ook en vooral omdat de thuisploeg zich nog in het geheel niet bij verlies wenste neer te leggen. AMVJ ging om onduidelijke redenen met die tegendruk een tijdje niet zo bekwaam en af en toe optisch nogal paniekerig om. Van beheerst combinatiespel viel in tegenstelling tot de eerste helft weinig meer te genieten.
Van het keiharde en onverzettelijke werken van de ploeg des te meer. De wil om deze pot samen uit het vuur te slepen bleef ook toen zichtbaar in de wijze waarop werd verdedigd.
En omdat aanvallende georiënteerde wissels bij Castricum ten koste gingen van het verdedigend evenwicht,terwijl rustgevende wissels van coach Schakel evenwichtiger uitpakten, lukte het Bordeauxrood met het vorderen van de tijd zich met messcherpe counters regelmatig onder de druk vandaan te ballen.
Uit één daarvan lukte het youngster Joram Melis een kwartier voor tijd de bevrijdende 0-2 in de vijandelijke touwen te prikken. Na die ontluchting was er voor de gasten onder een dreinend motregentje geen wolkje meer aan de lucht en konden drie zeer feestelijk en kostbare punten in de tas mee terug naar komende feestweken.
Wellicht ook nog als eerste van de lijst, maar zo niet dan zal de kalkoen met kerst er niet minder om smaken in de woonstede van
Dirk
