Men zegt wel dat een mens nooit te oud is om nieuwe ervaringen op te doen. Dat het leven van alledag daartoe telkens weer dynamiek en uitdagingen genoeg in petto heeft. Mits je er oog voor hebt en nog een beetje bij de les bent.
Uw chroniqueur mag zich in alle bescheidenheid tot deze categorie rekenen: behoorlijk op leeftijd maar nog nieuwsgierig genoeg om zich nog frequent te verbazen over wat het lieve leven te bieden heeft.
Maar ook voor een mens die al vroeg is uitgeleerd en zich -meestal onbewust- heeft veroordeeld tot een leven van veelal sleurvolle verveling, kan het zijn dat er iets gebeurt waardoor hij, al is het maar eventjes, gewekt wordt uit zijn somber omfloerste bestaan.
Zoiets moet dan wel zo afwijkend zijn van het dagelijkse gortdroge patroon, dat hij plots klaarwakker is en vol hilarisch getint ongeloof en /of regelrecht tragisch afgrijzen een gebeuren ziet gebeuren.
Ondergetekende voelt zich dus niet verwant met deze mensensoort, maar zijn ervaring -een eigen doelpunt, gescoord vanaf ongeveer de middenlijn (!)- had op deze fraai zomerse middag op het complex van het aloude EDO wel degelijk een emotionele mengeling van hilarisch ongeloof en tragisch afgrijzen tot gevolg.
En de dag begon nog wel zo welgemoed.
De vooruitzichten waren bepaald niet slecht: afgelopen dinsdag de inhaalwedstrijd tegen Castricum gewonnen en in de line-up van R&N (Kumar en Tavenier) ontwaarde ik gelukkig ook weer een paar (bijna) geheelde krachten.
De bank had met deze mannen er op een haast kapitaalkrachtige uitstraling. Want er werd- indachtig het tegeladagium: “never change……”- gestart met dezelfde elf van afgelopen dinsdag.
Maar al snel werd duidelijk dat EDO een gans andere opponent was dan die van een paar dagen ervoor.
Een niet meer zo jeugdige maar zeer uitgenaschte groep echte voetballers maakte Bordeauxrood vanaf de aftrap het voetballeven behoorlijk zuur. Je zag aan alles, ook aan het aanvankelijk onsamenhangend ploeteren van de Kumar Kids, dat het geen gemakkelijk middagje zou worden. Een contra-gedachte die wellicht wel een tikkie had postgevat in de Loopveld koppies omdat EDO -reeds periodewinnaar- daarna de puntenteugels behoorlijk had laten vieren.
Maar toen na slordig verdedigen aan AMVJ kant al snel de 1-0 achterstand erin werd geprikt, was duidelijk dat de bezoekers echt aan de bak moesten. En dat gebeurde ook wel; de lome schroom werd een beetje afgeworpen en er kwamen wat mogelijkheden voor het doel van de EDO-goalie.
Zonder resultaat.
Bovendien een nieuwe tegenslag toen aanvoerder Chris Boer alweer naar de kant moest met een opnieuw opspelende hamstring. Vervanger Roppa (Robin Meerhoff) nam echter zijn taken vlekkeloos over en stuwde zijn maatjes naar een hoger niveau. Het was daarom dubbel zuur dat hij, overigens volslagen onbedoeld en volstrekt onschuldig, de aanstichter was van een ervaring die ik hierboven al uitbundig heb ingeleid.
Dicht bij de middenlijn besloot hij blijkbaar dat er enige rust in het spel van zijn team wenselijk was. Met een ferme schuiver over toch gauw vijfendertig -,/veertig meter richting zijn eigen doel gaf hij besluitvaardig en volkomen ongevaarlijk uiting aan dit voornemen. Geen tegenstander in de buurt noch tussen hem en zijn doelman. De AMVJ-zijlijn was content met deze oplossing; om even later vol ongeloof en afgrijzen te ontdekken dat de achterstand geroeid was tot 2-0.
Lang niet ieder heeft waargenomen wat er precies gebeurde, omdat de aandacht zich alweer richtte op de volgende aanvalsopbouw. Feit is dat Levien Rocha de bal die recht op hem afkwam volledig miste en hard hollend te laat kwam om een ook voor hem zo pijnlijke tragedie te voorkomen. Ik weet niet of u zoiets bizars ooit in een potje voetbal heeft meegemaakt maar voor mij was het als AMVJ-adept een nog nooit meegemaakte tragische en (bijna) hilarisch (in die volgorde) gevoelde gebeurtenis.
Natuurlijk een verschrikkelijke domper voor de ploeg die net een beetje op stoom was gekomen. De thee bleek die nog niet te hebben weggespoeld, want het tweede bedrijf was koud begonnen of de 3-0 lag al in het mandje. Na een vrije doortocht aan de zijlijn een gave voorzet en een intikker van een ongedekte tegenstander.
De vrees voor een nieuw pak slaag werd nog eens nadrukkelijk gevoed toen de toch al onfortuinlijk ongelukkige AMVJ-goalie met rood van het veld moest toen hij naar de mening van vriend en vijand te zwaar werd bestraft voor het (vermeend) neerhalen van de zeer goede maar ook zeer getructe spits van EDO.
De eveneens toegekende penalty werd, bij gebrek aan een reservedoelman, door de inmiddels bekende stand-in speler/keeper Dennis Frijn hoog over zijn doel gekeken…..En hij hield met lef keepend ook daarna zijn heiligdom schoon.
En juist In het restant van de pot creëerden een tiental Bordeauxrode strijders best nog een paar behoorlijke (kopvrije) kansen. Maar alleen een actie van Daan van Hees had succes zodat er alsnog een gematigde 3-1 eindstand op het bord kwam.
Een bijzondere (maar bizar nare) ervaring maar ook 0 punten rijker zit Bordeauxrood nu nog steeds in een lastig parket omdat ook concurrenten weer puntjes pakten.Maar een paar weekjes rust en een robuuste reflectie op wat nodig is om de dans te ontspringen zal wonderen doen is de overtuiging van
Dirk
