Zij, die mijn stukjes met enige regelmaat verteren, zullen zo langzamerhand wel weten, dat ik altijd op zoek ben naar een thema waarmee een potje voetbal op de zaterdagmiddag omlijst kan worden.
Wat dan opvalt, is dat uw chroniqueur van bordeauxroden bloede niet zelden wordt geholpen door een gebeurtenis of ontmoeting die helemaal niks of niet veel te maken heeft met het voetbalspektakel an zich. Hooguit met een aan voetbal – al dan niet in klasse 3B van het zaterdagvoetbal – gerelateerde omstandigheid.
Vandaag werd mijn vertrouwen dat er altijd wel iets wordt aangereikt of opborrelt uit de diepe stilte van de bron des levens weer eens voluit bevestigd. En dat ik daarom het woord: “impressie” boven mijn frutsels mag blijven zetten, in plaats van terug te moeten schakelen naar een steriel “wedstrijdverslag” sec (wat u mij niet zal zien doen).
Omdat deze middag na jaren weer eens de derby van Bordeauxrood tegen Amstelveen Heemraad (AH) op het programma stond, was het al helemaal geen toeval dat het kunstgrasveld op Het Loopveld werd omzoomd door veel bekenden onder de getrouwen van de bezoekers. Zo ook Hans van Beek, die in mijn beleving al zo’n 17 jaar met zijn door imposante telelenzen versierde fototoestellen als de trouwe huisfotograaf/vrijwilliger van AH door het voetballeven crost.
De vele ontmoetingen in vroeger jaren bleven over het algemeen steken in: “Hallo, hoe gaat het?”; “Mooie foto’s heb je gemaakt” en “All the best”. Vriendelijk, luchtig, maar meer niet.
Vandaag liep het anders.
Aangezien de sympathieke trainer van AH, Norbert Alblas, als tweede kiep van Excelsior eerst nog een training in Rotterdam diende te verwerken, was de aanvangstijd van de derby met een half uur verschoven naar 15.00 uur. Om de tijd een beetje te doden raakten Hans, die ook vroeg aanwezig was, en ik aan de praat. En toen bleek dat wij – ik (76) wat eerder dan hij (60) – allebei zijn opgegroeid in dezelfde buurt.
Hans in de Veerstraat en ondergetekende in de Zeilstraat 63 3 hoog in Amsterdam Oud -Zuid. En dat leverde een boeiend nostalgisch gesprek op over de buurt, de winkelstraat, onze handel en wandel in die omgeving en zo meer.
Zo kreeg Hans op de lagere school les van Dick Lobbes, een man die ook heel veel jaren het jeugd- en zaalvoetbal bij AMVJ bestierde (ik heb in veel vroeger tijden nog met hem in het bestuur van de club gezeten).
Hans voetbalde in de Veerstraat op het asfalt; ik deed dat ook maar bij de tramremise in de Havenstraat (100 meter verderop). Verkeer was er nauwelijks in die tijd.
Bij platenzaak Gregory kochten wij beiden ons eerste singletje voor een klein bedrag; de zijne ben ik vergeten, ik verrijkte mij met het door mijn ouders verafschuwde Jailhouse Rock van Elvis.
De sigarenwinkel van Dobber was ondanks het leeftijdsverschil ook nog steeds ons beider ankerpunt; om aldaar op het grote bord met de door de eigenaar met veel tegenzin gestempelde afgelastingen te zien of je een baaldag (afgelast) of voetbaldag te wachten stond (goedgekeurd).
We eindigden onze trip door het buurtverleden bij de Zeilbrug over de Schinkel. Ik kan het knalhard dichtklappen van de ijzeren hekken als vroege wekker nu nog verfoeien. En zag mijn moeder weer met de mattenklopper stoffige kleedjes kwellen tegen het steen van het brugwachtershuisje.
Waarop Hans onze queeste afsloot met de mededeling dat dit huisje (en veel andere in Mokum) tegenwoordig dienst doet als modern gestoffeerde hotelkamer waarin je kunt overnachten, ontbijten en wat je zo al meer doet in een heuse mini-hotelsuite.
Toen ik mij tegen aanvang van de match posteerde naast Peter Grifhorst, de onvolprezen side kick van Mathijs Groenewoud in het wekelijks op dinsdagen te aanschouwen voetbalprogramma “de Acht van Amstelveen” van de lokale zender 1Amstelveen, bleek ons gesprek over de Zeilstraat en omgeving al te zijn verspreid. Achter mij bleek er onder de toeschouwende zijlijn ook veel herkenning te zijn met onze buurt; soms zelfs als woonachtige. Een soort toevallige reünie van buurtgenoten?
Nee hoor, het gesprek met Hans en de uitstraling daarvan achter de afrastering waren geen toeval, maar een vorm van synchroniciteit – te vertalen als: zinvolle gebeurtenis – die mij in staat stelde om rondom de derby een impressie te schrijven (zie boven).
Dat brengt me nu wel bij de door de heer Appel goed, maar wel erg lang geleide wedstrijd.
Het Kumar Cohort had ook nu weer met een aantal afwezigen van doen, maar daar was althans in de eerste 25 minuten van het duel niet veel van te merken. Dat voortvarende begin ebde echter al snel weer weg, maar de laatste goedlopende aanval leverde niet alleen de enige echte kans van het eerste bedrijf op, maar ook een voorsprong na een fraaie voorzet van links door Enrico Patrick en een gedegen inkopper van Max Krake.
Amstelveen had ook wel kansen gekregen in het verloop van de eerste vijfenveertig minuten – voor en na de goal van de thuisclub – maar het had te veel problemen met afmaken.
Rust derhalve 1-0.
In de tweede helft bleef het heel lang bij die stand. Er gebeurdde wel heel veel en voor de neutrale toeschouwer was het best een aardig potje. Voor de supporters van beide teams was het echter met het vorderen van de tijd behoorlijk nagelbijten.
Hoewel beter spelend kreeg AH het maar niet voor elkaar om het net te vinden. Enerzijds door compact verdedigen van de thuisclub, die af en toe met kunst- en vliegwerk een tegendoelpunt moest voorkomen; anderzijds weer door het slordig omgaan door de bezoekers met de soms heel aardige kansen.
AMVJ kwam nog maar sporadisch tot doordacht voetbal en nauwelijks in de buurt van de AH goalie. De ploeg van Kumar miste de rust om in balbezit de pot uit te spelen. Hun tijdrekken was in de ogen van de opponent tot een nare kunst verheven; gezien de soms semi-professionele trucs niet helemaal ten onrechte.
Het was de scheids die daarvoor zijn maatregelen nam; hij liet bijna 10 minuten doorspelen.
En wat in een grijzer verleden ook eens gebeurde tijdens een aflevering van de derby, toen AMVJ tot razernij van AH getrouwen in over-time nog een 0-2 achterstand wegpoetste, was nu het omgekeerde geen toeval.
Een weggegeven corner werd vlak voor het scheiden van de (extra)markt door een perfecte kopbal van oud-AMVJ-er Boaz Blommenstein voor de gelijkmaker in het kruis gedeponeerd (1-1). Gezien het moment van scoren een tikkie zuur voor AMVJ, maar onterecht was het gelijkspel uiteindelijk niet. Zeker niet gezien de verrichtingen van de thuisclub in de tweede helft.
Vonden ook coach Kumar, aanvoerder Burak Sitil en zeker
Dirk
