Dat vreugde en verdriet in een onvoorspelbaar leven soms maar een haar van elkaar afliggen bleek vorige week maar weer eens overduidelijk. Eén werd alsnog kampioen en Twee won de eerste play off in het hol van de paling toch wel een tikkie verrassend van het hoger ingeschatte Volendam 3. Dolle vreugde die wat mij betreft de zondag nog eens dunnetjes overdeed door Ajax kampioen te maken. En toen sijpelde langzaam de gewelddadige berichten van een schietpartij waarbij meerdere slachtoffers van een voetbalteam uit Amstelveen te betreuren waren….Je schrikt, denkt even aan een stappend euforisch AMVJ en haalt opgelucht adem wanneer je hoort dat de gedode man al 31 was; een leeftijd die voor de Eén mannen nog ver weg ligt. Dan komt het bericht dat MICHAEL KOOMEN het dodelijk slachtoffer is geworden van het pistool van een agent; en dat broer Nick ook een van de getroffenen is. Op slag: weg euforie, want de beide broers waren ook jaren in AMVJ voetbal actief. Aardige Michael, fel binnen de lijnen maar de rust zelve daarbuiten was ook een tijdje gewaardeerd penningmeester. Er is de afgelopen week veel en veel te veel rioolperskopperig gespeculeerd over het hoe en wat maar wat doet het er toe. Feit is dat een begaafd jong leven, ex AMVJ-er, veel te jong aan zijn einde is gekomen en dat is onbegrijpelijk verdrietig. Ik wens zijn geliefden en naasten alle kracht toe die maar te vinden is. Terug naar de voetbalwerkelijkheid van de dag: Zomerweer op het Loopveld tijdens de return van Twee tegen Volendam; een ploeg met een overdosis voetbalhistorische ervaring in de gelederen. Maar uiteindelijk toch niet opgewassen tegen een niet groots maar wel zeer veerkrachtig ballend Twee. Want toen na een doelpuntloze eerste helft de tegenstander de thuisdomper met twee treffers had weggepoetst, leek het nacompetitie toetje voor Twee aan de bekende zijden draad te hangen. Coach Maurice zweette de warmte daargelaten dubbele peentjes toen de scheids een dreigende derde goal van de palingboys om voor de zijlijn niet geheel duidelijke redenen afkeurde. Nog geen dertig minuten later glom de neus van diezelfde coach meer van trots dan van het zonnezweet rond zijn uitsteeksel toen zijn pupillen alsnog met een 3-2 overwinning van het veld stapten. Daarmee toonde Twee een opmerkelijke veerkracht na een volgens de scheids na afloop “als sportieve niet mekkerende kerels” opgelopen dreun van twee tegengoals. Het feest is dus nog niet over. Volgende week de halve finale tegen Overbos. En dan….? “We zien wel, het is al heel mooi zo, alle rest is heerlijk meegenomen”, zei Maurice terecht. En zo is het maar net. Succes mannen! Dirk PS het was mooi om te zien dat een groot deel van Eén het tweede team langs de lijn een hart onder riem was komen steken. IJzersterk boys, blijf je vriendjes steunen. D
