De kop boven deze impressie over het wel en wee van AMVJ Eén zal dit keer nauwelijks verwondering wekken. Of toch?
Natuurlijk kom ik nog even terug op bijltjesdag voor het arme en toch rijke Ajax, dat afgelopen woensdag de voorspelling van voetbaltoverkol Valentijn Driessen letterlijk in drie goals van de “nooit scorende” Lucas Moura in finalerook zag opgaan.
Zielig voor Ten Hag en zijn kanjers en ook heel wreed van Koning Voetbal na alle rijkdom die de ploeg de ware voetballiefhebber zelf wel heeft voorgetoverd in machtig mooie matches tegen de sterkste ploegen uit Europa.
Het meest sprekend voor de diepe deceptie onder het supportersvolk was wel de terugrit per openbaar vervoer. Bus 300 verstouwde toch zo’n dikke 150 opeengepakte fans, maar gedurende het ritje naar halte Oranjebaan in Amstelveen kon je behoudens een enkele snik een Ajaxspeldje horen vallen. Velen verscholen zich achter de iPhone of een treurende Rood-witte sjaal.
Een jongetje dat met zijn moeder naar het spektakel was geweest zat de hele weg met betraande ogen met de handen diep begraven in zijn krullenbos. Mijn vraag of het al weer een beetje ging werd dan ook met een klein wrang lachje hoofdschuddend afgedaan.
Benieuwd of de mentale dreun nog erg doorzeurt in de pot die morgen alweer wacht tegen het altijd lastige Utrecht. In ieder geval hoop ik het gebabbel van de voetbaltoverkol te vermijden, want dat brengt allen maar onheil.
Ook benieuwd was ik hoe mijn dierbare Bordeauxrood de wedstrijdloze twee weken had verstouwd. Een behoorlijke breuk in een redelijke flow aan broodnodige punten (7) in de weken daarvoor, die de gevarenzone echter nog niet helemaal afgegrendeld had.
Volgens de deskundologen was er in de drie resterende wedstrijden nog maar één puntje nodig om volgend seizoen opnieuw in de tweede klasse te mogen uitkomen. Moest lukken en het liefst nog deze zonnige middag op het complex van het eens zo vermaarde Blauw-Wit tegen de toch historisch gezien ook behoorlijk gerenommeerde Beursbengels van de inmiddels legendarische Han Vermeulen en zijn vaste kompaan Luc van Bolderick.
Om het wat vergeeld-stille Sportpark Sloten een beetje tijdig te bereiken moest mijn hybride troetelkind een omweg van jewelste maken. Glad vergeten dat er dit weekend aan allerlei afgesloten snelwegen rond Mokum wordt gewerkt.
Maar toen dat gelukt was, kon de middag ook meteen niet meer stuk.
Met op de bank een met het vorderen van de pot steeds breder grijnzende assistent Nick Tavenier – coach Kumar had iets groots te doen met een kleine Lil of zoiets – dartelde zijn line-up met veel puntgaaf snelle aanvallen al na een minuut of tien naar een 0-2 voorsprong (Bram van der Driest en Tim Wulffraat). Tegen, het moet gezegd, een wel heel beleefd tegenspartelende thuisploeg (beetje blaffen af en toe, maar niet doorbijten). De rust kwam met een 0-3 door een Tagliaficootje van alweer Tim Wulffraat. De verontschuldigende ‘arm omhoog’ sprak boekdelen over een overigens uiterst fraaie mazzelgoal.
Nu heeft deze week aangetoond dat in het spelletje van alles nog mogelijk is, maar in dit potje ging die vlieger voor de Beursbengels in het geheel niet op. Integendeel: het werd uit een messcherpe counter al heel snel 0-4 (Devery Boldewijn) en toen de goede scheids de heer van der Vaart voor het einde floot, prijkte er een onverwachte maar voor AMVJ uiterst smakelijke en voor BWB uiterst smadelijke 0-7 op het scorebord (5e Zep Jansen; 6e Serra Austin en de 7e Moamar Heerenveen).
Bepaald geen geflatteerde lucky zege maar wel een die meteen goed was voor lijfsbehoud zonder nacompetitie. Hulde vrienden, na een overigens erg wisselend seizoen dat toch niet heeft gebracht wat er aanvankelijk van verwacht werd.
Waarom dan toch nog een keer over Lucky Ajax?
Simpel: uw chroniqueur heeft nog de nodige andere hobby’s om de tijd te doden. Eentje daarvan: af en toe opdraven om items te maken voor de plaatselijke publieke omroep in Amstelveen (RTVA). Meestal over sport en dat betekende dat ik de afterparty van AMVJ moest laten schieten om mij opnieuw langs allerlei kronkelwegen te spoeden naar Sportpark Overburg, waar het honderdjarige Sporting Martinus een van de vele festiviteiten vierde: een potje van oude eigen sterren tegen Lucky Ajax met coryfeeën als Michael Reiziger (zelf in Martinus gespeeld) en de onvermijdelijke Sjaak Swart.
Met een hartelijke felicitatie aan deze mooie en springlevende Amstelveense club is – om met ome Louis van G. te spreken – voor deze boeiende voetbalweek de cirkel weer compleet rond voor
Dirk
